Nee, wees maar niet bang: ik ga nergens heen. Maar ik wilde het wel eens met jullie hebben over groeten in het algemeen. En dan gaat het niet over op straat groeten, maar in schriftelijke communicatie. Dat is blijkbaar iets dat meer mensen fascineert, want Tefke en Merel schreven er ook al eens over. We zijn het erover eens dat e-mail wat informeler is dan een brief, maar dan nog is het nog niet zo makkelijk om een geschikt begin of einde te vinden.

Geachte, beste, hi(hihi)

Het begint al met de aanhef. (Gelukkig heb je de datum en plaats mogen weglaten, net als de complete adressering. Scheelt je toch al heel wat getyp of knip- en plakwerk.) Geachte bewaar ik voor de echt serieuze zaken, beste vind ik een mooie middenweg en het liefst stap ik waar mogelijk snel over naar iets hoi-achtigs. Maar die hoi-achtigen, dat zijn er dus nogal wat. Zo vind ik hai nogal vrouwelijk en voelt ha wel erg persoonlijk bij zakelijke contacten. Bij hi denk ik aan giechelende meisjes (hihihi – sta je soms op het punt om aan een lachstuip te beginnen?) en hoor ik daarbij altijd de tune van de telefoonprovider in mijn hoofd. (Zouden de medewerkers van Hi eigenlijk in alle klantcommunicatie hi als aanhef gebruiken, of vinden ze dat daar te cheesy?)

Dingen in de trant van hé vind ik altijd wel vriendelijk en warm klinken, maar daar heb ik weer een enorm issue met de spelling. Hé is namelijk nogal ‘hé, kijk eens uit waar je loopt!’ en hey klinkt een beetje te 2006. Bij hee, wat ik er zelf het mooist uit vind zien, ben ik bang dat mensen denken dat ik niet kan spellen, terwijl eerder het tegenovergestelde waar is. Ik denk dat ik hoi nog de beste optie vind.

Hallo en dag insinueren voor mij een verschil in hiërarchie. “Dag kindje, zeg het eens!” Meer ‘op de schoot van Sinterklaas’ dan gelijkwaardig zakelijk contact. En wat ik helemaal vreselijk vind: alleen mijn voornaam, gevolgd door een komma en eventueel wat enters. Dat geeft me het gevoel dat iemand me op een neerbuigende toon gaat vertellen wat ik allemaal fout heb gedaan. Dan heb ik liever dat we na één keer begroeten de aanhef helemaal weglaten in de rest van het gesprek. Vind ik sowieso erg praktisch bij lange mailwisselingen/korte berichtjes. Het scheelt heel wat scrollwerk (Is dit de oplossing voor RSI? Kom ik al in aanmerking voor de Nobelprijs voor de geneeskunde?), maar kan wat te direct of kortaf overkomen. Persoonlijk ben ik een voorstander van effectieve e-mailcommunicatie, dus in een tweede of volgende reply naar mij kun je die formaliteiten gerust laten voor wat ze zijn.

Ongespecificeerde groeten

En dan die groeten, al dan niet vriendelijk of hartelijk. Een of meerdere. Verkleind of niet. Het allervreemdst aan de groeten die we over en weer sturen, vind ik dat ze eigenlijk een verzamelterm zijn. We zijn eraan gewend geraakt om ze te gebruiken, maar als je erover nadenkt, is het best vreemd om niet gewoon de specifieke groet te geven die je eigenlijk bedoelt. Of zijn die algemene groeten juist de ultieme compromis? Zo van: ‘ik zou het liefst dag tegen je zeggen, maar als je dat liever hebt, doe dan maar alsof hier houdoe staat’? ‘Bepaal zelf maar welke groet je vriendelijk of hartelijk vind, ik hou het lekker open’. Het toppunt van een individualistisch poldermodel.

En als je meerdere groeten naar de ontvanger stuurt, wil je dan extra vriendelijk zijn, of ben je juist blij om van hem of haar af te zijn? Ik bedoel, in het echte leven komt het nogal wegjagerig (is dat een woord?) over om te roepen oké daaaaag, doei, kusjes, hoije, toedeloe. Dan krijg je toch de neiging om je heel snel uit de voeten te maken omdat de ander blijkbaar niet langer gecharmeerd is van je gezelschap?

Voor zakelijke communicatie hou ik het bij gebrek aan beter maar bij die inhoudelijk nader te bepalen groeten. Voor de rest is ‘Ok doei’ misschien nog niet eens zo’n slechte optie… 😉