Ik hoorde het van iedereen: als je in Edinburgh bent, móét je Arthur’s Seat beklimmen. De top van het vulkanisch gebergte is 251 meter hoog en door de prachtige ligging van Edinburgh zijn de uitzichten boven adembenemend mooi. Ik zette de beklimming meteen bovenaan mijn to do-list. Ik ben dol op mooie uitzichten en niet te beroerd om daar wat moeite voor te doen. En Sheelagh zei dat hoewel er verschillende routes zijn, je in maximaal een half uur boven zou zijn. Eitje! Ging ik even doen dus. Dacht ik…
Arthur’s Seat ligt in Holyrood Park, aan het oostelijke eindpunt van de Royal Mile. Hier ligt ook het Palace of Holyroodhouse, de officiële residentie van de Queen in Schotland. Vanuit dit paleis liep ik naar het park, waar ik even zocht naar een bord dat we wat meer duidelijkheid gaf over de routes. Ik vond wel een bord, maar daar werd ik niet heel veel wijzer van. En toen dacht ik: ach, laten we dan maar gewoon hier starten. Handig trappetje in het begin, gaan met die banaan. Maximaal een half uurtje, dus wat maakt het dan eigenlijk uit welke route ik precies neem?
Al lopend kon ik meteen genieten van het uitzicht. Hier zie je Calton Hill.
En het Schotse optrekje van The Queen dus. Lekker, hoor, Lizzie!
Best steil, maar hé ho, je krijgt het niet cadeau.
Hoi Edinburgh Castle!
Vervolgens liep ik met de bocht mee – je hebt niet veel andere keus rond steile rotswanden – en zag ik DIT opdoemen. WAAROM GAAN WE OMLAAG?
Oké, niks aan te doen. What goes up, must come down, denk ik. En dan zal ik zometeen nog wel een stukje up moeten, maar hoe ver kan het nu nog zijn, joh?
…
WAT? Moet ik dat nog HELEMAAL lopen? Zien jullie die witte stipjes daar? Dat zijn mensen. Boehoehoe.
Maar oké, ik ging doorzetten. Echt niet dat ik nu nog ging omdraaien. En check die bergen! Zo mooi…
Mijn op een na belangrijkste tip voor Arthur’s Seat: zorg dat je eten en drinken bij je hebt. Ook al is Schotland geen tropisch oord, het kan best warm zijn (zoals die 25 graden in juni bij mij). En tijdens de beklimming krijg je het ongetwijfeld vanzelf warm, dus dan is water erg welkom. Ik startte zelf halverwege de ochtend met klimmen en dacht er dus niet zo lang voor nodig te hebben, maar ik was erg blij met mijn koekjes toen het inmiddels tegen lunchtijd was en ik de top nog niet had bereikt.
Ik had inmiddels besloten om er lekker minfdul van te gaan genieten. Nog een rustpauze en een koekje (of drie) en dan het laatste stukje…
Made it!
Hard bewijs dat ik de tocht echt zelf heb volbracht 😉
Ook op de top zelf nam ik mijn tijd om te genieten van het uitzicht en de rust. Want ondanks dat ik lang niet de enige op de top was, straalde de stad beneden een hele serene rust uit. Vanuit de top zie je de stad, de zee én de bergen. Heel gaaf.
Uiteindelijk ging ik naar beneden, en wat zag ik daar? Een breed, rechttoe rechtaan pad. Eentje zonder hobbels, recht naar de eindbestemming. Een mákkelijk pad. Pfff.
Jup, dat was inderdaad een route die je makkelijk in een half uurtje haalt…
Om mijn mindful ervaring helemaal af te maken – oké, eigenlijk omdat ik wederom niet de meest voordelige route koos voor de terugweg – liep ik nog een flinke stuk om de bergen heen.
En daar aanschouwde ik de boosdoener van mijn route van veraf. De fopberg. De nepperd die je eerst laat klimmen, en je vervolgens uitlacht omdat je na het stuk omlaag amper verder bent dan de mensen die in vijf minuten naar het échte startpunt lopen…
En oké, ondanks alles vind ik wel dat je Arthur’s Seat écht beklommen moet hebben als je in Edinburgh bent geweest. Maar neem de tijd om bewust je route te kiezen. Een gewaarschuwd mens telt voor twee…
O, en natuurlijk is er meer te doen en te zien in Edinburgh dan alleen deze helse tocht prachtige klim. Bekijk ook mijn gehele Edinburgh-verslag!
18 augustus 2015 om 19:06
Haha, leuk verslag!
Ik was te lui voor die berg tijdens m’n bezoek aan Edinburgh. Ik zat daar onder ergens lekker op een terrasje. Kon je me zien? 😉
Tessa | 52druppels.nl postte onlangs…Week 33: De picknick
19 augustus 2015 om 15:18
Wel doen hoor, de volgende keer dat je er bent! Je weet nu welke route je niet moet nemen…
19 augustus 2015 om 20:03
Tsja Audrey, dat gebeurt de beste onder ons nog wel eens :p
Handig dat je het effe opschrijft voor ons zodat wij die fout in ieder geval niet hoeven te maken. Mij kennende vergeet ik het op dat moment en loop ik dezelfde route…
Weer top!
Falco Renierkens postte onlangs…Bekentenissen 6: Hangry!