Ik ben regelmatig in het theater te vinden. Het blijft bijzonder om iets live te beleven in plaats van het op tv te zien. Hoewel alles gerepeteerd is, is toch geen enkele voorstelling exact hetzelfde. Ik heb zelf geen ervaring met op het podium staan – als je dat van mijn middelbare school niet meetelt – maar toch denk ik dat de invloed van het publiek aanzienlijk is voor degene(n) op het podium. De toeschouwers bepalen mede de sfeer. En de ene zaal is absoluut de andere niet. Dat kan positief of negatief uitpakken, en af en toe drijven de medebezoekers ook mij tot waanzin. Ik omschrijf vijf soorten mensen die ik het liefst nóóit meer tegenkom in het theater.

Abonnement-Aart

Aart is elke maand wel een paar keer in het theater te vinden. Hij is vriend van het theater, en kan daardoor bij zijn uitgebreide bestelling steevast rekenen op een mooi plekje in het midden van de rij. Aart is natuurlijk een ontzettend belangrijk persoon en heeft geen zin om voor de voorstelling lang in een drukke foyer te staan. Daarom komt hij op het laatste moment de zaal binnen. Dat die twintig mensen die al op de rij zitten allemaal op moeten staan terwijl de ouverture al begonnen is, zal hem niet echt interesseren. Excuses maken of opschieten? Nee, hoor, Aart heeft toch geen haast. Hij is tenslotte al met pensioen.

Omdat Aart zo’n regelmatige bezoeker is, is hij ook niet gauw onder de indruk van wat er op het podium gebeurt. Nauwelijks vertrekt hij een spier, en klappen doet hij op een traag, bijna minachtend tempo. Het zal de aard van het beestje zijn.

Elitaire Eloise

De vrouw van Aart heet Eloise. Zij vindt het wél nog elke keer leuk om naar het theater te gaan. Of ja, leuk: ze zal het zelf eerder plezierig noemen. Voor een uitje met manlief trekt ze graag een mooie robe en clutch uit haar inloopkast. Ze vindt het onbegrijpelijk dat de jeugd van tegenwoordig een nette spijkerbroek ook wel prima vindt voor een avondje theater. Ze vraagt zich nog elke keer weer af wat dat gepeupel überhaupt in het theater doet.

Ik werd ooit op een geïrriteerd toontje aangesproken door een Aart en Eloise. Met hun kaarten in de hand vertelden ze fijntjes dat zíj deze stoelen op rij 1 hadden. Eh, ja, Arie en Lowieske, jullie zitten inderdáád op rij 1, maar wij op rij 1A. En laat rij 1A zich nou net – net als rij 1B en 1C – vóór rij 1 bevinden in dit theater. Doei! O nee, “tabee” is more like it.

Repeat-Ruud

Ruud houdt van humor. Van lachen, van grapjes. Hij gaat daarom graag naar cabaretvoorstellingen. Zijn gulle lach weet ik wel te waarderen, maar wat ik iets minder vind, is zijn gewoonte om minstens elke drie minuten een grap van het podium te herhalen. “Vraagt die ene: mag ik in het midden lopen? Hahahahaha! In het midden lopen!” Hij legt de grap nog net niet uit, maar je hoort hem denken: déze ga ik onthouden. En hoewel ik veel liever Ruud op een verjaardag zou treffen dan Aart en Eloise, is het wel een beetje jammer dat hij de grappen van bekende cabaretiers dan de hele avond lang presenteert als zijn eigen verzinsels.

Tv-kijkende Tiny

Tiny gaat normaal gesproken met haar vriendinnen naar de Libelle Zomerweek, maar nu hebben ze besloten dat zo’n musical ze ook wel wat lijkt. Ze vindt het énig, dat decor met die lampjes en al die dansers op het podium. En wat leuk om Chantal Janzen nou eens in het echt te zien, al lijkt ze op tv veel langer. En ze had zich er ook zo op verheugd om Freek Bartels te zien, en nu blijkt er opeens een andere jongen op het podium te staan. Een understuddie noemen ze dat blijkbaar. Wel een flinke smet op hun uitje, hoor. Ze moet toch eens kijken of ze geld terug kan krijgen, want dit kan echt niet.

Toch vonden ze het wel erg mooi, zeg, zo’n mjoesiekul. Hadden de andere vrouwkes ook al de poster voor Grease gezien? Dáár moeten ze heen. Kunnen ze lekker meezingen met de liedjes uit hun jeugd. Néééé. Laat dat nou alsjeblieft aan de professionals over. Alleen op het eind mag je een klein beetje meezingen, al heeft Tiny het dan waarschijnlijk te druk met ritmisch klappen in plaats van elke speler een écht applaus te geven.

Handtas-Henriëtte

Een van Tiny’s vriendinnen is Henriëtte. Henriëtte was niet alleen degene die de kaarten kocht en ervoor zorgt dat de hele club hun plekjes vindt, maar ze voelt zich ook verantwoordelijk voor de catering. Ze beperkt zich helaas niet tot het doorgeven van rolletjes pepermunt, Mentos of Fruitella in de pauze. Alleen in de eerste akte haalt ze al tien keer de Haribo-snoepjes en chipszakken te voorschijn uit haar hutkoffer. Dat dat ritselt en ze daarmee net dat prachtige gevoelige liedje verstoort? Ach, een kniesoor die erop let. En het gaat toch om de gezelligheid?

In de tweede akte besluit Henriëtte dat ze naast de groepsfoto die ze voor de show al buiten het theater hebben gemaakt ook nog wel wat fotootjes van de show zelf wil maken. Leuk voor op Facebook. Misschien filmt ze dat hele nummer wel, kan het haar wat schelen. De camera subtiel op haar schoot houden? Nee, joh, zo van onderen gefilmd, dat  is niets. Ze houdt hem lekker op gezichtshoogte. Wat zeg je, irritant voor de medebezoekers en storend voor de spelers? Nou jaaaa, zeg, ze heeft toch voor de voorstelling betaald? En dat het alleen is toegestaan tijdens het eindapplaus en verder strikt verboden is? Dat is een detail, laat haar toch lekker…

Wie kom jij liever niet tegen in het theater?