Grease behoort net als Annie en The Sound of Music tot de musicals die ik al talloze keren in de filmversie heb gezien, maar tot een paar jaar geleden nog nooit in het theater. Je hoort mij (voorlopig) dus ook niet klagen over de revivals waar Albert Verlinde toch steeds vrij snel achter elkaar mee op de proppen komt. Voor de toegangsprijs hoef je het ook niet te laten, dus ik zat op donderdag 12 november 2015 op de eerste rij in het Parkstad Limburg Theater in Heerlen.

Grease is geen musical die in mijn top 3 terechtkomt, en ook niet in de top 5. Je weet bij dit soort musicals dat je niet weggeblazen gaat worden in je stoel en met een ‘wow’-gevoel de zaal verlaat. Maar dat is ook niet erg, want daar stel je je (of ik in elk geval) je ook op in. Ik had al gelezen over Tim Douwsma, die op dansgebied niet bepaald de meest indrukwekkende Danny neerzette. Zang en spel waren echter dik in orde, en het grootste deel van de tijd vond ik zijn dans ook reuze meevallen. Natuurlijk, de rest van de mannelijke cast is een stuk soepeler in de heupen, maar met zijn charmante glimlach en overtuigende gezichtsuitdrukkingen bracht Tim het er al dansend toch vrij aardig vanaf. Tot de danswedstrijd in de tweede akte. Het contrast met ChaCha (Fenna Ramos) is enorm, en ik zag hem tijdens de scène echt ontzettend moeilijk en geconcentreerd kijken. Niet bepaald geloofwaardig als winnaar dus, maar gelukkig was het dansstukje vrij kort, en kon Tim snel uit zijn lijden worden verlost.

En dan Vajèn van den Bosch, die pas 17 is. Er zijn genoeg musicalacteurs die dubbel zo oud zijn en een minder indrukwekkend cv hebben dan deze jonge Brabantse. Liesl in The Sound of Music vormde de perfecte overgang van de kinder- en tienerrollen die ze Vajèn speelde naar haar eerste hoofdrol. Dat ze jong is, maakt natuurlijk ook helemaal niet uit bij deze voorstelling die zich afspeelt op een Amerikaanse high school. Vajèn overtuigt als Sandy. Je zou misschien verwachten dat dat vooral het geval is in bijvoorbeeld Hopelessly devoted to you, waar Sandy wat jonger en fragieler overkomt dan als vamp op het eind, maar juist in dit lied valt op hoe volwassen haar stem is. Een mooie diepe klank, waardoor Olivia Newton-John als dertigjarige in de film misschien wel meisjesachtiger leek dan Vajèn nu. Ook acterend en dansend brengt de 17-jarige het er meer dan prima vanaf.

In de rest van de cast valt vooral de bijrol van Eugene op, briljant vertolkt door Jip Bartels. Hij zet een heerlijke nerd neer die elke milliseconde in zijn rol blijft. Ook de T-Birds waren prima gecast. Tommie Christiaan laat als Kenickie zien dat hij meer grote rollen verdient, en Martijn Vogel is natuurlijk de perfecte Doody. Ik vond persoonlijk dat de dames wat achterbleven. Geen van de prestaties van de Pink Ladies bleef me bij. Het ensemble was dan wel weer prima in orde en vormde een enthousiast geheel.

Mylene d’Anjou was zeker geen slechte Miss Lynch, maar haar stukje na de pauze vond ik tenenkrommend. Misschien heb ik te veel theatervoorstellingen bezocht om het trucje van een grappig bedoeld intermezzo met het publiek nog leuk te vinden. Volgens mij viel het bij mijn medebezoekers beter, dus dat scheelt. Als we het toch over overbodige dingen hebben, moet ik ook de uitbreiding van de rol van Vince Fontaine noemen. Stage Entertainment moest René van Kooten nog kwijt in een productie en daardoor kreeg Vince Fontaine wat extra podiumtijd. Na een paar intermezzo’s in het begin van de voorstelling vreesde ik dat we continu lastig zouden worden gevallen met deze nutteloze toevoeging, maar daarna werd de Vince Fontaine-dichtheid gelukkig wat lager. Ik zag understudy Yoran de Bont, maar ik denk niet dat René wel iets leuks van deze ontzettend stomme rol had kunnen maken.

Al met al heb ik me best vermaakt. Met niet al te hoge verwachtingen levert Grease in het theater echt een leuk avondje uit op. Verzamel dus gerust een groepje vrouwen (en/of mannen) dat zin heeft in een nostalgisch avondje uit en bezoek deze musicalklassieker. Grease speelt nog tot en met april 2016.