WIDM is een keihard spel. Dat weten we allemaal. Maar toch, dit jaar lijkt het nog erger dan normaal. Waar we in andere jaren de groep toch ook gezellig zagen keuvelen – buiten of zelfs tijdens de opdrachten – is de sfeer dit jaar tot nu toe ver te zoeken. Daar kan Ron over meepraten, maar hij is niet de enige…

De productie had nog zo hun best gedaan om het gezellig te maken. De groep mocht uitslapen en kreeg een lekkere brunch voorgeschoteld. Je zou haast vermoeden dat er te weinig eten op tafel stond, want dat is de enige logische verklaring voor het feit dat Jan, Jean-Marc en Loes niet bepaald hartelijk welkom werden geheten. Ze werden nog net niet door Simone en Olcay aan een vork geregen, maar kregen wel een fiks kruisverhoor te verduren. Het bleek een mooie opmars voor de ambiance van de rest van de aflevering.

Van alle markten thuis

Stuivertje wisselen, maar dan net even anders: dat was opdracht 1 in een notendop. Art stond op de markt klaar met wel een heel aparte kraam vol met nóg meer min-geld. Gelukkig had hij ook iets interessants in de aanbieding voor de groep: 1000 euro zakgeld en een foto. Door de vrouw te vinden die op de foto stond, konden ze het biljet van 1000 euro wisselen voor steeds meer kleine coupures. Het vinden van deze eerste schakel lukte verrassend snel, maar daarna begon de ellende. Olcay kreeg het voor elkaar om in eerste instantie slechts één briefje van 500 mee te nemen, wat hersteld werd door Loes. Ook ging de aanvankelijke strategie om na elke succesvolle vondst terug te gaan naar Art al behoorlijk snel de mist in. Want, zo vond Olcay, je kon de foto natuurlijk ook gewoon beschrijven via de porto. Alleen een beetje jammer dat dezelfde Olcay het vrij lastig vond om het verschil te zien tussen mannen en vrouwen en om onderscheid te maken tussen tomaten en uien… Ondanks het redelijk chaotische verloop van de opdracht, mocht het resultaat er zijn. De schakels werden zonder al te veel moeite gevonden, al vrees ik dat er onder de marktlui wat traumatische ervaringen zijn ontstaan door de lichtelijk asociale benadering (“HURRY UP! FASTER! MONEY MONEY MONEY!”) van de kandidaten.

Eenmaal terug met 100 briefjes van 10 Mol-euro’s moest het bord worden gevuld. Dat bleek nog best een uitdaging. Het hielp niet echt dat Loes op het idee kwam om twee biljetten per vakje te verbruiken. Ook was het niet heel handig dat Ruben de wind een beetje onderschatte. Uiteindelijk verdiende de groep toch nog een bedrag waarmee ze in elk geval een deel van hun schuld bij de Mol-bank konden aflossen. Hoera!

Moord en verraad

Bij de tweede opdracht ontstond een unicum. Eindelijk volgde de groep een instructie van Art succesvol op! Hoewel, “Trek wat leuks aan” was misschien wel een beetje multi-interpretabel. Want al deed iedereen zijn uiterste best: Olcays outfit voldoet niet bepaald aan mijn definitie van ‘leuk’. Olcays karakter (oké, voor zover ik dat kan inschatten op basis van wat ik zie op tv) ook niet trouwens…

In het Rustaveli Theater mocht de groep gaan genieten van een toneelvoorstelling over Julius Caesar. Uiteraard was er wel een opdracht aan verbonden: hou je telefoon in de gaten en doe wat Art zegt, dan krijg je geld. Niet heel moeilijk. Echt niet. Toch bleek deze mix van stoelendans en logigrammen maar wat ingewikkeld voor de groep. Bij het eerste berichtje besloot iedereen massaal wat extra moves te doen, wat ze zodra Ron ten tonele (no pun intended) verscheen even vergeten waren. Want natúúrlijk zaten ze allemaal goed. En ja, met die schuldeisers die ze nog steeds achter zich aan hadden, had 2000 euro verdienen voor de pot even wat meer prioriteit dan Ron terughalen. En eerlijk is eerlijk: ergens begrijp ik ook heus wel dat het niet echt opschiet om afgevallen kandidaten steeds weer voor de gezelligheid terug te laten keren, maar dit was wel een bijzonder tragische situatie. Terwijl Ron wanhopig mimede en gebaarde dat ze toch vooral naar hem toe moesten komen, kwam zijn potentiële terugkeer even tragisch ten einde als het theaterstuk.

Graven voor beginners

Voor de laatste opdracht stonden er graafmachines klaar in een steengroeve. Nu ben ik niet helemaal thuis in de Georgische arbeidswetgeving, maar ik vond het toch wel een tikkie apart dat de Mol-kandidaten zomaar los mochten op deze potentiële moordwapens. Dat ging de ene deelnemer wat makkelijker af dan de ander. Jan bleek zo’n natuurtalent (of had hij geoefend?) dat hij nog tijd over had voor het leiden, coachen én motiveren van het hele team. Volgens mij had hij ook zitten graven in de managementboeken, want hij toonde zich een ware teambuildingsgoeroe. Een sterke leider! Iets minder sterk bleek de blaas van Olcay, die het voor de tweede aflevering op rij moeilijk had zich rustig te houden. Daar zijn grofweg drie verklaringen voor. Eén: ze was zwanger (gezien de timing van de opnames en het feit dat ze nu nog geen kind heeft gebaard is dit geen heel realistisch scenario). Twee: het was een Mol-actie (laten we hopen van niet, want dat zou betekenen dat we het hele seizoen aan haar vastzitten). Drie: haar blaas is even groot als haar sociale vermogen (mijn voorlopige conclusie).

Bij het maken van de test deed Olcay haar strategie uit de doeken: niks opschrijven, maar gewoon lekker “logisch verstand” gebruiken. Zegt de vrouw die 1000 euro wisselt voor 500 euro en die het een goed idee vindt om in haar WIDM-koffer hakken mee te nemen die ongeveer even groot waren als een satéprikker… Het moge duidelijk zijn: voor mij had de wisseltruc uit de titel van de aflevering best mogen slaan op het wisselen van Olcay voor Ron. Pff…

Een executie ontbrak deze aflevering vanwege de zeer betreurenswaardige exit van Jean-Marc. Zo jammer dat hij besloot afscheid te nemen! En ook jammer dat mijn verdachtenlijstje niet veel concreter is geworden dan vorige week. Ik hou iedereen nauwlettend in de gaten en verdenk nog steeds Stine, Emilio en Simone wat meer dan gemiddeld.