Autorijden en Audrey: het is een nogal lang en ingewikkeld verhaal. Het duurde namelijk even voor ik mijn rijbewijs haalde. Back in 2008 zou het nieuwe theorie-examen met gevaarherkenningsvragen namelijk bijna ingevoerd worden, en dus leek het een goed idee als ik het oude theorie-examen alvast zou doen toen ik net was begonnen met lessen. Ik slaagde vrolijk in één keer, maar in 2009 moest ik weer opnieuw komen opdraven, want ik had de praktijk nog niet binnen… Zat ik daar, naast iemand die er voor de 16e keer was. “En hoeveelste keer is dit voor jou?” “Eh, de tweede, maar de vorige keer ben ik ook geslaagd…”

Benzine-auto’s

Nou, uiteindelijk was ik dan toch de trotse bezitter van zo’n roze pasje. Mensen zeggen altijd dat je pas echt leert rijden als je je rijbewijs eenmaal hebt, en dat is écht waar. Het begint al met je eerste rit in een benzine-auto. Mijn lesauto was – net als de meeste – zo’n fijne diesel. Lekker die koppeling op laten komen, en dan halverwege de straat eens op je dooie gemakje het gaspedaal indrukken. Zo werkt dat bij een benzine-auto dus niet. Meteen gas erbij, want anders slaat-ie af. Mijn eerste keer in een benzine-auto voelde echt als een eerste rijles, want dat kreng sloeg continu af. Maar maak je geen zorgen, zelfs bij mij is het uiteindelijk goedgekomen (ondanks de traumatische ervaring van voor een groen stoplicht staan, een auto die honderd keer afslaat, en het licht dat weer rood wordt – met auto’s achter je, uiteraard).

My way or the highway

Sinds vorig jaar heb ik een eigen auto en ook dat helpt heel erg bij je comfortabeler gaan voelen op de weg. Tegenwoordig rij ik ook gewoon naar grote steden (lees: Eindhoven en Maastricht, want steden met trams zijn eng – zelfs als voetganger vind ik die dingen maar freaky) als ik niet midden in het centrum hoef te zijn. Op de snelweg rijden is namelijk best relaxed als het niet superdruk is. Waar ik vroeger het nut van driebaanswegen niet inzag, vind ik het nu een geweldige uitvinding. Rechts voor vrachtwagens, caravans en sukkelaars, midden voor mensen die wel door willen rijden, maar zich wel zo’n beetje aan de maximumsnelheid willen houden en links voor de verzamelaars van bekeuringen. Ook haal ik vrolijk andere auto’s in en verkneukel ik me stiekem als ik dikke Mercedessen inhaal met mijn felblauwe wijvenauto. (Ik noem het liever een lekker zuinige auto met een goede prijs-kwaliteitverhouding, maar ik begrijp het best als die mannen het zo willen zien).

Blauwe bolide

Ik laat jullie geen foto zien van mijn hele auto, maar dit is een uitsnede van een foto die ik maakte toen ik hem net had (en hij zo pretty shiny blue stond te zijn in de zon). Ik móést echt een felblauwe auto hebben. Auto’s die leuk waren, maar niet de juiste kleur hadden, heb ik keihard afgewezen. Ze hadden ook steeds wel andere dingen die ik minder vond, hoewel ik niet uitsluit dat die “gebreken” extra grote turn-offs waren vanwege de verkeerde kleur. De Kia Picanto had bijvoorbeeld een neus en een stuur die net een clownsmond zijn. Dat hoorde ik ooit in een filmpje en ik ben nooit meer van die associatie afgekomen (en jullie nu ook niet – sorry Kia!).

Ergernissen op de weg

Als mijn pretty shiny blue car en ik samen over de wegen glijden (nadat we de route minutieus hebben bekeken via Google Streetview – mijn richtingsgevoel is echt belabberd), komen we wel nogal wat dingen tegen die héél irritant zijn. De ergste op een rijtje:

• Mensen die blijkbaar niet weten dat ze een knipperlicht hebben. Héél irritant bij rotondes en nog erger: (op de snelweg) inhalen zonder het te gebruiken.
• Auto’s die de borden bij wegversmallingen negeren en vinden dat zij altijd voorrang hebben. Je raadt het al: die krijgen geen vriendelijke glimlach van me.
• Mensen die 55 rijden op een 80-kilometerweg (en vergelijkbare situaties). Ook heel irritant: als je achter zo’n auto zit en je uiterste best doet om een moment te vinden dat je veilig kunt inhalen, en dat de automobilist achter jou je dan nét voor is – en jij dan pas 3 kilometer later weer de gelegenheid hebt. Bedankt, man.
• Ook irritant: als op de snelweg juist een auto vóór je besluit dat-ie ook wil inhalen terwijl jij al op de linkerbaan zit met 130, en diegene dan vrolijk met 90 een paar meter voor je komt rijden.
• De allerergste is toch wel de bumperklever. Ik heb laatst een keer meegemaakt dat iemand op de linkerbaan van de snelweg onwijs zat te duwen achter me, terwijl ik gewoon de maximumsnelheid reed. Zodra het kon, vluchtte ik een baan naar rechts, waarop die #$%&*^besloot om ook nog een keertje rechts in te halen – om vervolgens enkele kilometers later de afrit te nemen. Serieus, gast, hoeveel haast hád je?

Als je dat wegdenkt, is autorijden over het algemeen goed te doen, en zelfs best leuk!

Hou jij van autorijden of juist niet?