Nog maar heel even en dan ben ik moeder – van een tweeling! Hoewel ik af en toe wel denk ‘help, hoe dan?’, kijken mijn vriend en ik er vooral erg naar uit. Benieuwd hoe het me vergaat in de laatste fase van mijn zwangerschap? Lees gauw verder!

Goed om te weten: de foto’s in dit artikel zijn gemaakt bij 31,5 zwangerschap (thanks lieve Maaike!). Terwijl ik dit schrijf, ben ik 35,5 week zwanger – en is mijn buik dus nog een stuk groter. Als dit artikel verschijnt, heb ik hopelijk mijn persoonlijke ‘niet bevallen tijdens Kerst’-challenge voltooid en in dat geval ben ik dan 36,5 week zwanger.

Tweelingzwangerschap: de laatste loodjes

Zwanger zijn: ik vind het heel bijzonder en mooi. Dat leven in mijn buik – zelfs dubbelop – en die buik zelf: ik vind het allemaal supertof. En ja, zoals je laatst al kon lezen, zijn er natuurlijk wel wat ongemakken. Maar toch, als je de balans opmaakt, heb ik denk ik vooral veel geluk gehad en slaat de balans absoluut positief uit. Zeker als je bedenkt dat ik twee kindjes draag!

Wat vooral een ding is, is de energie die ik echt moet doseren. Maar zolang ik voldoende rust neem, hou ik het eigenlijk behoorlijk goed uit. Oké, Vriend O. noemt me inmiddels de vrouwelijke Sisyphus als ik me omdraai of opsta en die vergelijking begrijp ik wel, maar toch. Ik had het véél slechter kunnen treffen.

Bij medisch twee-eiige tweelingen (meer info hier) is het in de meeste ziekenhuizen het beleid om je uiterlijk met 37-38 weken zwangerschap te laten bevallen. Omdat ik het dus nog goed volhou en de kindjes het vooralsnog ook heel goed doen in mijn buik, hoop ik dat we binnenkort een datum mogen prikken die net in het nieuwe jaar valt. En dan is het natuurlijk ook te hopen dat onze kinderen zich aan dat plan houden en zich niet eerder aandienen. Ach, het is in elk geval al heel fijn dat ik al zo ver ben gekomen en ze in elk geval niet extreem prematuur worden geboren. We zien het wel!

 

Overigens ligt het onderste kindje – de kleinste van de twee – al een hele tijd in stuit. Ik kan je vertellen: getrappel in je lies, tegen je blaas en zelfs tegen je baarmoedermond voelt heel apart. Het grotere kindje wisselde de laatste tijd nog wel eens van positie: van stuit naar dwars eroverheen, en bij de laatste controle lagen ze heel gezellig met hun hoofdjes bij elkaar in het midden van mijn buik – waarbij dus één stel benen beneden zat en eentje juist naar boven.

De kans dat het onderste kindje nog draait is erg klein, en dus stevenen we af op een keizersnede. Gelukkig vind ik dat persoonlijk helemaal niet erg – het is simpelweg de veiligste optie in dit geval, en eerlijk gezegd vind ik de gedachte van na een uitputtingsslag via de natuurlijke weg alsnog met een spoedkeizersnede moeten bevallen (een scenario dat bij tweelingbevallingen regelmatig voorkomt) een nog veel vervelender vooruitzicht. Dus stiekem vertel ik mijn kindjes dat ze gewoon zo mogen blijven liggen en op die manier nog even lekker veilig verder mogen groeien.

 

Ik heb voor de komende tijd wat blogposts voorbereid en ingepland en verder zie ik wel hoe het gaat lopen. Niks moet, alles mag! En natuurlijk streef ik er wel naar om ergens na de bevalling even een korte update te plaatsen dat ze er zijn.