Dit stukje had net zo goed ‘Sushi: stokjes en schransen’ kunnen heten, want dat vat de boel wel redelijk samen. Al was het natuurlijk ook heel gezellig en lachwekkend. Hoewel dat laatste ook weer met die stokjes en het schransen te maken had.

Mijn eerste sushi-ervaring was jaren geleden bij het buffet van een wokrestaurant. Niet zo mijn ding, dat eten daar, dus toen ik sushi zag liggen, dacht ik: proef het eens. Tja. Een hompje rijst met een stukje zalm. Zo smaakte het dan ook. Weinig mis mee, maar die hele sushi-hype leek me dus ietwat overdreven. Vriendin D.  was wél enthousiast over sushi en aangezien zij een goede smaak heeft, dacht ik: we gaan ervoor!

Met stokjes eten

Onze sushi-date was gepland, toen vriendin D. opeens iets liet vallen over eetstokjes. O shit. Dáár had ik niet aan gedacht! Ik ben lichtelijk (understatement) motorisch gestoord en zit dus vaak al aardig te klungelen met bestek. Hóé zou ik dan ooit met stokjes kunnen eten? Vriendin D. verzekerde me ervan dat ik gerust om bestek kon vragen zonder dat ik door de Japanners aan een eetstokje gerijgd zou worden. Zekere voor het onzekere: de eerste ronde probeerde ik gewoon met stokjes. Ik bestelde stiekem wel doelbewust noedelsoep in die ronde, zodat ik nog een lepel op tafel zou hebben. Nou, ik kan je vertellen: als je denkt dat eetstokjes afschrikwekkend zijn, dan heb je die vreemdgevormde lepel die ik bij mijn noedelsoep kreeg nog nooit gezien.

Ik ging dus heel dapper met mijn stokjes aan de slag. Vriendin D. legde uit dat ik het ene stokje vast moet houden als een pen. Daar ging het mis, want mijn penhouding is al abnormaal. (Ik las ooit in een pabo-studieboek dat de juiste penhouding echt ontzettend belangrijk is. Vroeg ik aan mijn moeder waarom mijn basisschool-docenten dan niet meer hun best hadden gedaan om me die aan te leren, vertelde ze dat die het bij mij toch hadden opgegeven. Leek me een redelijk plausibele verklaring.) Ik duwde die stokjes dus maar op een manier in mijn handen die vaag gebaseerd was op die rare penhouding, en wat bleek: het werkte als een tierelier! Vriendin D. was onder de indruk van hoe snel ik mijn sushi’s succesvol naar mijn mond wist te transporteren, dus dat wil wat zeggen. Omdat ik wist dat niemand het zou geloven, legden we het maar meteen vast. Aanschouw: serieuze  stokjes-skills à la Audrey!

Schransen

Sushi equals all you can eat volgens mij. Zo ook in het restaurant waar wij aten. Hoewel vriendin D. helemaal gelijk had dat deze sushi qua smaak wel iets indrukwekkender was dan het simpele wokrestaurant-spul (die rolletjes zijn lekker!), had ik op een bepaald moment toch wel genoeg van de smaak van sushi. De overige gerechtjes als gepaneerde vis, mini-loempiaatjes en aardappelkoekjes waren juist weer erg lekker, maar die vielen wat zwaar op de maag. Bij ronde 4 bestelden we nog maar een paar gerechtjes per persoon, maar dat bleek nog een hele opgave. Zaten we tegenover elkaar te verzuchten dat we niet meer kónden, kwam de ober aan: de zalm! Oh nee, die had ik óók nog besteld! Ik had geen idee dat eten zo zwaar kon zijn.

Alles bij elkaar opgeteld was mijn sushi-ervaring toch geslaagd en zal het hier vast niet bij blijven. Want hé, ik moet mijn sukkelige stokjes-skills toch verder perfectioneren!