Ik vind social media heel erg leuk. Ze bieden ontzettend veel mogelijkheden en ik vind het te gek hoe ze je leven kunnen verrijken. Ik schreef al eerder over mijn liefde voor Twitter, en uit dat stuk bleek eigenlijk al een beetje dat ik het vooral leuk vind om nieuwe contacten op te doen. Van onbekenden bekenden maken.

Op Facebook, de plek die is voorbehouden aan mensen die ik ook in het echte leven ken, post ik juist steeds minder. Erop kijken doe ik ook maar eens per dag – als ik het niet vergeet. Aan Instagram ben ik nog steeds niet begonnen. Want eigenlijk baal ik een beetje van dat hele “kijk mij eens een leuk leven hebben”.

Deelgedrag op social media

Meteen een disclaimer: natuurlijk gebruikt niet iedereen Facebook en Instagram op die manier. Toch lijkt een grote meerderheid dat wel te doen. En dan gaat het vooral om de gave reizen die je maakt, de gezellige foto’s met vrienden, foto’s van de meest epic party everrrrr – die gek genoeg een paar weken later toch weer overtroffen wordt door iets dat nóg cooler is. Allemaal leuk en aardig, maar een realistisch beeld van het echte leven geeft het niet. Miss Lipgloss schreef er een tijdje geleden ook al een goede post over.

100 happy days-challenge

Een blogpost over dit onderwerp, het “kijk mij eens”-deelgedrag op social media, zwierf al een tijdje door mijn hoofd. Afgelopen maand was ik klaar met de 100 happy days-challenge. En ik was er eigenlijk ook wel klaar mee. Niet dat ik het niet leuk vond om de vrolijke dingen in mijn leven vast te leggen en te delen, maar wel omdat het 100 dagen lang was, en je een “quotum” had van een foto per dag.

Daar had ik best wel moeite mee. Niet omdat ik niet gelukkig ben, of omdat ik niet elke dag iets zie om vrolijk van te worden. Misschien juist wel omdát ik weinig nodig heb om gelukkig te zijn. Ik word blij van een tandeloze lach van neefje F., van die lieve oude dametjes die ik vaak tegenkom als ik wandel in het bos, en waar de honden dan even enthousiast als bedaard (ja, die combinatie is mogelijk) op af huppelen, van lekker kletsen met leuke mensen… Maar van een deel van die dingen kan en wil ik geen foto’s maken vanwege privacy, of doe ik het bewust niet omdat het moment zo heerlijk is. Of ik vergeet het simpelweg. Te druk met leven om foto’s te maken. En dat lijkt me geen schande.

Doen wat jou echt blij maakt

En die kleine dingen waar ik blij van word, die zie je ook terug in mijn 100 happy days-challenge: ik geniet van samen zijn met leuke mensen, honden, boeken, de natuur, lekker eten, bloggen… Ik moet er niet aan denken om elk weekend tot diep in de nacht te feesten. Ja, ik ben begin 20, maar ik lig om 2 uur ’s nachts gewoon liever te slapen dan dat ik ergens ben waar de muziek veel te hard staat en waar je niemand kunt verstaan. Een avond kletsen of spelletjes doen met vrienden en je opeens realiseren hoe laat het al is: heerlijk. Maar je pas na middernacht klaarmaken om te gaan feesten: alsjeblieft niet. Na een drukke werkdag ontspan ik meestal liever met een boek op de bank en een hond op mijn schoot. En ook dát is geen schande. Laatst kwam ik dit artikel tegen van Eline Sluys, over introverten in een extraverte wereld. Erg interessant en zeker het lezen waard.

Je zit je hele leven lang aan jezelf vast, dus je kunt maar beter iets doen dat jóú echt blij maakt, in plaats van dat je de wereld probeert te pleasen en met foto’s op social media bewijst hoe leuk je leven is. Alles leuk en aardig met die gezellige foto met als bijschrift “Lekker drankjes doen met mijn lieve dinnetjes <3 #cocktails #fun #friends #lovemylife”, maar als je de rest van de avond allemaal naar je telefoon zit te staren om te kijken hoeveel likes je al hebt, dan gaat er volgens mij toch echt iets mis.

Wees trots op wat jij leuk vindt, ook al zien anderen het als de sufste hobby ooit. Doe wat je blij maakt. Of dat nou lekker uitgaan is of met een boek op de bank zitten (#metmijnluiereetopdebank): wees jezelf en geniet ervan. Je verdient het om echt gelukkig te zijn. Op jouw eigen manier.