Kippenvel. Dat krijgt de 11-jarige Billy Elliot als hij danst. En het is ook wat hij anderen – in elk geval mij – bezorgt als hij danst. Ik zag de Nederlandse versie van de musical Billy Elliot op zondag 17 mei (matinee) in het Circustheater in Scheveningen. Benieuwd hoe ik deze voorstelling ervaren heb? Lees gauw verder!

Stijn van der Plas speelde de titelrol en Floris Puts (broertje van première-Billy Carlos) was op als Michael. Beide jongens waren wat mij betreft de sterren van de show. Van de rol van Billy was natuurlijk al bekend hoe zwaar deze is, maar ik werd verrast door hoe leuk de rol van Michael eigenlijk is. Floris Puts weet een perfecte vrolijke noot in de show te brengen, met als hoogtepunt het gezamenlijke tapnummer met Billy, op het heerlijke ‘Je eige te zijn’. Stijn van der Plas overtuigde me niet alleen met zijn dans, maar vooral ook met zijn acteertalent. Al in de eerste akte wist hij er twee keer voor te zorgen dat de tranen over mijn wangen rolden. De emotionele brief van zijn overleden moeder en de intense Angry Dance zorgden ervoor dat ik al voor de pauze volledig weggeblazen werd. Wat ontzettend goed!

De hoofdrol mag dan gespeeld worden door jonge kinderen; een kinderachtige voorstelling is Billy Elliot zeker niet. De adviesleeftijd is 12+ en ik denk dat het voor de meeste 12-minners ook echt een te heftige voorstelling is, als is het maar vanwege het vele gevloek. Over de vertaling van Martine Bijl is veel te doen geweest, en dan met name over het taaltje dat ze voor de arbeidersklasse heeft bedacht. Klassenverschil speelt een belangrijke rol in het verhaal, en waar het Geordie accent in de Britse versie logisch is voor de arbeiders, was er in het Nederlands niet meteen een logisch dialect voorhanden. Ik werd positief verrast door het bedachte dialect, dat in mijn optiek juist heel goed paste. Verfrissend om eens geen bestaand accent te imiteren (wat sowieso lang niet altijd goed uitpakt) en om deze – in mijn ogen – geslaagde keuze aan te durven.

De verhaallijn van de stakende mijnwerkers, waaronder Billy’s vader en broer, raakte me helaas een stuk minder dan die van de balletdansende Billy. Zeker in de eerste akte, en het openingsnummer in het bijzonder, vond ik het ensemble erg moeilijk te verstaan. Sylvia Alberts wist als Billy’s oma wel mijn hart te stelen. Ook de scènes met de balletklas en Mrs. Wilkinson (ik zag alternate Frédérique Sluyterman van Loo) waren heerlijk. Dennis Willekens is werkelijk perfect gecast als pianist Mr. Braithwaite, al is hij natuurlijk pas echt op dreef als hij níét achter de piano zit. Geweldige rol!

Billy Elliot heeft alles: humor, ontroering, indrukwekkende dans en sterk acteerwerk. De variatie in de show, van uitbundig en bruisend van energie tot ingetogen en ontroerend, maakt het tot een voorstelling die je niet snel zult vergeten. Ik heb al aardig wat musicals live gezien, maar Billy Elliot heeft absoluut mijn top 3 van all-time favourites bereikt. Een must-see!