Na onze tweede afspraak bij de verloskundige liepen we naar buiten met een Woezel & Pip-koffertje en een kleine shopper vol handige spulletjes en een flinke stapel folders en gratis zwangerschapsmagazines. Gelukkig had ik een klein opvouwbaar tasje bij me waar ze allebei in pasten, want nog niemand wist van mijn zwangerschap. En ja, omdat beide aanstaande oma’s ook in hetzelfde dorp wonen, was het helemaal niet handig geweest om hiermee rond te paraderen.

Vriend O. en ik doken in de daarop volgende dagen fanatiek in de ontvangen zwangerschapslectuur. Want hé, al groeien die twee koters toevallig in mijn buik, hij gaat een even volwaardige ouder voor ze worden. Daar bleek de inhoud van de magazines alleen niet echt op gericht… Dat – en nog drie andere dingen – vielen me op bij het lezen van de vele gratis zwangerschapstijdschriften in Nederland. Ik deel mijn bevindingen graag met je!

Veredelde reclamefolders

Niet bepaald onverwacht natuurlijk, maar gratis zwangerschapsmagazines zijn niet veel meer dan een reclamefolder waarin de artikelen – als ze al niet gesponsord zijn – meer als afleidingsmanoeuvre dienen. Doorgaans verschijnt er één nummer per twee jaar, waardoor ze meestal ook wat achterlopen. Zo zijn sommige acties van adverteerders qua einddatum al helemaal niet meer relevant voor ons.

Drukproef checken? Niet nodig, joh!

Hier ergerde ik me ongetwijfeld extra aan vanwege mijn beroepsdeformatie. Ik werk al jaren in de communicatie en schrijf veel teksten voor mijn werk. Als ik een brochure of flyer maak die gedrukt wordt, dan check ik alles op het einde grondig. Heel. Erg. Grondig.

Blijkbaar is er in de wereld van gratis zwangerschapsmagazines geen budget voor dit soort kritische correctors. En dan heb ik het nog niet eens over simpele spel-, taal- en typfouten, maar vooral over enorme slordigheden. Denk aan: een artikel dat ergens halverwege een zin eindigt, copy-paste-fouten waardoor een alinea twee keer onder elkaar is geplaatst, verdwenen passages… Pure horror voor mijn content-hartje.

Misdaden in de vormgeving

Weer een gevalletje beroepsdeformatie. Ik ben zelf geen vormgever, maar ik heb er met voldoende samengewerkt om wat basiskennis op te doen. Van die heel simpele do’s en don’ts. Wederom: die zijn blijkbaar niet bekend bij de mensen die zich bezighouden met zwangerschapsmagazines. Kleurcombinaties waardoor je kopjes amper kunt lezen, creatieve lettertypes die bijna niet te ontcijferen zijn… Make it stop.

Moeders hier, moeders daar, ach, het zijn de vaders maar…

Dit was BY FAR mijn grootste ergernis bij het lezen van gratis zwangerschapsmagazines. Ze zijn héél erg gericht op moeders die een kind dragen. En vaders? Tja, die hangen er maar een beetje bij. Sommige magazines wijdden enkele pagina’s aan informatie speciaal voor de vader in spe – terwijl mijn wederhelft toevallig even geïnteresseerd was in alle informatie over zijn toekomstige kinderen als ik. Ook was er een enkel blad dat niet ontkende dat mogelijkheden voor het krijgen van een kind buiten een heteroseksuele relatie zowaar ook bestaan – halle-fokking-luja, welkom in 2021.

Het meest tenenkrommende was toch wel het magazine dat de vader in spe echt behandelde als een soort onwetende klungelige vent die geen idee heeft van wat baby’s zijn. Zo’n type dat je op je blote knietjes mag bedanken als hij in het weekend ook een keer een luier verschoont tussen het voetbal kijken door. Dat blad staat overigens niet op de overzichtsfoto, want dat verdween héél snel in de oud papier-bak. Het dieptepunt? Een grappig bedoelde quiz speciaal voor de vader. News flash: er zijn ook mannen die het ouderschap volkomen serieus nemen.