Boekenmarkten zijn voor een leesliefhebber als ik een waar paradijs. Zeker als je er (tweedehands) boeken kan scoren voor weinig geld. Een valkuil waar ik vroeger nog wel eens in trapte, was dat ik te veel kocht. Boekenkastvulling die ik na een paar jaar nog altijd niet gelezen had. Daarom gebruik ik tegenwoordig bij onbekende boeken (die dus niet al op mijn wishlist stonden) de ‘eerste alinea’-test. Dat betekent dat ik na de flaptekst even de eerste zinnen ga lezen. Als die me aanspreken, mag het mee. Nummer 10 van Sue Townsend doorstond deze test glansrijk en ging voor een luttele 50 cent met me mee naar huis.

Recensie Nummer 10 – Sue Townsend

Maar wat vond ik dan zo leuk aan de eerste alinea? Het blikt terug op de jeugd van de hoofdpersoon – die nu de Britse premier is – en laat zijn licht neurotische aard zien. Dat maakte me in combinatie met de prettige schrijfstijl nieuwsgierig genoeg naar de rest van het verhaal.

En dat verhaal? Dat bleek behoorlijk gek. De cover stelt dat de roman hilarisch is – een belofte die wat mij betreft niet helemaal wordt waargemaakt – maar origineel en verrassend is het boek wat mij betreft zeker. Edward Clare, zoals de fictieve premier heet, gaat samen met Jack Sprat, een van de bewakers van de deur bij Downing Street 10, op pad om het echte leven in zijn land te ontdekken. Het volk – en ook de andere partijen in het parlement – hebben namelijk het idee dat de premier géén idee heeft wat er speelt in de Britse samenleving.

Maar goed, het échte leven ontdek je als premier natuurlijk niet als iedereen je herkent. En dus dost hij zichzelf uit als vrouw, zodat hij undercover op pad kan gaan. Dat verloopt, eh…, interessant. Ik heb best een aantal keer moeten lachen, omdat hij echt in de meest vreemde situaties verzeild raakt. Toch is het geen boek dat aan elkaar hangt van grappen en grollen: je krijgt ook een interessant kijkje in zijn hoofd – en dat van diverse andere personages uit het boek.

Wat ik af en toe wel irritant vond, is dat het teruggaan naar de jeugd van de personages een terugkerend thema bleek. Zeker in de eerste hoofdstukken van het boek wordt zo’n beetje elk personage geïntroduceerd aan de hand van hun verleden. Omdat dat met best wat mensen gebeurt en je op dat punt geen idee hebt hoe groot of klein hun rol in het boek wordt, begon ik me er op een gegeven moment wel aan te ergeren. Desondanks was mijn leeservaring overwegend positief.

Hoewel Sue Townsend geen onbekende auteur is (ze schreef onder andere de boeken over Adrian Mole), was dit het eerste boek van haar hand dat ik las. Hoewel er dus hier en daar wat minpunten waren voor mij, vond ik het uiteindelijk zeker een amusant en origineel boek. Ik ben benieuwd naar de rest van haar oeuvre!

Nummer 10 is te koop in het Nederlands of in het Engels (ook als e-book).