Vandaag zijn L. en M. alweer drie weken oud. Iets met tijd die vliegt en zo – ik vrees dat de meeste clichés wel waar zijn. Tijd voor een korte update over hoe het gaat met onze kindjes – en met mij!

Ik typ deze blogpost vanaf de bank, met uitzicht op de box, waarin twee belachelijk snel groeiende baby’s rustig liggen te tukken. Wat hebben we tot nu toe een geluk! De eerste week was wel wat zwaarder: toen moesten we nog elke drie uur twee kinderen voeden en verschonen. En als je dan bedenkt dat zo’n voeding met nog niet volleerde ouders en niet altijd meewerkende baby’s ook wel eens anderhalf tot twee uur duurde, dan bleef er verdomd weinig tijd over om te rusten of slapen tussendoor. Ik was hartstikke high on hormones, dus ik functioneerde vrij aardig tussen mijn emo-buien door. Vriend O. had minder geluk, dus die zat er als een zombie bij om vier uur ’s nachts, terwijl ik energiek het programma voor de dag erna doorsprak en vertelde wat hij nog mee moest nemen van de supermarkt.

Onze vreugde was dan ook groot toen onze kraamhulp na een week, toen beide kindjes terug waren op hun geboortegewicht en het goed deden, ons vertelde dat we minder vaak hoefden te voeden. Overdag maximaal vier uur tussen twee voedingen, ’s nachts zelfs vijf. En dus zitten we alweer twee weken op een veel relaxter schema. Geen twee nachtvoedingen meer, maar nog maar eentje. Dat die dan om half 3 ’s nachts is, is een stuk minder erg als je bedenkt dat we meestal voor 23.00 uur klaar zijn met de avondvoeding, en na die nachtvoeding vaak weer van 3.30 uur tot een uur of zeven kunnen slapen. Af en toe liggen die twee zelfs nog om half acht te ronken, waardoor we ze dan wakker moeten maken. Soms nog best een uitdaging als we zelf ook nog in een halve zombiemodus zitten, haha.

De kindjes krijgen voor het grootste deel mijn moedermelk via de fles. Ze drinken aardig wat, dus we vullen wat ik geproduceerd heb aan met kunstvoeding. Live borstvoeding geven hebben we in het begin geprobeerd (en een paar sessies lukte het ook goed met L.), maar dat slurpt energie. Het geeft me veel rust om het bij kolven te houden. Ik ben inmiddels bijna vergroeid met mijn kolfapparaat, die ik liefkozend Kolfje Weerwolfje noem. O ja, en wist je dat mijn lichaam om een tweeling te voeden maar liefst 1000 (DUIZEND!) kcal per dag extra nodig heeft? Ik kan nu dus alles eten wat ik wil zonder aan te komen, dus eigenlijk leef ik gewoon mijn droom. Of dat stiekem een beetje meespeelt in mijn streven om wel een tijdje door te gaan met kolven? Misschien…

Over dromen gesproken: met mijn postpartum-lijf gaat het ook heel goed. Echt, zo’n geplande gentle sectio (waar ik vast ooit meer over ga schrijven – hopelijk lukt het voor 2023 nog): 10/10 would recommend. Je kunt natuurlijk minder geluk hebben dan ik, maar mijn herstel gaat echt heel voorspoedig. De foto hieronder is gemaakt toen we voor het eerst gingen wandelen met het hele gezin, toen de kindjes negen dagen oud waren.

Sorry voor dit licht warrige artikel – schrijftechnisch niet mijn beste werk, maar who cares: ik ben een tweelingmoeder! Bedankt voor al jullie lieve felicitaties <3