Ik lees eigenlijk bijna nooit literatuur. Toch kocht ik Voorland, de debuutroman van Octavie Wolters, zonder enige twijfel. Octavie en ik volgen elkaar al jaren op Twitter. Taal en Nijmegen waren onze gemeenschappelijke delers. Pas na een hele tijd kwamen we erachter dat er nog iets was dat ons bond: we komen uit hetzelfde dorp. Het dorp waar ook Wolf, Johanna en Otto opgroeiden, de hoofdpersonages uit Voorland.

Het boek en ik, we hadden een beetje een lastig begin. De eerste hoofdstukken van Voorland las ik eind oktober al, vlak na het verschijnen van het boek. Daarna lag het een hele tijd onaangeroerd in de woonkamer. Deels omdat ik weinig tijd had om te lezen, maar ook omdat het me nog niet meteen gegrepen had. De beschrijvingen waren mooi en treffend, elk woord zorgvuldig gekozen, maar ik zat er gewoon nog niet in.

Vorig weekend had ik een lange treinreis voor de boeg en nam ik Voorland mee. En terwijl ik richting Nijmegen hobbelde en de eerste hoofdstukken herlas, werd ik opgeslokt door het boek. Opeens was de klik er ten volste. Het verhaal nam me volledig mee, en de stijl en sfeer namen opeens mijn wereld over. Het leidde ertoe dat ik wat er om me heen gebeurde opeens met een andere blik waarnam en observeerde. Heel bijzonder! Toen station Roermond naderde, voltooide ik het eerste deel van het boek – alsof het zo moest zijn – en in de afgelopen week greep ik elk moment aan om verder te lezen.

Wat me – uiteindelijk – precies zo aansprak, is lastig te zeggen. Het verhaal en de thematiek, de parallellen in de levens van de personages, en zeker ook de schrijfstijl.

Hij voelde hoe het bloed in zijn aderen niet alleen zijn bloed was. Het was het bloed van alle generaties voor hem en na hem. Hoe hij ze droeg in zijn wezen, hoe ze altijd bij hem waren, hem vergezelden. Ze zaten in hem. Hij keek met hun ogen, hij praatte met hun stem. Zijn aanwezigheid op aarde, de last van de bloedlijn op zijn schouders, doorgegeven vanuit het eindeloze verleden, de schakel met de verre toekomst.

Uit: Voorland, Octavie Wolters

Vooral het feit dat alles klopte en in en bij elkaar paste, even logisch als magisch, vond ik erg mooi. Het – in mijn ogen – perfecte einde zorgde ervoor dat ik het boek met een erg bevredigend gevoel dichtsloeg. Voorland gaf me een bijzonder mooie leeservaring die ik niet had willen missen. Een prachtig boek!