Je kent het vast wel: je bent een boek aan het lezen en tijdens het lezen knap je er opeens zó op af. Ik ben zo’n type dat boeken 99% van de tijd gewoon uitleest – het moet écht heel vreselijk zijn, wil ik stoppen – maar kan me dan wel flink ergeren aan sommige dingen. Een lijstje!

Fouten

Met stip op één: taal- en spelfouten. Zo slordig als die in een boek blijven staan! Als je 20 euro aan een boek uitgeeft, mag je als lezer toch echt verwachten dat het goed is nagekeken.

Irritant taalgebruik

Noem het beroepsdeformatie, maar ik kan absoluut niet tegen stoffig taalgebruik of overmatig gebruik van bepaalde woorden. Het is dan misschien wel een kwestie van smaak, maar sommige woorden werken me enorm op mijn zenuwen. Daarom heb ik ook een hekel aan de boeken van Anita Verkerk. Ze gebruikt het woord ‘immers’ héél vaak, en blijft ook de term ‘wettige echtgenoot’ herhalen. Als ik dat 5 keer lees binnen 10 pagina’s, krijg ik de neiging om met dat boek te gaan gooien.

Simpelheid

Misschien ligt mijn probleem met het overmatige gebruik van ‘immers’ ook wel in de betekenis: je benadrukt iets dat eigenlijk al vrij duidelijk is nog eens extra. Ik heb een hekel aan simpele verhaaltjes die veel van dat soort woorden bevatten om het vooral niet te complex te maken. Extra jammer als die verhalen ook nog eens kleurloos zijn door vlakke personages en een gebrek aan leuke bijrollen. Ik behoor waarschijnlijk ook niet tot de doelgroep van dergelijke boeken, maar ik vind dat elk verhaal, voor welke lezer dan ook, het verdient om net dat beetje extra kleur te krijgen.

Pretentieus gedoe

Minstens zo vervelend als te simpele boeken: overdreven pretentieus doen waar dat niet passend is. Weg met wannabe’s! (Ik ben verder helemáál geen veeleisende lezer, hoor.)

Onsympathieke hoofdpersonen

Een tikje dom en naïef en daardoor heel grappig: jeej! Continu domme, onbegrijpelijke acties uitvoeren: nee! Als degene om wie het boek draait niet likeable is, wordt het heel moeilijk. Ook vervelend: als de schrijver vergeet om de andere helft van het liefdeskoppel nog even sympathiek te maken. Aargh, waarom eindigt ze nou met HEM?

Slechte eindes

Dat brengt me op het volgende en laatste punt: eindes waarvan je baalt. Niets zo moeilijk als een goed einde aan je verhaal breien (en dus respect voor wie het probeert!), maar een onbevredigend einde kan het hele boek een nare nasmaak geven. Ik vond Miss Communicatie en Miss Match van Astrid Harrewijn bijvoorbeeld heel leuk om te lezen. Beide boeken beginnen als een goede chicklit waar alles aan klopt, vervolgens worden het héél spannende page-turners, waarna de spanning abrupt stopt en ze enkele pagina’s later zoetsappig eindigen. Erg jammer bij zulke veelbelovende verhalen.

Open eindes kunnen soms perfect bij een boek passen, maar lieve schrijvers: als er geen vervolg komt, rond dan alles alsjeblieft netjes af! Hoe loopt die ene kleine verhaallijn af, waarom deed die ene buurman nou zo raar, wat gebeurt er met hem/haar? Knoop de losse eindjes nog even aan elkaar!

Waar knap jij op af bij boeken?