Zo heel af en toe maak ik een plog: een fotoverslag van een dag in mijn leven. Nu we allemaal thuis zitten, leek dat we niet bepaald blogwaardig materiaal. Maar toen las ik de enthousiaste blogpost van Liesbeth over waarom iedereen een plog zou moeten maken. Juist nu! (Ook nu! Samen! Met elkaar! Ik sta voor jullie klaar! Sorry, die associatie ga ik niet meer kwijtraken, haha.) Kijk mee naar mijn leven op vrijdag 24 april 2020.
Ik sta op rond half 8. Voor ik zelf ga ontbijten, laat ik eerst Sproet even plassen en geef ik haar brokken. Ze kan niet wachten, zoals je ziet!

Ze is zo enthousiast als ik met haar gevulde bak aan kom lopen dat ze spontaan een kunstje doet.

Ik eet twee boterhammen met hagelslag. En ja, ik heb een paars placemat met lama’s en cactussen erop. Ik ken geen schaamte.

Ik begin mijn werkdag met mijn laptop op de bank, omdat Vriend O. eerst even boven in de studeer- annex logeerkamer aan de slag gaat.

Sproet denkt volgens mij dat er een directe relatie is tussen hoe dicht ze bij de deur gaat liggen en hoe snel Vriend O. naar beneden komt voor de ochtendwandeling.

Lunchtijd! Ik noemde het al eerder als een van de grote voordelen van thuiswerken: je kunt je lunch net wat leuker en lekkerder maken. Ik eet meestal geroosterd brood met hummus (die van de Lidl met zongedroogde tomaat is top en kost maar 99 cent) en wat rauwkost erop. We eten buiten met ons bord op schoot.

Sproet chillt ondertussen wat in de zon. In onze bloemenweide zitten heel veel insecten en spotten we ook regelmatig vlinders. Dat was precies de bedoeling, dus dat is mooi. Ik kan niet wachten tot-ie over een tijdje weer helemaal vol staat met mooi gekleurde bloemen. O, en als je goed kijkt, zie je ook onze perenboom (tussen de heg en de schutting in). Die staat er krap twee maanden. We kochten ‘m als een stok met een kluit eraan, en hij heeft echt in no time heel veel blaadjes gekregen. Benieuwd hoe hij er over een paar jaar bij staat!

Ik maak ook nog even een kleine wandeling met Sproet. Normaal gaat Vriend O. ook mee, maar die moet nu verplicht thuis blijven, omdat vandaag mijn Groene Kneusjes Box komt. Daarover later meer!

Vriend O. wil ook nog een rondje wandelen, en Sproet gaat gewoon weer mee. Ik werk ondertussen weer verder. Wat ik zoal doe op deze werkdag? Ik controleer wat teksten, geef vertalingen in opdracht, heb een korte digitale meeting met mijn baas en ik schrijf verder aan een toffe case study voor onze website.

Als Sproet terug is van de lange middagwandeling, wil ze altijd direct na thuiskomst naar mij toe. So cute!

Tegen het einde van mijn werkdag – als ik al uren de track & trace heb zitten refereshen – gaat dan eindelijk de deurbel. Mijn kneuzenkinderen zijn er! Mocht je nog niet van de Groene Kneusjes hebben gehoord – in mijn blogwereld en in mijn Twitter-timeline zie ik ze héél veel voorbij komen: het is een heel tof concept van Plantje.nl. Het is eigenlijk een soort Too Good To Go voor planten: je krijgt een verrassingsbox met kamerplanten waar iets “mis” mee is (een geknakt blad of gewoon wat minder mooi). Nu met corona zitten er ook veel planten bij waar je echt niet aan kunt ontdekken wat er mis mee is. Ik las dat tuincentra vaak gewoon een bepaalde doorloopsnelheid aanhouden: dat planten bijvoorbeeld weg moeten na een paar weken in de schappen te hebben gestaan. Dat soort planten kun je nu dus adopteren.

Ik twijfelde eerst nog wel om deze box te bestellen, omdat ik bij anderen zag dat ze soms wel 15 planten kregen. Dat leek me een beetje veel voor mijn huis waar ik simpelweg niet heel veel geschikte plekken had. Het concept vond ik echter toch té leuk, en ik polste alvast wat bekenden of ze misschien een plantje wilden overnemen.

Maar toen kwamen ze binnen, mijn plantenbaby’s, en ik was spontaan verliefd op al mijn tien nieuwe aanwinsten. Dus ja: ze blijven allemaal!

Ik vergat een foto te maken van ons avondeten. Het was ook niet heel bijzonder: gekookte aardappels met een zelf (of ja, door Vriend O.) samengesteld groentemixje en een vegetarische tomaat-mozzarellaburger die een beetje tegenviel. Het was meer een soort rare cordon bleu met een shitload aan ketchup in het midden. Mis je niks aan dus.

Sproet gaat na het avondeten weer lekker in de tuin liggen uitbuiken. Dit is een van haar favoriete plekjes. Ze zat er regelmatig te graven en we dachten dat ze een ontsnappingsroute naar de buurvrouw aan het voorbereiden was. Nu blijkt wat haar werkelijke masterplan is: een kuil vormen waar haar lijfje perfect in past.

Ik duik de keuken in om wat delen van de taart voor mijn moeder, die de 25e jarig is, voor te bereiden. Mijn keukenmachine mag zich weer uitleven op het beslag voor de biscuit. Zó fijn om niet zelf tien minuten eieren te hoeven opkloppen!

Terwijl de biscuit in de oven gaat, begin ik aan de banketbakkersroom. Links zie je de karamelroom die staat af te koelen. Blijft echt hemels lekker, dat spul.

En na al dat harde werken in de keuken is het tijd voor een avondje voor de tv. Op vrijdag mag ik van mezelf altijd chips. We kijken Harry Potter and the Order of the Phoenix. Een heel fijne afsluiting van de dag!

Hoe zien jouw doordeweekse dagen er tegenwoordig uit?