Als brave burger had ik ook dit jaar ruim op tijd mijn belastingaangifte gedaan. Vorige week kreeg ik mijn definitieve aanslag binnen. Hoera, er is een mooi bedrag onderweg naar mijn rekening! “Maar Audrey, dit artikel gaat toch over waarom belasting betalen fijn is?” Ja, dat klopt!

Oké, dat ik nu geld terugkrijg van de Belastingdienst, is natuurlijk alleen maar positief. Niemand vindt het leuk om opeens opgezadeld te worden met een flinke heffing. Zeker niet als je al krap zit. Maar nu geld terug krijgen, betekent natuurlijk niet dat ik geen belasting heb betaald. Elk jaar gaat er een aanzienlijk deel van mijn bruto-inkomen linea recta richting de staatskas. En eerlijk gezegd vind ik dat helemaal niet erg.

Hoera, ik mag belasting betalen!

Oké, ik vermoed dat ik wel even wat uit te leggen heb. Ik hoor je denken: welke gek vindt belasting betalen nou fijn? Nou ja, ik dus. Want het mooie aan belastingen is dat ze niet in een groot zwart gat verdwijnen. Met al het belastinggeld dat in Nederland wordt verzameld, gebeuren allerlei mooie, nuttige dingen. Dingen waarvan ik mee kan profiteren. Dat ik nu een goede baan met dito salaris heb, is mede mogelijk gemaakt door het feit dat ik bijna 20 jaar onderwijs heb gevolgd dat grotendeels door de overheid is betaald. En ik ben ook blij dat we hier aardig goede wegen hebben (*kuch België*) waardoor ik makkelijk en comfortabel van A naar B kan reizen. Dat er een goed zorgstelsel is. Dat ik mijn afvalbak alleen maar aan de straat hoef te zetten en dat het dan netjes afgehandeld wordt. En dat er mooie natuur is in mijn omgeving die netjes onderhouden wordt.

Van onze belastingcenten…

Ja, natuurlijk wordt niet elke euro belasting even fantastisch besteed. Er zijn heus wel feestjes die soberder kunnen, processen die efficiënter mogen, en er zijn natuurlijk bedrijven die ik liever niet indirect zou willen subsidiëren. (Want wat we bij culturele instellingen subsidie noemen, heet bij grote bedrijven ineens belastingvoordeel. Best gek.) Maar goed: so be it. Ons land is niet perfect, en de verdeling van inkomende en uitgaande belastingen dus ook niet.

Daarom kiezen veel beroepszuurpruimen ervoor om het hele stelsel maar af te zeiken, en te klagen over elke euro die ze moeten afdragen. Nu ben ik niet extreem links en ben ik niet per se een voorstander van hogere belastingtarieven voor iedereen. Laat staan dat ik een communistische samenleving zou toejuichen – al lijkt de invoering van een basisinkomen me dan wel weer wat.

Harde werkers en profiteurs?

Maar in mijn ogen gaat het niet om de details, maar om de grote lijnen. Ja, je kunt ervoor kiezen om als “hardwerkende Nederlander” (whatever that may be, want je maakt mij niet wijs dat een mantelzorger zonder betaalde baan – om maar een voorbeeld te noemen – niet hard werkt) klagen over die ene man in de straat die lijkt te profiteren van een uitkering. Mensen die misbruik maken van regelingen bestaan ongetwijfeld, maar daar tegenover staan volgens mij nog veel meer mensen met wie ik absoluut niet zou willen ruilen.

Ik bedoel: ik ben jong en gezond en kan gewoon fulltime werken zonder dat ik daar bovenmatig gestrest van raak. Heb ik liever dan dat ik met een burn-out thuis zit. En als je chronisch ziek bent of je baan verloren bent en daardoor geldzorgen hebt, dan is het heus niet zo dat je lekker kunt genieten van je “vrije tijd”.

Ik ben optimistisch genoeg om uit te gaan van de gedachte dat de mens overwegend goedaardig is. Net als dat ik er niet aan moet denken om zo iemand te zijn die na zijn dood zijn organen niet wil doneren “omdat mijn hart dan kan gaan naar een crimineel of mijn lever naar een alcoholist”, kies ik er ook in het geval van uitkeringen voor om te geloven in het goede.

Ik prijs me gelukkig dat ik in de positie zit dat ik meer kan geven dan nemen. Het is niet meer dan mazzel, dat realiseer ik me maar al te goed. En daarom, lieve lezers, is belasting betalen eigenlijk heel fijn.