Vandaag werk ik alweer een jaar bij mijn (nu niet meer zo) nieuwe werkgever. Een paar weken geleden kreeg ik in een spontaan gesprek een vast contract aangeboden én een heleboel complimentjes. Zo fijn! Dat contract heb ik met een grote glimlach ondertekend, want ik zit er enorm op mijn plek.

Maar er is nog een extra reden dat ik hier zo blij mee was. Ruim een jaar geleden stond mijn werkleven er namelijk heel anders voor. Ik had weliswaar een vast contract op zak, maar ik was eigenlijk helemaal niet gelukkig op mijn vorige werkplek. En eerlijk gezegd ben ik dat daar ook nooit echt geweest.

Ik heb lang getwijfeld over of ik dit wilde delen, maar ik vind het onderwerp té belangrijk om links te laten liggen. Dus bij dezen: mijn verhaal over hoe ik net op tijd wist te ontsnappen aan een burn-out.

Ik kan me nog goed herinneren hoe ik blij ik was toen ik werd aangenomen bij mijn vorige baan. Ik wist dat mijn contract bij het bedrijf waar ik destijds werkte niet verlengd kon worden, vreesde weer tijdelijk werkloos te worden en kon mijn geluk dus niet op toen ik een baan kreeg die fantastisch klonk: bij een communicatiebureau voor allerlei verschillende bedrijven en organisaties werken. Hoe cool was dat? Ik had een eigen kantoor, voelde me stoer en volwassen en dacht: dit gaat helemaal goed komen.

Worstelingen

Eigenlijk kwamen de donkere wolken al heel snel. In de eerste paar weken had ik veel moeite om mijn plek te vinden. Maar ja, dat hoorde er toch ook wel een beetje bij? Ik was pas net begonnen! Ik moest gewoon even wennen aan hoe de dingen hier gingen, aan de verwachtingen die er waren… Het zou vast wel beter gaan, over een tijdje.

Vreemd genoeg kan ik me achteraf een bepaald moment nog heel goed voor de geest halen. Na mijn eerste maand had ik toevallig een weekje vakantie gepland, en ik weet precies dat ik op de vrijdag van tevoren bij het weggaan dacht: ik kom hier nooit meer terug.

Maar ik kwam natuurlijk toch terug. Want ja, dat hoorde zo. Dus ook al kon ik mijn ontbijt niet binnenhouden, huilde ik in de auto én soms op mijn werk zelf: ik ging niet zomaar opgeven. Mijn moeder zag mijn worstelingen wel en zei dat het niet normaal was. Ik besloot om hier en daar wat sollicitaties uit te sturen, terwijl ik ondertussen mijn best bleef doen om er wat van te maken op mijn huidige werk. De sollicitaties liepen op niets uit, maar uiteindelijk ging het wat beter. Ontbijten deed ik doordeweeks niet meer – want dat had toch geen zin – maar het ging. Niet geweldig, maar goed genoeg.

Een (bijna-)burn-out: de signalen negeren

En zo bleef ik uiteindelijk bijna 2,5 jaar werken op een plek waar ik niet gelukkig was. Het lastige was dat de periodes waarin ik dacht ‘ik moet hier echt weg’ zich afwisselden met oplevingen: dagen waarop alles goed ging, ik in een flow zat en dacht: ‘oké, misschien is dit tóch iets voor mij!’. De signalen dat je niet (meer) op je plek zit, heb ik daardoor heel lang genegeerd. Het wás niks voor mij, het zóú nooit echt goed komen. Een ongezonde werkplek wórdt over het algemeen niet gezond. Maar ik bleef proberen en doorzetten, en hield ondanks alles hoop. Ik geloofde dat ik met goede gesprekken dingen kon veranderen, zodat het allemaal beter zou zijn.

Over de hel waarin ik in de laatste maanden van mijn dienstverband leefde, kan ik om meerdere redenen niet te veel zeggen. Ik voelde me verschrikkelijk, kreeg steeds meer mentale en fysieke klachten en leefde van weekend naar weekend. Het heeft echt maar een haartje gescheeld of ik was in een flinke burn-out terechtgekomen.

Gelukkig kon ik net op tijd weg, op naar een nieuwe toekomst. En toen ik op die laatste dag voor het laatst de deur uit liep, voelde ik een mix van emoties. De pijn en spanning van het verleden, het geluk van de toekomst. Ik kom hier nooit meer terug, maar dan nu voor het echie. Vrij. Ik was eindelijk vrij.

Ik heb van dichtbij meegemaakt wat burn-outs met mensen kunnen doen, en ik kan alleen maar zeggen: zorg ervoor dat het jou niet overkomt. Wees eerlijk tegen jezelf, luister naar je lichaam en je intuïtie en grijp op tijd in.