De gemiddelde bejaarde zal me vast in m’n gezicht uitlachen als ik een zin begin met ‘Weet je nog, vroeger…’. Ik bedoel, ik ben net 24 en ik heb absoluut geen moeite met het bijbenen van de nieuwste ontwikkelingen. Maar als je erover nadenkt – en nadenken, dat doe ik een beetje overmatig – dan is er toch wel belachelijk veel veranderd. Ik ben blij dat ik in deze tijd leef, maar ben nóg blijer dat ik geen digital native ben. Wat voorbeelden!

Internet

Schokkend feitje: ik geloof dat het nog niet eens 10 jaar geleden was dat we nog een inbelverbinding hadden thuis. En dan mochten m’n zus en ik op zondag allebei een half uurtje op internet. Moest je er ook nog rekening mee houden dat je in dat uur niet telefonisch bereikbaar was. Wat een gedoe!

Maar geen internet betekent ook geen Google. Ja, ik maakte op de basisschool nog werkstukken met behulp van boeken! Kon je plaatjes uit die boeken gaan kopiëren om vervolgens weer in je werkstuk te gaan plakken. Poe. Ik kan me nog herinneren dat onze printer een keer kapot was. Toen ben ik mijn boekverslag gaan typen bij de buren. Typen? Maar dat had je toch gewoon thuis kunnen doen, en het dan daar kunnen uitprinten? Eh, nee dus. Want er waren nog geen usb-sticks en dat ding naar jezelf mailen ging natuurlijk ook niet zonder internet. Ja, kinders, denk daar nog maar eens aan terug als het uploaden van enorme bestanden je te lang duurt 😉

Camera

Ik was 14 toen ik mijn eerste eigen camera kocht. Daarvoor hadden we thuis een analoge waarmee je op vakantie anderhalf rolletje volschoot. Dat laatste halve rolletje ging je dan thuis gauw volschieten, zodat je die foto’s tenminste kon gaan laten ontwikkelen. Volgens mij bestaan de foto’s die in dit huishouden zijn gemaakt tussen mijn 9e (want toen waren mijn verjaardagen niet meer interessant genoeg, haha) en 14e voor 90% uit vakantiefoto’s en foto’s van gezinsleden en de hond in de week na de vakantie. Die eerste digitale camera die ik kocht, was een Kodak en hij kostte meer dan 200 euro. Daarmee kon je dan foto’s maken van 3,1 megapixels. Ja, inderdaad, wat je nu met je smartphone ook kan – minimaal. Ik weet ook nog dat ik er een geheugenkaartje bij kocht van 64 MB. 64! En dan voor 20 euro of zo. Ik herinner me dat mijn moeder zich in de winkel afvroeg waarom je een kaartje zou kopen waar 1000 foto’s op pasten. Want hé, 50 à 60 foto’s was natuurlijk al veel meer dan op één rolletje paste!

Muziek

Ik heb nog een walkman gehad. Je kunt je dus wel voorstellen hoe cool een discman vervolgens was. Met een handig tasje erbij, want je kon dat ding niet bepaald in je broekzak kwijt. Mijn discman had een geavanceerd snufje: 10 seconden anti-shock. Zodat-ie niet meteen uitviel als dat ding tegen je been aan schudde. Tja.

Over muziek gesproken: de jeugd van tegenwoordig (ik word écht oud) heeft echt geen idee hoe goed ze het hebben met Youtube. Als onze favoriete artiesten namelijk een nieuw liedje en videoclip uitbrachten, moesten we gewoon de televisie aanzetten. En maar hopen dat-ie voorbij kwam op good old TMF of MTV (die M staat namelijk voor ‘music’ en er was ooit een tijd dat ze daar het grootste deel van de tijd ook echt aan besteedden! En de series die je erop zag hadden óók nog met muziek te maken. Vonden jullie MTV’s Becoming trouwens ook altijd zo gaaf? En nee, het is geen toeval dat ik juist naar een Britney-aflevering link…). Dus dan zat je wel eens middagen te wachten en te wachten (en te zappen tussen MTV en TMF) in de hoop dat je ein-de-lijk die ene clip te zien zou krijgen.

Blij met toen én nu

Ik ben dus erg blij met alle ontwikkelingen van de laatste jaren, maar net zo blij dat ik als kind geen smartphone (sterker nog, ik kreeg mijn eerste mobiele telefoon pas toen ik al lang en breed op de middelbare school zat) had en gewoon buiten speelde met vriendjes en vriendinnetjes. En tegen zo’n jeugd kan niets op.