Ja ja, het is weer zover: een plog op Een of andere Blog! Dit fotoverslag van zaterdag 6 februari 2021 hád eigenlijk nog leuker kunnen zijn, want ik had eigenlijk afgesproken om met de fokker van Mango te gaan wandelen. Omdat Mango de dag ervoor niet zo lekker was én omdat er een horrorsneeuwstorm werd voorspeld, besloten we dat maar uit te stellen. Maar er was wel nog iets anders heel leuks waar ik de hele dag naar uit kon kijken: de beloofde verjaardagsverrassing (in overleg een weekje later van Vriend O.). O ja, en er zat ook nog opeens een gat in ons dak… Lees je mee?

Ik kom naar beneden, doe de deur van de woonkamer open en… geen hondjes die me vrolijk begroetten.

Die zijn namelijk in de keuken, samen met Vriend O. die hun ontbijt klaarmaakt. Meestal doe ik dat, maar nu lag mijn bed nog iets te lekker…

Daarom begin ik maar aan mijn eigen ontbijt. Donker brood met hagelslag is puur genieten. Vond ik vroeger trouwens niet (toen haatte ik ook alle pitten en zaden die ik ook maar aantrof in een boterham), maar ik heb het enorm leren waarderen. En wat vinden jullie van mijn alpaca-placemat?

De foto hieronder is een beetje een zoekplaatje geworden. Wie spot de vogel in schutkleur die hier door de tuin hupst?

Mocht je het je afvragen: de vogelpindakaas in het huisje is inmiddels in gebruik genomen! Ik zie er vooral kauwtjes uit snaaien, maar ja, wat wil je ook met zo’n naam.

Ondertussen zijn Sproet en Mango aan een vloergevecht begonnen. Dat doen ze tegenwoordig heel vaak.

Ik lees op de bank nog even in een van de boeken waar ik in bezig ben: Magnus van Arjen Lubach. Ik laat tegenwoordig eigenlijk altijd een boek beneden liggen en eentje boven op mijn nachtkastje, zodat ‘pff, dan moet ik helemaal de trap op om ‘m te halen’ geen excuus meer vormt.

Daarna gaan we wandelen, maar ik vergeet een foto te maken. (’s Werelds slechtste plogger, ik weet het. Van de andere kant: gewoon lekker genieten van de hondjes en de omgeving is ook wat waard. Ha, ik liep gewoon hartstikke mindful bezig te zijn!)

Over de hondjes gesproken: die zijn aan een volgende ronde stoeien begonnen. Op deze foto kun je ook mooi zien waarom we Mango ook wel Draakje noemen.

Vriend O. en ik settelen ons intussen op de bank voor een aflevering van Game of Thrones. De seizoensfinale van seizoen 5, retespannend! Maar halverwege worden we bruut gestoord…

Rond de middag zou er iemand komen om ons dakraam te plaatsen, maar opeens stonden ze al om 10.45 op de stoep. Zonder even een belletje vooraf. Vond ik een beetje apart. En ik vónd hun communicatie-aanpak al wat vreemd. Ik had de maandag vooraf namelijk per mail de offerte bevestigd en gevraagd om me te laten weten hoe het nu verder zou verlopen. Donderdag belde ik erachteraan, en toen vertelde die man doodleuk ‘o, dat komen we zaterdag plaatsen!’. Dus ik dacht al: eeeeeh, heb ik daar zelf ook nog wat over te zeggen? Uiteindelijk lieten ze dan het tijdstip weten dat in hun planning zou passen – en dat kwam voor ons ook uit, dus prima, maar dan gewoon veel eerder komen zonder me heel even een heads up te geven… Tja. Ach, ik kan dan weer geen dakramen plaatsen zullen we maar zeggen.

Ik ben in elk geval heel blij met het resultaat, want WAT een zee aan licht!

Er was alleen nog één klein probleempje…

… ik kan het dakraam niet bedienen zonder opstapje. Oeps.

Daarna was het tijd voor de lunch. Ook hier zat ik weer zo mindful te genieten van mijn geroosterde boterhammen met homemade bietenhummus en komkommer dat ik eerst vergat een foto te maken. Maar gelukkig heb ik nog een plaatje kunnen schieten van een half afgekloven sneetje brood. Speciaal voor jullie, goed hè?

Na de lunchwandeling kijken we GOT af (OMG!), doen we de eerste aflevering van seizoen 6 er ook maar direct achteraan en daarna ga ik wandelen.

Vriend O. blijft thuis om zich bezig te houden met het diner. Ik wist al dat hij iets zou gaan maken als verlate verjaardagsverrassing (sterker nog: ik had zelf gehint dat hij maar iets met lekker eten voor me moest regelen), maar wat er precies op het menu stond: geen idee. Na een hele dag waarbij ik niet in de keuken had mogen komen, krijg ik dit voorgeschoteld. Wow!

Vriend O. heeft zich helemaal uitgeleefd op een culinair bordje. Bovenaan zie je een speklap (mijn lievelingsvlees) met een heerlijk honing-ketjap-azijnsausje met tuinbonen, en als je met de klok meegaat, zie je daarna aardappelschijfjes, twee bieten-bospeenhartjes met daarbovenop geraspt cured egg (dat hij dus 5 dagen in een zout-komijnbadje heeft gelegd) en een puree van zoete aardappel. De kleine toefjes hier en daar zijn gemaakt van een bietengelei, en daar zit een crumble op van gedroogde tuinboon.

Ja, dat fixt-ie maar mooi even, hè, dat vriendje van mij. Het smaakte ook echt heel erg goed!

Over het dessert had hij al aangekondigd dat dat niet culinair zou zijn. Als hij het op tafel zet, denk ik nog héél even dat hij zelf een vruchtencrumble heeft gemaakt, maar al gauw dringt tot me door dat hij de laatste twee stukjes abrikozenkruimelvlaai (van een Too Good To Go-pakket van de bakker) uit de vriezer heeft gehaald en even in de oven heeft gezet. Daar moet ik toch ook wel even héél hard om lachen!

Na het eten lees ik nog even en train ik even met Mango. We gebruiken een clicker en oefenen momenteel vooral het (blijven) staan. Als ze dat goed beheerst, wil ik haar leren om achteruit te lopen.

Na al haar harde (hersen)werk, mag ze op mijn schoot komen liggen. Ik kan niet kiezen welke foto ik schattiger vind, dus krijgen jullie ze gewoon allebei.

DIE OORTJES! So fluffy I’m gonna die.

Daarna is het tijd voor WIDM. Ik vind de tweede en derde opdracht supertof, maar ik eindig toch weer een beetje met een meh-gevoel. Zo’n beetje alles dat er gebeurt kan net zo goed mollerig als niet-mollerig zijn.

Uiteraard begint het na negenen nog te sneeuwen, maar daar maak ik geen foto’s van, want ik vind sneeuw stom. Dus.

Wat heb jij afgelopen weekend gedaan?