Ken je dat verhaal van dat meisje dat 50.000 woorden zou gaan schrijven in de maand november? Deed ze niet. Of ja, ze heeft misschien wel 50.000 woorden getikt, maar niet aan haar roman. En dat was nou net de bedoeling van deelname aan NaNoWriMo…

Wat er zoal misging? Het begon eigenlijk al op de eerste dag. Ik had de hele dag geen tijd gehad om te schrijven, en ’s avonds om half 10 besloot ik dat het weinig zin had om mijn laptop nog aan te zetten. Het licht van mijn laptop bevordert mijn inslapen niet, en hé, de volgende dag zou ik zeeën van tijd hebben. Op dag 2 begon ik vol goede moed te typen. Ik begon met een van de leukste scènes die ik in mijn hoofd had, en toen ik die af had, was ik amper 500 woorden verder. Tja. Na nog twee van zulke scènes opschrijven, zat ik aan welgeteld 1262 woorden. Op dag 4 tot en met 8 ging het weer vrij aardig: bijna 7500 woorden in 5 dagen. Op dag 10 worstelde ik me naar de 10.000 woorden. Dat leek mij best reden voor slingers, Jip en Janneke-champagne en een paar dozen bonbons, maar helaas. Net als bij het bereiken van mijn 5000 woorden-bagde, bleef het op mijn NaNo-dashboard akelig stil. Alleen een gekleurde badge en verder niks. Hebben ze bij NaNoWriMo dan nooit overwogen om dat een tikje feestelijker te maken? You wrote 10,000 words? OMG, girl, that is SO awesome, you ROCK! Listen up, everyone, Audrey wrote 10,000 words, isn’t that A-MA-ZING? Waar zijn de hysterisch enthousiaste Amerikanen als je ze nodig hebt?

Maar oké, eerlijk is eerlijk, het lag niet alleen aan NaNo. Het lag ook aan mij. Ik maakte simpelweg te weinig tijd voor het schrijven. Ik besloot dat ik mijn blogfrequentie niet wilde verlagen en draaide nog wat extra uren op het werk. Ik weet dat het heel veel mensen die het waarschijnlijk nog drukker hebben dan ik wel lukt, maar als je geen avond- of nachtmens bent, maakt dat het wel allemaal iets lastiger om zo’n enorm aantal woorden te schrijven in korte tijd.

En dan was er nog het feit dat er mensen waren die me vertelden dat ik het kon. En iemand zei dat het niet om kwantiteit zou moeten gaan, maar dat ik voor kwaliteit moest gaan, “want dat kun jij”. Tja, dat kun je dus beter niet tegen me zeggen. Doe mij maar een underdog-positie. Nadat ik op de 11e weer een dag zonder schrijftijd had en er een dag later nog geen 350 woorden uit wist te persen, besloot ik mijn NaNo-novel te laten rusten. Het aanzicht van de lijn waar ik nog steeds hartstikke onder zat, deprimeerde me.

Want ook dat is een nadeel van NaNoWriMo: het voelt nogal als alles of niets. Met elke niet lekker lopende schrijfdag, kom je verder van je doel af. Het voelt bijna als een echte marathon (of, aangezien ik daar wel ervaring mee heb. de Coopertest). Als iedereen je vrolijk, ogenschijnlijk zonder moeite, voor de zoveelste keer passeert, omdat ze al tig ronden voorsprong op je hebben, word je daar als achterblijver niet blij van. En als je na een bepaalde tijd nog maar weinig meters hebt gemaakt, weet je dat er geen voldoende meer inzit, hoe hard je ook nog door zou rennen. Net zo kansloos als over het station rennen voor een trein die je toch nooit meer kunt halen. Dan kun je net zo goed rustig aan doen en de volgende trein nemen.

En dat is ook wat ik ga doen. De volgende trein nemen. Of beter gezegd: een nieuwe, eigen route uitstippelen. De NaNo-trein, met zijn vaste spoor en snelheid, is het niet voor mij. Ik denk dat ik eerder de auto pak, of op een stevig tempo ga wandelen. Zelf mijn route bepalen in elk geval. Ik wil absoluut verder gaan met mijn verhaal, maar dan op mijn manier. Meer voor kwaliteit gaan – zonder dat ik mezelf verlam met te hoge eisen. En vooral regelmatiger schrijven dan voor november, want dat ik toch al aardig wat pagina’s heb gevuld en niet meer naar een leeg Word-document hoef te staren, is sowieso pure winst geweest.