Die arme, arme Diederik. Alsof vlak voor de finale sneuvelen nog niet erg genoeg is, moest hij vanavond vanaf de bank ook nog toekijken hoe zijn ex-medekandidaten zonder zijn inzicht TOTAAL de mist in gingen in Moltown. En dan komt hij er volgende week ook nog achter dat hij een bondje had met de Mol. Poor guy!

Het mysterie van Moltown

Jochem, Sanne en Thomas mochten een bezoekje brengen aan Moltown: een soort escape room voor gevorderden. Alleen hoefden ze nu niet zelf te ontsnappen, maar moesten ze juist de inwoners die ooit gevlucht waren uit het spookdorp terugbrengen op de juiste plek. Ik moet bekennen dat ik – zelfs met de gedeeltelijke uitleg van Art op het eind – nog steeds de logica van een deel van de aanwijzingen niet helemaal kan doorgronden. Ik vond het dus niet zo gek dat de drie overgebleven spelers er ook moeite mee hadden…

Sanne deed haar uiterste best om er iets van te maken – al dan niet het juiste – en Jochem deed wat hij meestal doet: een beetje chaotisch rondrennen en wat dingen roepen. Thomas hield zich op de achtergrond. Met Mol-voorkennis wist hij natuurlijk precies waar elk bordje hoorde – en waar het dus voor hem níét moest hangen. Ik vermoed dat zijn strategie was om af te wachten tot iemand een verkeerde suggestie deed, om vervolgens mee te gaan in die strategie en lekker met de bordjes op pad te gaan. Die Poker Alice heeft hij vast ook met een pokerface fout opgehangen, lijkt me. En dan Jochem die denkt dat mannen niks met een naaimachine kunnen. Thomas heeft dit seizoen toch in elk geval zijn bondgenoot Diederik genaaid…

Dubbele agenda

Alsof hij zich nog niet genoeg had verkneukeld om de 150 euro van opdracht 1, wreef Art het er nu nog maar even in: nog geen kwart van het bedrag dat ze eigenlijk hadden kunnen verdienen, zat op dit moment in de pot. Maar goed, hij was de beroerdste niet. Met deze opdracht konden de kandidaten de pot verdubbelen. Er zat natuurlijk wel een addertje onder het gras: alleen als degene die de opdracht als eerste volbracht ook de winnaar van WIDM 2017 zou worden, zou de winst verdubbelen. Dat maakte je best doen om te winnen opeens niet alleen interessant voor een kandidaat, maar vooral ook voor de Mol. En ja hoor: Thomas vertrouwde de camera toe dat hij móést winnen. Uhu. De pot verdubbelen? Nee, een dubbele agenda!

En daardoor was Thomas, die zichzelf in de eerste opdracht nog presenteerde als slechte puzzelaar, nu opeens wél in het bezit van puzzel-skills. Maar goed, ook Sanne was vastberaden om te winnen. De grootste prestatie van deze opdracht was toch wel het bepalen of een kandidaat het juiste bedrag aan elkaar geknoopt had. Hoe verzinnen ze het om iedereen te laten werken met identiek geel touw? Was dat zodat het voor Thomas makkelijker was om stiekem Sannes touw kon losmaken in een wanhopige poging haar dwars te zitten?

Dat werkte helaas niet, want Sanne mocht als eerste beginnen aan de puzzel. Daar leek eerst geen touw aan vast te knopen, maar het scheelde dat Jochem in het bos de draad helemáál kwijt was. Toen Thomas aansloot bij de puzzeltafel, kon het touwtrekken beginnen. Sanne was erg blij toen ze haar vierkant had liggen, maar uiteindelijk had Art de touwtjes in handen. Niets is wat het lijkt, Sanne, puzzel nog maar even door! Hij had dezelfde boodschap even later voor Thomas, maar uiteindelijk was het Sanne die aan het langste eind trok. Ze haalde haar innerlijke Diederik naar boven en kon de rest daardoor vierkant uitlachen. Vooral Jochem, want die had door de bomen nog steeds het bos niet gezien…

Je zou kunnen zeggen dat de Mol – met voorkennis – deze opdracht sowieso zou moeten kunnen winnen. Ik verwachtte dat Thomas aan een inhaalrace zou beginnen met de puzzels, want het leek me dat hij beide varianten al in de Mol-cursus had kunnen oefenen. Misschien speelden de zenuwen hem toch parten? Of, als ik objectief zou kijken, is dit een aanwijzing tegen Thomas en voor Sanne als Mol. Wel weer opvallend: er viel een verdubbelaar te winnen én er moesten twee vierkanten worden gemaakt. De tweeling-hint continues!

De boot gemist

Bij het laatste avondmaal werd gezellig wat gekeuveld over wat iedereen nou het leukst had gevonden. Ik had het persoonlijk wel lachen gevonden als iemand geantwoord zou hebben: “Daar kan ik niet over oordelen, want ik heb nog niet alles gezien!” Maar ja, Sanne is natuurlijk meer van de Beatrix-imitaties dan van de Amalia-impersonations. En Thomas, tja, die moest nog even gauw een goed kandidaten-antwoord verzinnen. Hij kon natuurlijk niet gaan zeggen hoe zeer hij genoten had van al zijn Mol-acties.

Nadat iedereen zijn test had ingevuld – Jochem op Sanne, Sanne op Thomas, Thomas op Jochem – was het tijd voor de eindscène. Wat een extreem coole locatie, te gek gedaan met die bootjes op dat prachtige meer! Alleen een beetje jammer natuurlijk dat we vooraf al wisten dat we nog een week moeten wachten op de échte finale…

Om de feestvreugde te verhogen, gaf Art nog wat speeches. Ik weet niet of hij ook wel eens in de privésfeer toespraken houdt, maar ik zou er niet blij van worden als hij op mijn bruiloft tegen het glaasje zou tikken om de aandacht te vragen. “Je bent lang verliefd geweest op X, maar gaf net toch het jawoord aan Y. Ben je op het juiste moment geswitcht, of maakte je een grote fout?” Art lijkt me best een aardige kerel, maar ik zou persoonlijk niet het risico nemen om hem een huwelijksuitnodiging te sturen…

Wie is… de Mol?

Thomas is het, ik weet het echt bijna 100% zeker. Toch zal ik volgende week nog wel enorm gespannen voor de tv zitten met mijn jaarlijks terugkerende aanval van hartkloppingen. Misschien nog wel een tikje erger dan normaal, want met meer bloglezers dan ooit tevoren (supergaaf, thanks allemaal!) kan ik in theorie extra afgaan. En vooruit, een belofte van mijn kant: als Thomas niet de Mol blijkt, dan maak ik een selfie met een bordje waarop staat dat ik wéér fout zat en plaats ik die hier. Maar of dat nodig is…

<Art-modus>Dat zien jullie volgende week!</Art-modus>