Ik heb een moeilijk hoofd. Dan heb ik het niet alleen over mijn brein met een eigen wil, maar ook over de buitenkant ervan. Het is prima voor dagelijks gebruik – gelukkig maar. En dat ik er de enige dag blijer mee ben dan de andere lijkt me heel gezond. Mijn hoofd doet het alleen niet zo goed op foto’s. Daarom zie je ook nooit een nieuwe foto in de sidebar, en in blogposts spot je er ook maar sporadisch eentje. Omdat ik het meestal gênant vind om mensen te vragen foto’s van me te maken (en vervolgens (vrijwel) de hele sessie te verwijderen, ben ik meestal veroordeeld tot het maken van selfies. En dat is dus helemaal een ramp.

Instagramloos

En daarom heb ik dus ook geen Instagram. Zonder selfie-skills is je Instagram-carrière gedoemd te mislukken. Oké, dat is misschien een beetje overdreven, maar toch. Ik doe trouwens ook alsof het een statement is dat ik geen Instagram heb (want dat hele idee van een perfecte feed vind ik echt bullshit), maar de waarheid is dat het interne geheugen van mijn vorige telefoon ongeveer even groot was al dat van een eencellig organisme. En om nou in 2015 nog een account aan te maken, brengt laggard-ness wel tot een heel nieuw niveau.

Mislukte selfies

Ik probeer het wel regelmatig, hoor, dat selfies maken. Tegen beter weten in, want de delete-knop maakt daarna altijd overuren terwijl ik mezelf keihard uitlach. Nog afgezien van mijn onderkin die ervan houdt om lekker prominent in beeld te komen en mijn lippen die of een überblije lach veroorzaken of een soort raar, scheef glimlachje, zijn er mijn ogen. Die doen echt heel gek op selfies. Volgens mij kijk ik met één oog stiekem naar het schermpje, want het lijkt echt alsof ik scheel ben. Als baby keek ik ook scheel, maar ik zou toch zweren dat dat nu niet meer het geval is. Ook lijkt mijn rechteroog veel kleiner dan mijn linker. En omdat foto’s recht van voren nogal in your face (pun intended) zijn, draai je op zo’n selfie vaak je hoofd een beetje. Met mijn linkerkant naar voren, lijkt mijn rechteroog miniem, en mijn rechterkant naar voren ziet er ook niet uit. Waarschijnlijk omdat ik dan minder haar heb om die kant van mijn gezicht te bedekken. In elk geval: geen succes, die selfies.

Fotogeniek

 

Ik hou het dus maar bij een profielfoto die ooit gemaakt is door een pro. Ik geloof echt dat iedereen (oké, bijna iedereen) mooi op een foto kan staan, zolang je maar een goede fotograaf hebt. Met een goed hoofd kun je ook de mooiste selfies en huis-, tuin- en keuken-kiekjes maken. En je hebt dus van die mensen die áltijd leuk op foto’s staan, hè. Jaloersmakend. En wat ook vaak gebeurt, is dat je zelf veel te kritisch bent op je eigen hoofd. Dat anderen zeggen: “je staat er hartstikke leuk op, joh!”, terwijl je zelf alleen maar naar details kan kijken die in jouw ogen enorm lijken. Of die juist miniem lijken, zoals rechterogen en zo. Ik noem maar wat, joh 😉

Profielfoto’s

Ik denk dat dat vrij logisch is, positief oordelen over andermans foto’s. Je zou dus ook zeggen dat als iemand zichzelf leuk op een foto vindt staan, die foto dan ook wel gewoon objectief heel leuk moet zijn. En dat als die foto het dan tot profielfoto schopt, dan moet het wel een pareltje zijn. Zou je zeggen. Daarom verwonder ik me dus af en toe écht over wat mensen als profielfoto instellen. Nog afgezien van bloemen (gezien op LinkedIn, nota bene – wtf), dieren en kinderen – het is jouw profiel en NIET DAT VAN JE BABY DIE NOG GEEN SMARTPHONE HEEFT (geïrriteerd? wie, ik?). Ik bekijk nieuwe profielfoto’s altijd met veel interesse en ben niet te beroerd om likes uit te delen – positiviteit en karma en zo – maar sómmige foto’s… Doodse blikken (de gemiddelde zombie is er niets bij), extreem onvoordelige hoeken: ik verbaas me te pletter. O, en dan dé pasfoto. Het liefst ingescand met een leeg vlak ernaast. Ik stel me dan altijd voor dat zo iemand met weinig social media-ervaring de suggestie van Facebook om een profielfoto in te stellen als een bevel ziet. “O, Jan, nou moet ik een profielfoto instellen. Ik heb toch helemaal geen foto’s van mezelf?” “O, maar je bent toch laatst foto’s wezen maken voor je rijbewijs? Zal ik die anders voor je inscannen?” “Ja, doe dat maar, Jan. Anders kan ik ook niet meedoen met dat feestboek.”

En hoewel ik altijd dacht dat alles beter was dan zo’n standaardplaatje van een silhouet, ben ik daar de laatste tijd wel op teruggekomen. Vind je ene lucky shot en gebruik die tot het einde der tijden, voor mijn part. Net als ik doe 😉