Lisette Jonkman heeft een nieuw boek uitgebracht. Ik herhaal: Lisette Jonkman heeft een nieuw boek uitgebracht! Hoewel ze zelf haar excuses aanbiedt voor de vertraging, vind ik het persoonlijk een nogal een prestatie: in nog geen vier jaar tijd drie mensenbaby’s op aarde zetten, twee volwaardige romans afronden en dan ook nog wat kortere verhalen publiceren. HOE DAN?!

Benieuwd wat ik vond van de nieuwste roman van Lisette Jonkman, En wat dan liefde is? Je leest het in deze – zo veel mogelijk spoilervrije – recensie.

Vroeger, toen ik nog regelmatig boekblogde, dacht ik er altijd aan om voor ik een boek las foto’s te maken van het nog onaangetaste boek. En toen had ik ook meer rekwisieten voor het grijpen liggen. Nu bedacht ik dat een plant het plaatje misschien kon opfleuren, maar vergat ik die plant af te stoffen voor ik ‘m verplaatste… Oeps.

Recensie En wat dan liefde is – Lisette Jonkman

Lisette Jonkman is by far mijn allerfavorietste feelgood-auteur. De verwachtingen waren dus hooggespannen. Zou ook dit boek weer supergrappig en tegelijk ontroerend zijn? De perfecte combinatie van luchtigheid en diepgang?

Zodra ik begon te lezen, voelde het weer als thuiskomen. De schrijfstijl van Lis is zó heerlijk en ze weet altijd in no time een levensechte wereld te schetsen met personages van wie je (uiteindelijk) altijd gaat houden. Zo ook nu. Alleen… kreeg ik toen ik op ongeveer een kwart van het boek was toch een beetje het gevoel dat dit wat minder een boek voor mij was dan al die andere pareltjes. Rozemarijn, de hoofdpersoon, is namelijk nogal van het keihard feesten. En je lam zuipen en pillen slikken alsof het niets is, dat zijn dingen waar ik persoonlijk – als geheelonthouder – nogal een hekel aan heb. Ik ben meer een Madelief – haar zus – of zelfs een Nikita. Nikita was Rozemarijns beste vriendin, haar rots in de feestbranding. Maar nu is ze veranderd in een saaie verloofde burgertrut. En nou is mijn Vriend O. natuurlijk een miljard keer leuker en interessanter dan Nikita’s nieuwe vriend (door Rozemarijn ‘Dooie Dirk’ gedoopt), maar ik voelde toch wat minder verbinding met Rozemarijn.

Niet dat mijn leeservaring niet ook gewoon heel fijn was, want ik hou sowieso heel erg van Lisettes humor en intelligentie (de appgesprekken over het vrijgezellenfeest van Nikita dat ze samen met Mindel, Dirks zus, organiseert, zijn MEER dan fantastisch), maar toch. Ik kon in eerste instantie minder genieten van dit verhaal.

Maar… Lis zou Lis niet zijn als ze niet nog veel meer in petto had. Rozemarijn maakt namelijk een prachtige karakterontwikkeling door. Tel daarbij op dat het boek leest als een trein, dat Lis en passant nog even wat belangrijke maatschappelijke thema’s aansnijdt én dat 10 Things I Hate About You – een van mijn favoriete films OOIT – een grote rol speelt in dit boek, en je snapt het wel: Lisette Jonkman heeft het weer geflikt. Ze heeft een boek geschreven om niet alleen verliefd op te worden, maar om ook van te houden. Ik kan niet wachten tot de volgende.

Ik zou zeggen: ren naar je lokale boekhandel en koop dit boek!

P.S. Het nadeel van dit boek is wel dat ik regelmatig ‘In een grote rode luchtballon’ van Samson en Marie in mijn hoofd had. AARGH!