Lilian van Booktraveler schreef in haar recensie van Verslingerd dat ze het zo tof vond dat er een Lilian in het boek voorkomt. Eentje die illegale neuspiercings zet, maar toch. Lilian vond het dus leuk om een Lilian tegen te komen, terwijl ik het juist altijd heel vreemd vind om een Audrey in een boek tegen te komen – irritant zelfs!

Je eigen naam opeens lezen of horen maakt je natuurlijk meteen alert: hé, dat ben ik! Je bent het natuurlijk niet écht, maar je voornaam is zo sterk aan jou als persoon gebonden, dat je dat gevoel wel hebt. Misschien ligt het eraan dat mijn naam niet veel voorkomt in het leven én (dus?) ook niet in boeken, films of series, maar ik vind het dus altijd vreselijk om mijn naam daarin tegen te komen. Hij is al van mij, afblijven 😉 Het voelt gewoon vreemd om ‘m steeds te lezen, dus ik ben altijd dolblij als een Audrey weer uit een verhaal verdwijnt.

Als-ie wordt uitgesproken op tv, is het meestal in de Engelse versie (zoals bij mijn beroemde naamgenote Audrey Hepburn – Ooohdrey), en dan vind ik het weer niet erg. Alleen verschijnt-ie dan meestal weer in de ondertiteling, aargh 😉 Liedjes waarin over Audrey’s wordt gezongen zijn er volgens mij gelukkig niet (Laura’s: ik heb medelijden met jullie als jullie wéér door iemand worden toegezongen die denkt dat-ie daarmee leuk en origineel is). Maar films en boeken waarin een personage met mijn naam voorkomt, zou ik dus eerder vermijden dan dat ik ze juist wil zien of lezen.

Mijn naam komt weinig voor, waardoor ik me afvraag hoe het werkt bij mensen met veelvoorkomende namen. Mensen die waarschijnlijk al tig naamgenoten voorbij hebben zien komen in het echte leven, onder celebs en op papier. Zijn jullie zo gewend geraakt aan het delen van je naam dat het je helemaal niets meer uitmaakt dat je ‘m vaak tegenkomt? En anderen met namen die minder vaak voorkomen: vind jij het leuk om personages met jouw naam tegen te komen? Ik hoor het graag!