Ik dácht dat ik alles onder controle had toen ik afgelopen mei mijn theaterplanning voor seizoen 2017/2018 maakte. Toen ik mijn agenda echter vulde met alle voorstellingen waarvoor ik kaartjes had gekocht, viel me op dat er nogal een piek was in de maanden februari en maart. Ik had het voor elkaar gekregen om vijf voorstellingen in zes weken tijd te plannen, en uiteindelijk kwam daar nog een zesde bij toen ik werd meegevraagd naar Daniël Arends. Oftewel: ik bracht de afgelopen maanden bijna net zoveel avonden door op het rode pluche als op mijn eigen bank, haha. Van alle voorstellingen (vijf keer cabaret/comedy, één keer musical) die ik bezocht, volgt hieronder een mini-recensie.

Claudia de Breij

Claudia de Breij is al jaren een van mijn favoriete cabaretiers. Ik kan voor elk moment in het leven wel een passende Claudia de Breij-liedje of grap aanhalen – tot vervelens toe. Haar nieuwste voorstelling Nu wilde ik dan ook niet missen. De voorstelling zat weer prima in elkaar – bij Claudia de Breij hoef je geen twee uur non-stop comedy te verwachten, maar wel intelligente vondsten en een sterke rode draad. Hoewel ik absoluut weer heb genoten, vond ik deze voorstelling niet zo sterk als Hete Vrede en Teerling. Het einde bleek wel echt geniaal – ik verklap er nog niets over voor iedereen die nog gaat, want er komt een reprise – en zorgt ervoor dat ik er zelfs nu, ruim twee maanden later, nog met een glimlach aan terugdenk.

Veldhuis & Kemper

Veldhuis en Kemper zijn er een jaartje tussenuit geweest, dus ik had er helemaal zin in om dit duo weer samen op de planken te zien. Helaas komt hun voorstelling eigenlijk helemaal onderaan mijn lijstje van dit jaar terecht. Of dat ligt aan de kwaliteit van alle andere voorstellingen die ik zag? Misschien wel. De rest van de zaal leek zich namelijk opperbest te vermaken, zeker de man van het type Repeat-Ruud die achter me zat (en waar ik me een beetje aan zat te ergeren).

Wat viel me nou zo tegen? Vooral in het begin was de voorstelling erg voorspelbaar. Ik zag veel van de grappen al van mijlenver aankomen. Hoe graag ik ook wilde: ik kwam er gewoon niet lekker in. Uiteraard heb ik heus ook wel gelachen, maar er zijn betere cabaretvoorstellingen die je dit seizoen kon bezoeken.

Van der Laan & Woe

Ik kende Van der Laan en Woe al van De Kwis (zó jammer dat het gaat stoppen!), maar had ze nog niet eerder in het theater gezien. Daar baal ik met terugwerkende kracht wel van, want ik vond deze voorstelling echt geniaal. De show zit vol met goede sketches, heerlijke woordgrappen en originele vondsten. Het tempo en de lach-dichtheid liggen bijzonder hoog, maar de lat voor kwaliteit hadden ze nóg hoger gelegd. Er zat zelfs een complete mini-musical in de voorstelling waarbij ik echt niet meer kon ophouden met lachen. Yep, dit duo ga ik zeker vaker zien de komende jaren. Héél erg leuk!

Was getekend, Annie M.G.

Wie houdt er nou niet van Annie M.G. Schmidt? Een musical over haar leven wilde ik dan ook niet missen. Simone Kleinsma zet haar fantastisch neer, net als Jeske van der Staak, die de jonge Annie speelt. En de allerkleinste Annie stal natuurlijk ook de show, en écht niet alleen omdat ze klein en schattig was. Wat een talentje was dat!

Maar naast de sterke cast en natuurlijk de heerlijke liedjes was er vooral het verhaal dat me raakte. Ik realiseerde me hoe weinig ik eigenlijk wist over de schrijfster die iedereen in Nederland kent, maar waarvan maar zo weinig mensen haar echt mochten leren kennen. Door deze musical ben ik nóg meer van haar gaan houden.

Was getekend, Annie M.G. is in april en mei nog te zien als tour en verhuist daarna tot in elk geval het einde van 2018 naar het Delamar in Amsterdam.

Daniël Arends

Intelligente humor en lekker grof en politiek incorrect, dat was zo’n beetje de samenvatting die ik vooraf kreeg over Daniël Arends. Mijn gezelschap was ervan overtuigd dat ik het leuk zou vinden en dat bleek helemaal te kloppen. Daniël Arends schuwt niets en niemand, en dat werkt heerlijk opluchtend. Toch zijn de grappen in De Afterparty verre van makkelijk. Er zullen genoeg mensen zijn die het helemaal niks vinden, maar die moeten gewoon lekker thuis blijven en vooral níét gezellig komen doen. Want daar heeft Daniël Arends een hekel aan, gezelligheid. Zeker voor herhaling vatbaar!

Tim Fransen

Sinds ik Tim Fransen ontdekte bij Cabarestafette ben ik enorm fan. Zijn debuut Het failliet van de moderne tijd was al geniaal en Het kromme hout der mensheid bleek daar gelukkig niet voor onder te doen. Tim Fransen heeft niet veel nodig op het podium. Zonder veel toeters en bellen doet hij zijn verhaal en juist door zijn rust en komische droogheid houdt hij de aandacht moeiteloos vast. In deze voorstelling maakt hij net zo makkelijk grappen over Thierry Baudet en John Ewbank als dat hij Immanuel Kant, Napoleon en aanhaalt. En dat op een oprecht heel boeiende wijze, ook als je niks met filosofie – het vakgebied waarin Tim Fransen is afgestudeerd – hebt. Echt, ga deze man zien. Bindend advies!

Ben jij de afgelopen tijd in het theater te vinden geweest? Wat zijn jouw aanraders?