*Let op: de inhoud van deze blogpost kan als schokkend worden ervaren.*

Het gebeurde op mijn 28e. Mijn Harry Potter-ontmaagding. Het moest van mijn vriend en het deed een beetje pijn, maar al snel begreep ik waar iedereen het al die jaren over had. Sindsdien ben ik niet meer te stoppen…

Hoe veranderde ik als Harry Potter-hater (ja, echt!) in een liefhebber? En met wat voor struggles krijg je allemaal te maken als je pas op latere leeftijd wordt ingewijd in de wereld van Zweinstein? Ik vertel je alles over mijn belevenissen als beginnende Harry Potter-lezer (uiteraard zonder spoilers).

via GIPHY

WAT? Heb jij Harry Potter niet gelezen? Geen enkel boek? De films niet gezien? HOE DAN?

Yep, als je Harry Potter niet hebt gelezen, word je regelmatig behandeld alsof je een basilisk of driekoppige hond (hallo, Pluisje!) bent.

Waarom ik Harry mijn hele jeugd meed alsof hij Voldemort himself was? Nou, heel simpel: ik werd rebels van het feit dat iedereen de boeken al las. Volkomen logisch in het hoofd van de 12-jarige ik.

Je móét Harry Potter gewoon lezen!

Na 28 jaar van mijn leven en 1 jaar van mijn relatie dapper weerstand te hebben geboden, moest ik er in het najaar van 2018 toch echt aan geloven. Mijn vriend O., Harry Potter-lover in hart en nieren, ging voor een strategie van lichte dwang. Hij besloot me het eerste hoofdstuk van Harry Potter en de Steen der wijzen dan maar voor te lezen, in de hoop dat ik daarna vanzelf door wilde lezen. En helaas – of gelukkig, het is maar net hoe je het bekijkt – sloeg die methode aan. En hoe!

Waarom gaat het zo langzaam?

Vooropgesteld: ik ben absoluut geen trage lezer. Integendeel! Maar omdat O. het zo leuk vond om elkaar voor te lezen en mijn eerste Harry Potter-ervaring samen te doorlopen, zijn we na een paar maanden pas halverwege boek 3. Oké, ik geef toe: het IS ook hartstikke leuk om het zo met z’n tweeën te beleven, maar het gaat gewoon écht heel langzaam.

No spoilers please!

Omdat iedereen – behalve ik en nog wat andere Potter-paria – het verhaal van Harry Potter kent, is het internet een gevaarlijke plek. De spoilers komen als vervloekte Beukers op je af als je even niet oplet.

Het valt me nu pas op hoeveel Harry Potter-gifjes en -quotes er eigenlijk op social media voorbijkomen. En ook in real life blijken sommige mensen iets te vaak Harry Potter-referenties maken. Ssssst, deze beginnende lezer wil het niet horen!

Wat wel grappig was: een tijd geleden zag ik een gifje voorbijkomen van Molly Wemel. Ik had de films toen nog niet gezien (deel 1 en 2 inmiddels wel), maar herkende haar direct. Topcasting!

Je hebt nog géén idee!

Harry Potter brengt het kind in mij blijkbaar in optima forma naar boven. Iedereen zegt dat het pas vanaf boek 3 langzaam duisterder en spannender begint te worden. De eerste twee boeken? Die worden steevast als echte kinderboeken bestempeld. Nou, ik kan je wel vertellen: ik vond ze af en toe toch al behoorlijk spannend!

En terwijl ik al stuiterend allerlei mogelijke scenario’s denk en volop vragen stel (“Waarom haat Sneep Harry? Of is dat juist stiekem helemaal niet zo?” “Perkamentus is een goed mens, toch? TOCH? Zeg me dat Perkamentus en Hagrid gewoon altijd goed blijven. DAT MOET!”), kijkt O. al glimlachend sereen voor zich uit. Op een Perkamentus-achtige toon zegt hij dan dingen als “Ja, daar kom je vanzelf wel achter, hè? Geduld, Audrey, gedúld!”

Ook irritant: dat O. om de haverklap dingen zegt als “Oooooh! Maar dit ontdek ik nu pas! Wauw! Wat is dat mooi gedaan, zeg…”. Mijn vragende blikken worden vervolgens beantwoord met een “Tja, daar kom je vanzelf wel achter. In boek 4/5/6/7.” Súperfrustrerend!

Maar ondanks al deze nadelen ben ik vooral heel blij dat ik na al die jaren toch aan mijn reis met de Zweinstein-express ben begonnen. Ik kan niet wachten tot het hele verhaal zich eindelijk ontrafeld heeft!

Reageren? Hartstikke leuk, maar uiteraard graag zonder spoilers!