We zijn begonnen! En HOE! Wat een geniale vondst om de eerste aflevering op vijf verschillende locaties te laten starten. Complimenten aan de makers, die hiermee het welbekende Mol-motto ‘Niets is wat het lijkt’ weer van een geheel nieuwe dimensie voorzien. En een leuke opsteker voor de plaatselijke VVV’s van Kiev, Almaty, Bakoe, Moskou en Jerevan, die mooi konden profiteren van wat extra promotie. Ik denk dat ze op Christmas Island wel een beetje balen van de zak geld die ze aan All you need is love hebben moeten betalen, terwijl wat goede PR aan het adres van de WIDM-redactie misschien wel net zo effectief was geweest. Afijn. Wat viel zoal op in de eerste aflevering van WIDM 2018?
Kamertje verhuur
De eerste minuten van aflevering 1 waren zelfs voor Mol-begrippen extreem vaag en spooky. Het leek wel het begin van een horrorfilm. Achteraf bleek dat nog toepasselijk ook, gezien de extreem wrede executie op het eind. Hoe ironisch ook dat Ron nog lekker relaxed een bedje ging uitkiezen, terwijl hij er niet eens zou hoeven te slapen. Amper gesetteld in hun hotelkamer werden de kandidaten geconfronteerd met het Mol-logo op hun beeldscherm. Daardoor ging het spontaan wel heel hard met de internationale tv-carrière van Art: opeens verscheen hij in maar liefst vijf landen op tv. Of het veroveren van Oost-Europa nou echt bovenaan zijn ambitielijstje stond, weet ik ook niet, maar ja. Hij moet het er maar mee doen. Van een gebrek aan optimisme en naïviteit hoef je meneer Rooijakkers trouwens niet te beschuldigen. Een groep Mol-kandidaten vertellen dat ze voor “goede communicatie en wederzijds vertrouwen” moeten gaan. Hahaha. Ha. Ha. Dat is net zoiets als Chris Zeegers vertellen dat hij rustig moet praten bij Moltalk, of etherdiscipline verwachten zonder de bezielende leiding van Ellie Lust: een compleet kansloze missie. Maar goed, leuk geprobeerd, dat wel.
Citytrips voor gevorderden
De vijf dynamische duo’s – Jan & Jean-Marc, Olcay & Ruben, Bella & Simone, Loes & Ron en Stine & Emilio – gingen allemaal op pad in de stad. Op zoek naar die o zo essentiële kluis. Ik kan me nog wel herinneren dat ik even een split second dacht ‘Is het niet gek als ze dan allemaal naar diezelfde kluis moeten?’, maar dat legde ik al gauw naast me neer. Dat belooft niet heel veel goeds voor mijn Mol-ontmasker-skills, moet ik zeggen. Gelukkig kan ik nog wel even teren op mijn glorieuze overwinning van vorig jaar.
Loes en Ron vond ik veruit het meest chaotische koppel, hoewel ook Stine en Emilio niet uitblonken in hun zoektocht. Bella en Simone leken op het eerste oog fanatiek, maar waren blijkbaar niet op het idee gekomen om hun telefoon te gebruiken, zo ontdekten we. Ook later in de aflevering vond ik ze vooral reactief en traag. Wie wel snel van begrip bleek, was Ruben, die al telefonerend met Jan en Jean-Marc ontdekte dat ze zich niet in dezelfde stad bevonden. Een plottwist waar het schrijversteam van de gemiddelde thriller jaloers op zou worden. Stond ‘affiniteit en/of ervaring met horrorfilms’ soms op het eisenlijstje van de vacature voor Molmaker?
Kraak de kluis
Jean-Marc – mijn favoriete kandidaat van dit seizoen so far – was goed bezig door als eerste de Tbilisi-puzzel op te lossen. Waar Jan deze informatie liever geheim hield, was Jean-Marc gelukkig niet zo moeilijk. Wie wel moeilijk was, was Art. Een beetje die arme kandidaten geld aftroggelen met zijn dure voicemailberichten. En waar Stine en Emilio ondanks hun eerste gratis belletje gewoon nóg eens belden, werd de rest meteen in de val gelokt met de subtiele mededeling dat het afluisteren van het voicemailbericht maar liefst 1000 euro kostte. Ach, daarmee was de M18 (N18 volgens Emilio!) in elk geval wel goedkoper dan een F-16, maar toch. De Postcodeloterij zou jaloers worden op deze onverwachte geld-aftroggel-manoeuvre. Ruben en Olcay waren uiteindelijk de enigen die met het vinden van 2000 euro een bijdrage konden leveren aan het betalen van de telefoonrekening, hoewel ze de helft van dat beltegoed ook weer zelf gebruikten.
De reis naar de kluis verliep voor het gros van de kandidaten niet bepaald vlekkeloos. Ron en Loes hadden heel wat moeite met het vinden van de juiste metro. En Rons plan om uit te stappen als ze iets roods zouden zien bleek achteraf nogal profetisch. Gelukkig zag hij voor zijn rode scherm toch nog even het Rode Plein, maar helaas wel zonder kluis. En dan die arme Jan en Jean-Marc, die hun rondje Kiev gesaboteerd zagen worden door een taxichauffeur die toch meer een nicotinedealer bleek. Het leven van een WIDM-deelnemer gaat niet over rozen, zo bleek maar weer. Vooral voor Ron. Sodeju zeg, als eerste afvallen is al zwaar @%$#*&, maar dit is wel de lulligste manier OOIT om het programma te verlaten. Een beetje als een Red Bull-racebolide: finishen terwijl je nog niet eens goed en wel gestart bent. Misschien kunnen we er een Ron Boszhard-trofee voor in het leven roepen, die we dan jaarlijks uitreiken voor een bijzonder pijnlijke exit.
Het verdachtenlijstje
Wat ik heel lastig vond aan deze aflevering, is dat je uit de opdracht eigenlijk maar weinig Mollengedrag kon destilleren. Voor de Mol was het namelijk niet echt van belang of hij of zij de kluis wel of niet zou vinden, want financieel maakte dat geen enkel verschil. Misschien is een beetje fanatisme tonen wel een goede strategie om je Mol-carrière af te trappen, maar we gaan er niet het kaf van het koren mee scheiden. Wat natuurlijk wel hoog op het verlanglijstje van een Mol staat, is het niet vinden van de 2000 euro en het wel bellen van Art. Hoewel ik uiteindelijk weinig zinnigs kan zeggen over de identiteit van de Mol, ga ik in elk geval Stine, Simone en Emilio goed in de gaten houden.