Een tijdje terug schreef Lenneke een prachtige blogpost (dat doet ze trouwens wel vaker, maar goed) over de momenten die haar leven veranderden. Het was een heel mooi, openhartig stuk en ik dacht direct: dat wil ik ook doen. Ik vond het best lastig om dit artikel te schrijven, omdat het best wel persoonlijk is, maar in het kader van grenzen verleggen en kwetsbaar durven zijn, is-ie hier dan toch!

Een pijnlijk einde van een vriendschap

Toen ik 17 was, eindigde een vriendschap met enkele meiden die destijds heel belangrijk voor me waren op een heel nare, pijnlijke manier. Het was abrupt en onverwacht, en het heeft me enorm gekwetst en lang bezig gehouden. Uren heb ik zitten analyseren waar het mis ging en bedacht ik ‘wat als’-scenario’s, al wist ik ook hoe zinloos dat was omdat het einde definitief was. Ik heb veel aan mezelf getwijfeld, en ik merkte dat mijn gedrag veranderde. Ik werd onzeker, praatte zachter en hield me meer op de vlakte. Gelukkig was dat uiteindelijk maar van tijdelijke aard – al hield het nog verdacht lang aan – en kan ik nu, zoveel jaren later, oprecht trots zijn op mezelf en 100% achter mijn eigen keuzes en principes staan.

Het was een nare periode, maar het heeft me geleerd dat trouw blijven aan mezelf toch echt altijd de juiste keuze is.

De schattigste puppy ooit aanschaffen

Het was 2013. Ik woonde nog bij mijn ouders en hun toen tweejarige hond Bones had ervoor gezorgd dat ik graag een hond wilde die ik wél mocht meenemen als ik het huis uit ging. Dat zag mijn moeder niet direct zitten, maar uiteindelijk ging ze overstag. Zodra haar stellige ‘nee’ veranderde in een voorzichtige ‘ja’, ging ik online op zoek.

Ik vond Sproet nog dezelfde dag op Marktplaats. Een keuze die ik met alle kennis die ik nu heb niet opnieuw zou maken, maar van Sproet heb ik absoluut nooit spijt gehad. Ze maakt me nog elke dag heel erg blij, en er is zoveel wat ik aan haar te danken heb. Ik geniet enorm van samen agility doen – al kan dat nu even niet. Niet alleen omdat we samen bezig kunnen zijn, maar ook omdat het me een hele kring van gezellige mensen heeft opgeleverd. Het is nogal een variatie aan mensen qua leeftijd en levensstijl – en veel van hen zou ik anders zeker nooit hebben leren kennen. En een paar ervan zijn zelfs echte vriendinnen geworden. O, en de ontmoeting met Vriend O. – of eigenlijk zijn moeder – heb ik ook aan Sproet te danken. Daarover later in dit artikel meer.

Het moment dat ik werd aangenomen bij mijn huidige baan

Ik schreef al eerder over de baan die me bijna een burn-out opleverde. Een zware periode waarvan ik me achteraf afvraag hoe ik het er zo lang heb kunnen volhouden. Toch heeft het me uiteindelijk ook positieve dingen opgeleverd. Alle tegenslag, de persoonlijke aanvallen en de vele verbale vernietigingen lieten me in eerste instantie aan mezelf twijfelen. Uiteindelijk leerde ik om op mezelf te vertrouwen en kon ik de onterechte kritiek meer en meer van me af laten glijden. Het was een lange, pijnlijke weg, maar uiteindelijk maakte het me krachtig. Een combinatie van hernieuwd vertrouwen in mezelf en een enorme wilskracht zorgde ervoor dat ik sollicitaties daarna heel anders in ging.

Omdat ik solliciteerde in de zomerperiode – niet heel handig – en het op mijn werk alleen maar erger werd ondertussen, was het een enorme opluchting toen ik uiteindelijk in september het verlossende telefoontje kreeg dat ik was aangenomen bij het bedrijf waar ik nu al ruim 1,5 jaar met heel veel plezier werk. Ik heb echt getrild en gehuild van geluk.

Lessen: aan status heb je helemaal niks, niets is belangrijker dan je eigen gezondheid en als iets in alle opzichten slecht voelt, ís het dat ook.

De eerste date met O.

Het begin van mijn relatie met O. was nogal bijzonder. Ik had mijn toekomst namelijk al uitgestippeld. Ik had een paar jaar eerder besloten dat ik eigenlijk helemaal geen relatie hoefde en vond ook dat dat mijn kinderwens niet in de weg hoefde te staan. Ik had serieuze plannen om die op een alternatieve wijze te vervullen.

Toch kreeg ik het voor elkaar om wat lacherige hints te geven toen mijn schoonmoeder – die ik al langer kende (via agility dus), maar die ik in de zomer van 2017 eens wat uitgebreider sprak – vertelde over het bestaan van O. Achteraf dacht ik alleen maar “OMG, waarom heb ik dat soort dingen allemaal gezegd? Ik hoef helemaal geen relatie!” Toen O. me een tijdje later op date vroeg, vond ik dat ik er niet onderuit kon. Terwijl ik naar hem toe reed, had ik al helemaal bedacht hoe ik hem na die eerste date op een vriendelijke doch stellige manier zou afwijzen.

Nou, dát liep dus even anders. We hadden een heel bijzondere eerste date waarin we de gekste onderwerpen bespraken. Dingen die de meeste mensen bovenaan een lijst met dingen die TOTAAL ongeschikt zijn voor een eerste date zouden zetten. Het bleek dat we wel heel veel met elkaar gemeen hadden… Ik was enorm in de war, en om de boel nog wat ingewikkelder te maken, besloot mijn vader op de dag van onze geplande tweede date nog even van een dak te vallen. Ik denk dat dat uiteindelijk gek genoeg eerder een positieve dan een negatieve bijdrage was voor onze beginnende relatie, dus nog bedankt, pap.

Vriend O. inspireert en stimuleert me om mezelf uit te dagen. De vragen die een klein stemmetje in mijn hoofd vaak al fluistert, stelt hij hardop. Soms heel irritant, maar uiteindelijk is het alleen maar goed voor me. (En nee, O., deze uitspraken mag je niet tegen me gaan gebruiken…)

Dat waren ze: de momenten die mijn leven hebben veranderd. Ik ben niet de eerste en ook zeker niet de laatste die hierover schrijft – lees ook zeker de artikelen van Lenneke en Irene! Wat zijn de momenten die achteraf heel bepalend waren voor jouw leven? Ik ben benieuwd!