Het jaar is amper begonnen, en toch is het woord van het jaar volgens Molloten al bekend: etherdiscipline. Zelf probeer ik zó gedisciplineerd uit elke mogelijke tunnel te blijven, dat ik niemand durf te verdenken. Zelfs Montagemol Marjolein en Rommelende Remy durf ik bijna niet op mijn lijstje met hoofdverdachten te plaatsen. Op Mol-gebied ben ik niet per se veel verder gekomen deze aflevering, maar het entertainment-gehalte was wel overduidelijk aanwezig…

Opdracht 1: een korreltje zout…

Voor de eerste opdracht kreeg ons tiental drie kwartier de tijd om vier vaten met zout te vullen. In elk vat moest een bepaalde soort zout, en als alles binnen de tijd met de juiste vulling bij Art zou staan, zouden ze gaan cashen. Tot zover nog vrij helder, ware het niet dat iedereen als een kip zonder kop ging rennen. Dat was niet bijzonder handig, want de vaten stonden op rails. Zonder inzicht in hoe ze deze moesten verplaatsen – eventueel met behulp van wissels – zou het zomaar kunnen dat de grootste Molactie al in het begin plaatsvond. Want ja, met niemand die de tijd of de hoofdlijnen in de gaten hield, kun je best heel fanatiek een container volscheppen met het juiste zout, maar alleen het totaalresultaat telt.

Tim besloot in elk geval dat hij in plaats van zijn armspieren liever zijn beenspieren gebruikte. Hij rende nog even een – volledig zinloze – halve marathon naar een plek waar toch echt geen zout meer te vinden was. Een behoorlijk zouteloze onderneming, moet ik zeggen. Remy gooide nog even tot twee keer toe een kruiwagen om, en Marjolein deed hard haar best om te voorkomen dat Klaas een wagen de goede kant op stuurde.

Etherdiscipline is the word…

Hoewel de titel van de aflevering ‘het laatste woord, letterlijk’ was, leidde Ellie de taalfanaten af met de term etherdiscipline. Onze politiewoordvoerder vond het etentje heel gezellig, maar waarschijnlijk vooral omdat ze een avondvullend college portofoon-gebruik kon geven aan een miljoenenpubliek. Ze is de nachtmerrie van elke Mol, met haar uitleg over hoe je een porto nou écht hoort te gebruiken.

Opdracht 2: een trap na

De volgende dag mochten de kandidaten een vrolijk schouwspel van dansende mensen bekijken. Toch bleek vooral de tribune van veertien traptreden belangrijk. De missie was namelijk om in korte tijd precies te onthouden waar alle toeschouwers zaten. Vervolgens hing Art de toerist uit door een groepsfoto te maken met een tablet – #eentabletisgeencamera – en moest de mensenmassa vervolgens gereconstrueerd worden op basis van geheugen.

Rop kwam met een behoorlijk goed idee: verdeel de boel in negen blokken in plaats van rijen. Visueel inderdaad een stuk makkelijker te onthouden, maar wel prettig voor een Mol, omdat het voor de medekandidaten lastiger is om de gemaakte fouten naar één persoon te herleiden. Gelukkig was er wel het Molkijkend publiek dat later concludeerde dat er fouten moeten zijn gemaakt door Annemieke of Remy. Ellie, die zichzelf schuldig achtte én door Cecile werd aangewezen, had haar groepje juist goed neergezet. Remy had trouwens ook een behoorlijk constructieve aanpak gekozen voor deze opdracht. Iedereen een eigen blok mensen, en Marjolein werd weggepromoveerd. Ze deed hard haar best om verwarring te zaaien, maar was met haar chaotische gegil een stuk minder schadelijk in deze “leidinggevende functie” die Remy haar had toebedeeld. Ondanks al Marjoleins gemol, zie ik haar toch meer als montage-Mol annex kandidaat die graag verdacht wil worden om haar eigen winkansen te vergroten.

Kloosterkoppen

Een verlaten kloosterruïne met pratende oud-Mollen. Wie wil nou niet met eigen ogen zien wat er achter die deuren te zien was? Ik kon alleen maar denken dat die jokers mij geen moer hadden kunnen schelen als ik kandidaat was. Als deelnemer zou ik geen enkele kans op informatie uit primaire bron laten schieten. Daar dachten enkele kandidaten toch anders over. Teamspeler Taeke stuurde Tim naar binnen, en Marjolein en Airen twijfelden er niet eens aan om respectievelijk Ellie en Remy alleen naar binnen te sturen. Ellie speelde weer haar geheel eigen spel. In plaats van ‘Wie is… de Mol?’ koos zij voor ‘Waar is… de Vrijstelling?’ Nou, nergens dus, Ellie. Daar ga je dan, met je doordachte zoeksystemen. Hoe kún je de stemmen en hoofden nou doelbewust negeren?

Want, zo verzekerden de stemmen ons, zij zouden ons wel mooi de weg wijzen naar de Mol. Ze deelden informatie en tactieken, maar vielen vooral in herhaling met de woorden “het spel verandert niet voor je ogen, maar achter je rug”. Op een gegeven moment kwam daar nog “kijk om je heen, focus” achter, dus misschien is dat laatste woord uit de afleveringstitel wel niet ‘rug’, maar ‘focus’. Of natuurlijk ‘(succes) molletje’, het laatste woord van de aflevering, uitgesproken door Remy. Over Remy gesproken: toen hij in het klooster was, stelde Susan de vraag “ben je zelf wel 100% betrouwbaar?”, waarop een knipoog volgde. Weer een aanwijzing naar Remy (zeker in combinatie met zijn laatste woord), na het wijsmaken van vorige week? Of is dat weer te obvious…

Ik ben er overduidelijk nog niet uit. Airen was de afvaller, dus geen Mol. Marjolein en Remy vallen op door verdachte acties, maar worden iets te prominent in beeld gebracht naar mijn Mollen-smaak. Niets is wat het lijkt… Ook Taeke hou ik in de gaten. Een stuk minder opvallend, en het beeld van sportieve en sociale teamspeler dat hij ook deze aflevering weer van zichzelf schetst, zou wel eens onderdeel kunnen zijn van een briljante Mol-strategie.

Wat denk jij?