Als iets niets is, en niets is wat het lijkt, is iets dan wat het lijkt? Dit syllogisme, voortvloeiend uit de afleveringstitel en een van de gouden regels van WIDM, betekent in dit geval waarschijnlijk zoveel als ‘Klaas is de Mol’. Jup, ik ben overstag. Ik vind het superstom als het waar is, met al die veel te duidelijke hints, en ik vind het dit seizoen ook echt geen bewonderingswaardige prestatie als je zegt al weken op Klaas te hebben gezeten. Toch kan ik er – ook qua gedrag en uitsluitingen van anderen – bijna niet meer omheen…

Opdracht 1: piccolo-paradijs

De kandidaten kwamen aan in Sosua, in een omgeving die er eerst redelijk paradijselijk uitzag, maar die al vrij snel nogal freaky werd door de drie Abeltjes die er rondliepen. Gelukkig was er geen lift in het verlaten resort die ze uit het plafond konden laten schieten – al zaten er waarschijnlijk wel al gaten in het plafond. Maar dan nog: de piccolo’s konden heel wat schade aanrichten, en dat deden ze dan ook. Voor zover de kandidaten dat niet al zelf deden, althans.

Het idee was dat de kandidaten hun eigen koffer moesten vinden, en alleen dan zou er een denkbeeldig label met 300 Mol-euro’s aan hun bagage hangen. In de control room zorgde Annemieke als enige overgebleven vrouw voor de girl power. Ze greep de porto én de leiding, en voor mijn gevoel deed ze dat aardig strategisch en degelijk. Toch was de rest van de groep na de opdracht vooral heel druk met Annemieke de schuld geven van alles wat er mis ging deze opdracht. Terecht? Mwah. Klaas hield immers het gros van de camera’s in de gaten, terwijl Tim de camera’s buiten bekeek en bediende. Dan kun je wel zeggen dat Annemieke de cijfertjes boven in beeld eerder had moeten zien, maar hebben zij er niet even veel naar staan staren? Oké, afgezien van de tijd dat de heren dan rond aan het wandelen waren. Ze namen allemaal rustig de tijd. Eerst Rop, die maar niet in beeld kwam, en ook zelf niets vond – behalve een varkensstal. Taeke maakte geen indruk, en Klaas zag ik vóór een piccolo een kamer in lopen.

Met alle routebeschrijvingen naar de zwarte koffer (niet te verwarren met de zwarte vrijstelling) die van Tim bleek, was het een wonder dat onze jonge hond ‘m op tijd vond. Hij ging er zelfs voor bokspringen over een reling heen. Als dat geen commitment is…

Opdracht 2: vier op een rij

Van drie piccolo’s gingen we naar vier op een rij. Het was – voor de kijkers althans – lang niet zo zenuwslopend als het kwartetten in 2012, maar een gezelschapsspelletje voor de variatie was wel leuk. Al was het natuurlijk niet écht gezellig, want er stond heel wat op het spel. Aan het eind van het spel was dit de uitkomst:

• Annemieke: min-geld, 6 jokers en een vrijstelling
• Tim: 4 jokers
• Rop: 1 joker
• Taeke: 1 joker, min-geld
• Klaas: zwarte vrijstelling

Opvallend was dat Klaas vrij veel voorzetjes gaf door de derde in de rij neer te leggen, terwijl Annemiek dit – met succes – juist meed. Kandidatengedrag van haar, zou ik zeggen, al was ze wel de eerste die min-geld pakte. Maar als zij het niet had gedaan, had Klaas het wel door iemand anders laten doen. Nog een interessante: zou de Mol hebben geweten wat waar lag, en daardoor bewust(er) zijn kaartjes hebben geraapt?

Klaas had behalve macht natuurlijk niet veel in handen om zijn eigen hachje te redden bij de test, en dus ging hij bij Annemieke bedelen om jokers. Zij ging niet op zijn aanbod in, en gooide er eigenlijk wel een interessante stelling in bij haar Mol. Ze verwachtte dat hij als kandidaat de zwarte vrijstelling meteen zou inzetten, no matter what. Iedereen weet hoe pijnlijk het is om met jokers in je bezit naar huis te gaan, laat staat met een groene of zwarte vrijstelling. Door dit uit te spreken tegen Klaas, zou hij, ook als Mol, naar alle waarschijnlijkheid zijn zwarte vrijstelling meteen inzetten. Met deze uitspraak zorgde Annemieke eigenlijk voor een vrijwel gespreid bedje voor zichzelf.

Opdracht 3: Slowfood

Hoewel, gespreid bedje? Annemieke kon nog lang niet naar bed, want ze moest eerst aan de slag als serveerster in restaurant Mollino. Onder de bezielende leiding van Taeke – die weinig anders bediende de kassa, waardoor ernstige cashflowproblemen ontstonden – en Rop, die zijn charmes in de strijd gooide als gastheer, werd deze meer dan interessante horecagelegenheid toch een aardig succes. Op de menukaart stonden onder andere de Dominicaanse Republiek-versie van kapsalon en spaghetti molognese. De specialiteit was een gerecht dat buiten de kaart om werd geserveerd: gegrilde Molfilet met frietjes on the side. Want ja, frietjes, die hadden ze toch genoeg. Het was meer een snackbar dan een sterrenrestaurant – en anders verpestte Klaas de Michelin-ambities wel door de kip te voorzien van een heerlijke speekselsaus. Een verwoede poging om vooral de fooienpot niet te vullen? Al kan ik me niet voorstellen dat ook maar één van de gasten fooi heeft gegeven, want de groep bracht slowfood naar een geheel nieuwe dimensie.

Het zweet gutste wel over Klaas’ rug, maar wie zegt dat hij die kokkin niet op zijn rug heeft laten spugen, of ermee boven het fornuis is gaan hangen? Het was niet eens een slecht plan om zijn hulp in de keuken aan te bieden om zo wat druk op de ketel (Ha. Ha. Ha. Ik vind mezelf redelijk grappig nu.) te zetten, maar we zullen nooit (of in elk geval niet tot de reünie) weten of hij de lokale leveranciers niet een heel andere instructie dan ‘schiet verdorie eens op’ heeft gegeven. Tim hebben we niet veel anders zien doen dan dealtjes sluiten over kopen op rekening. Dat deed hij overigens wel goed, waardoor hij de opdracht misschien wel redde. Echt mollen was bij deze opdracht (die ik overigens superleuk vond!) niet makkelijk, wat waarschijnlijk ook de reden was dat de stuntelende groep eindelijk weer eens een mooi bedrag mocht bijschrijven.

Afscheid en achterdocht

Voor de executie kwam er nog een heel sfeervol shot van een haak. Daar heeft Rop zich gelukkig niet aan opgehangen, al viel het vonnis hem zwaar, net als het afscheid van Annemieke. Tja, als ze die deal met Klaas nou wel had gesloten en haar maatje had ingelicht, hoe was het dan gelopen? Klaas trapte in elk geval in Annemiekes ‘een kandidaat zou dit doen’-val, waardoor Annemieke haar vrijstelling lekker mocht meenemen naar volgende week.

Hoewel ik Rop een hartstikke leuke kandidaat vond, was ik heel stiekem wel blij met zijn exit. Taeke had ik namelijk afgeschreven als Mol, terwijl ik dat met Rop nog niet helemaal aandurfde. En Annemieke, die ik eerder als hoofdverdachte zag, vertoont naar mijn smaak toch af en toe iets te veel kandidatengedrag. Ik zet haar op plaats drie van mijn verdachtenlijstje, al doet het productieteam van WIDM er nu juist alles aan om haar in de montage verdacht te maken. Ik sla mezelf voor mijn kop als ze toch de Mol blijkt te zijn, maar ik dénk het niet. Klaas zet ik op één, en Tim, die ik nog steeds niet kan peilen, komt op twee. Hij haalt zo nu en dan wat geld binnen en geniet volop van het spel, en heeft er volgens mij wel lol in om hier en daar wat verwarring te scheppen. Maar niets is wat het lijkt. Of iets dus. Jullie snappen mijn punt: de mindfuck is – zelfs in deze fase van het spel – nog steeds volop aanwezig.

Nou, huppakee, jullie ook met de billen bloot. Zet het zwart op wit: hoe ziet jouw verdachtenlijstje eruit?