And it’s on! Hoewel ik in het begin nog even twijfelde of ik niet in een reportage was beland over de status van naaldbomen in Noord-Amerika, werd het al vrij snel duidelijk dat het toch echt om mijn favoriete tv-programma ging. De aflevering kreeg de naam ‘…zo gedaan’ mee, maar opvallend genoeg staat op de officiële website van WIDM de titel ‘zo gedaan…’ Ik weet nog niet of we hier een punt van moeten maken (sorry, flauw), maar ik wilde het toch maar gezegd hebben. For the record, weet je.

Busje komt zo

Tien mogelijke mollen, vier heli-tickets. Wie zouden de lucky few worden die Portland van boven mochten bewonderen, en niet geheel onbelangrijk: hun kans op een vrijstelling zouden vergroten? Roos had goed naar Ellie Lust geluisterd en dat werd beloond: met de klok mee zoeken leverde een ticket op. Jeroen reageerde extreem relaxed op de vondst van zijn ticket. De overige twee stoeltjes op de eerste vlucht van Mol Airlines werden bezet door Thomas en Vincent.

Terwijl het viertal grijnzend in de heli zat, moest de rest het met een busje doen. Of in een busje… Sanne vond haar triootje met Diederik en Imanuelle wel fijn, zo gaf ze te kennen. Diederik liet even later weten dat hij wist dat meedoen aan WIDM fulltime naaien betekent. Toch gaf hij ook meteen aan dat hij geld binnenslepen voor de pot belangrijk vond. Hij zou aan het gezamenlijke plezier denken in plaats van zijn eigen zak. Na afloop van de opdracht zei hij óók nog dat ze aan hun 2500 euro waren gekomen door hun lichaam te verkopen… Wat er allemaal bij dit drietal in dat busje is voorgevallen weet ik ook niet (en misschien wíl ik het ook wel helemaal niet weten…), maar ze zijn in elk geval nader tot elkaar gekomen…

Yvonne, Sigrid en Jochem zaten in het andere busje. Die laatste dekte zichzelf alvast voor de rest van het seizoen in door te zeggen dat zijn kortetermijngeheugen het inmiddels ongeveer even goed doet als zijn tv-carrière. Praatjesmaker… Ik sluit niet uit dat het het begin is van een Mol-strategie waarin hij zijn rol als wat oudere, licht sullige kandidaat gaat uitbuiten voor Mol-doeleinden. Goed in het vinden van enveloppen was hij in elk geval niet. Yvonne wel, die sprintte bloedfanatiek naar elke envelop. De andere groep was al helemaal slecht bezig door gedrieën meermaals straal voorbij een envelop te lopen. Uiteindelijk was Imanuelle degene die toch wat vond. Geen Mollen-gedrag dus voor haar en Yvonne. En zoals jullie misschien nog weten van eerdere jaren, heb ik een schurfthekel aan Mollen die geld verdienen om goodwill te kweken. Mollen zul je, om bij mij respect af te dwingen (en nee, ik ben helemáál niet gefrustreerd dat ik de afgelopen drie jaar fout zat…)

Schermen met vrijstellingen

Van heli-tickets gingen we door naar bioscoop-tickets. De Vier Met De Vrijstellingen waren een dag eerder nog nog zielsgelukkig toen ze op een deel van een brug de lucht in werden getakeld, recht naar de letterlijke sleutel naar hun vrijstellingen (supercool gedaan, dat hele moment!). Die euforie nam echter af toen ze bij het ontbijt werden ontvoerd. En nog niet eens in een helikopter! Nee, ze moesten een gewoon busje in. Dat was het begin van het einde. Voor ze het wisten, zaten ze met Art aan tafel. Die begon met wat smalltalk, om vervolgens met een dilemma te komen dat eigenlijk niet echt een dilemma was. Want ja, als je je vrijstelling moet inleveren voor een groepsvrijstelling, met het risico dat die groepsvrijstelling niet doorgaat, dan kies je eieren voor je geld. Dat vonden de zes andere kandidaten, die gezellig konden meegenieten van de ongemakkelijke gesprekjes met Art, ook. Om vervolgens De Vier Met De Vrijstellingen wel keihard te veroordelen voor een mening die ze zélf ook zouden hebben gehad in hun positie. Maar ja, hadden ze maar met de klok mee moeten zoeken in het bos…

Alsof Roos, Thomas, Jeroen en Vincent het nog niet lastig genoeg hadden, liet Art de mindfuck nóg wat verder groeien. Hij lichtte De Vier in over het feit dat de anderen gezellig hadden toegekeken met de gesprekjes, en dat zij de mogelijkheid kregen om één van hun zuurverdiende vrijstellingen ongeldig te maken. Met als enige uitweg… juist: de groepsvrijstelling. Uiteindelijk vertrouwde geen van hen Vincent en hielden ze hun vrijstelling lekker voor zichzelf. Behalve – nogal verrassend – Vincent zelf. Die werd vervolgens verblijd met de mededeling dat de groep zijn vrijstelling anders tóch had afgepakt. En als klap op de vuurpijl kreeg hij ook nog een rood scherm. Die Vincent. Ik dacht dat hij redelijk gebroken zou zijn over zijn exit. Eerder in de aflevering kwam hij namelijk nogal fanatiek overkwam door te vertellen dat hij er nog wat oude seizoenen had uitgeplozen. ‘Gebroken’ bleek echter niet bepaalde de juiste omschrijving voor zijn gesteldheid. Toen Art vroeg naar zijn eerste reactie, sprak hij de fascinerende woorden “Het is niet zo erg”. HOE DAN?! Je mag meedoen aan het gaafste programma op de Nederlandse televisie (heeft iemand nog suggesties over hoe ik een BN’er kan worden? De enige reden dat ik dat zou willen, is potentiële deelname aan WIDM!), en je vindt het niet zo erg dat je er als eerste uitvliegt? Oké doei.

Verdenkingen

Wie ik verdacht vind? Eigenlijk iedereen, behalve Yvonne en Imanuelle (vanwege eerder genoemde Nep-Mol-redenenen). In willekeurige volgorde plaats ik Roos, Jeroen, Sanne en Jochem dan toch bovenaan mijn lijstje. O, en dat Diederik een shirt met ingewikkelde Mol-code draagt, dat is natuurlijk gewoon iets dat hij zelf heeft verzonnen om de Molloten van wat bezigheidstherapie te voorzien. Zou ik zeggen. Maar ja, trust nobody…

Het nieuwe Mol-seizoen is geopend! Wat vond jij?