Nadat ik boodschappen had gedaan, stopte ik nog even bij het tankstation. Niet om te tanken, want dat doe ik – net als de meeste prijsbewuste Limburgers – niet in Nederland. Ik moest alleen even twee Marktplaatspakketjes ophalen bij het pakketpunt. Ik liep op de automatische piloot naar de hoek waar de pakketjes liggen, om even later te concluderen dat er vandaag maar één medewerker was, en dat die achter de kassa stond. De man van middelbare leeftijd die na mij het tankstation binnenkwam had zijn positie in de wachtrij al geclaimd.

Nou ja, prima, dacht ik. Tijdens het wachten keek ik rond en viel mijn oog op de prijzen voor de carwash. Ik had geen idee dat ze dat ook aanboden. Je kon kiezen voor een basic optie, een normale, een uitgebreidere die blijkbaar het meest gekozen werd, en dan nog een premium variant voor 15,50.

“Dat is dan 5,50, alstublieft.”
– “Vijf VÍJFTIG?”

De oudere man spuugde de woorden op een ongelovige toon uit.

“Ja, het is 10 euro korting op de premium carwash, meneer.”
– “Doe me dan maar de normale.”
“Dat kan helaas niet, meneer. De actie is 10 euro korting op de premium carwash.”

Mijn gezicht had blijkbaar alweer verraden wat ik van deze meneer vond, want de vrouw achter de kassa wierp me stiekem een veelbetekende glimlach toe. De man keek ondertussen rond, op zoek naar iemand om zijn ongenoegen mee te delen. Pech voor hem, want hij moest het met mij doen – overtuigd lid van Team ‘Zeik niet zo, die vrouw doet ook maar haar werk’.

“Ach, meneer, het is toch nog steeds een mooie korting?”

De man keerde zich verontwaardig naar me toe. Ik bekeek hem eens goed. Een beige broek, een lichtblauw overhemd, een rond brilletje en naar achter gekamde grijze lokken. Hij leek eigenlijk wel wat op Jeroen Krabbé, maar dan in een minder sympathieke versie.

“Weet je wel voor hoe veel geld ik voor die korting heb moeten tanken hier?”
– “Ik heb geen idee, meneer. Maar als ik eerlijk ben… U ziet er niet uit als iemand die veel tekort is gekomen in zijn leven.”

De adrenaline gierde inmiddels door mijn lijf, want de meneer keek niet bepaald vrolijk mijn kant op. Toch besloot ik nog iets toe te voegen aan mijn betoog.

“En u bent natuurlijk vrij om gewoon thuis uw auto zelf te wassen.”

De man rekende af en verliet het tankstation.

Een paar minuten later liep ik ook naar buiten. Toen ik de achterklep van mijn auto opendeed om mijn pakketjes met tweedehands spellen bij mijn boodschappen van de Lidl te leggen, keek ik naar het stof en zand op de achterruit. Schoon genoeg, zou ik zeggen.