Oké jongens, ik moet even wat rechtzetten. Na deze blogpost gaven jullie O. zo’n beetje de “vriendje van de eeuw”-award. Die hij natuurlijk best verdient, maar nou ja: ik doe het ook vrij aardig als geliefde. Want al lang voordat Vriend O. mij verraste voor mijn verjaardag, had ik al alles geregeld voor zíjn verjaardag. We gingen namelijk richting Zuid-Holland om te genieten van het strand én een voorstelling van Soldaat van Oranje. En om te eten natuurlijk. Veel eten. Jullie kennen me. Kijk mee naar mijn fotoverslag!

Na een autorit van ruim 2 uur kwamen we aan in Katwijk aan Zee. Hier had ik een leuke geocache-route gepland. We begonnen in een mooi naaldbosje. Waarbij we – bij het zoeken van de cache – ons een weg door een woud aan takken en struiken baanden. Om er uiteindelijk achter te komen dat hij via de andere kant direct te benaderen was. Ach, het houdt je actief, zullen we maar zeggen.

Daarna liepen we richting de duinen! Moooooi! Ik hou van duinen.

We klommen omhoog en kregen dit mooie uitzicht cadeau. Je ziet een streepje van de zee op de achtergrond!

Een luchtwachttoren. En een vriendje.

Een stuk verderop kwamen we een informatiebord tegen. Waar heel nuttige dingen opstonden. Zoals dat dit exotische dier een konijn is! Echt een interessant feit om te leren, joh! Ben alleen wel benieuwd wat dat beest linksboven is. Want daar hadden ze dan weer geen naam bij gezet. Pff.

Een bruggetje.

Ook hier in de buurt vonden we een geocache. Altijd leuk om stil te staan en rond te kijken op plekken waar je normaal niet zo lang zou blijven.

Een fietspad en coole bomen.

We besloten het geplande rondje wat in te korten. Het was vrij warm en we waren allebei een beetje moe van de lange autorit. Gelukkig konden we al vroeg in de middag terecht in onze AirBnb. Ik wist dat de eigenaren pas later thuis zouden zijn, en dus hielden we de openslaande deuren naar de tuin lekker open.

Heerlijk chillen op bed en wat lezen, tot… er opeens een kat binnen kwam lopen. Jullie wisten waarschijnlijk al dat ik DOL ben op honden, maar om eerlijk te zijn, heb ik het niet zo heel erg op katten. Dus ik vond dit katje vooral een beetje eng en zei tegen Vriend O. dat hij ons vast wilde wegjagen uit het huis, maar uiteindelijk bleek dat-ie gewoon aandacht wilde. Maar alleen de aandacht van O. was niet goed genoeg. Nee, dit katje wilde aandacht van mij. Dus toen aaide ik hem/haar toch maar en begon ze echt als een idioot te spinnen en kopjes te geven. En toen kwam ik erachter dat katten misschien toch wel leuker zijn dan ik dacht (niet tegen Sproet zeggen!).

Ik moest ook nog even terugdenken aan deze blogpost van Maudy, trouwens. Die ik nu helemaal begrijp!

We verbleven dus in Oegstgeest. Een heel wonderlijk stadje. De straat waar onze AirBnb was, was al heel mooi, maar in elke straat waar we vervolgens kwamen werden de huizen – of ja, paleizen kan ik beter zeggen – nog mooier, groter en luxueuzer. En het was ook zo’n plek waar iedereen op een doodgewone donderdagmiddag zat te borrelen. En waar heel veel mensen met bakfietsen waren. En waar ze ’s ochtends cappuccino’s drinken buiten de deur en kinderen hebben die Anne-Sophie heten. Maar ondanks alles waren ze toch gewoon vriendelijk en niet van die hautaine kakkers. Heel apart.

We aten bij Café de Gouwe. Daar had ik positieve dingen over gelezen, maar het bleek nog veel beter dan verwacht. Heerlijk eten dat superbetaalbaar was!

Oosterse zalm voor bij en biefstuk for the mister. O, en GOEIE frieten (ja, ook in Oegstgeest eet ik gewoon friet en geen pa.. pa… Ik krijg dat woord gewoon mijn strot niet uit.)

Natuurlijk wilden we ook een toetje, want als ik de woorden ‘Oreo’ en ‘cheesecake’ op een menukaart zie staan, word ik wild. Dit bordje voor mijn neus krijgen was echt een héél aangename verrassing!

Vriend O. bestelde mango mania, dat alleen beschreven werd als ‘mangosorbetijs’, dus die was helemáál blij met dit kunstwerkje. Echt heel erg nice. Zeker een aanrader dus, De Gouwe in Oegstgeest.

Daarna was het tijd om naar de Theaterhangaar te gaan. Voor mij was het de derde keer dat ik Soldaat van Oranje zag, en voor O. was het de eerste keer. Dat was ook precies de reden dat ik hem dit cadeau gaf. Ik wist zeker dat hij dit prachtig zou gaan vinden. En ja, hij was inderdaad onder de indruk van het hele spektakel.

Voor de (theater)liefhebber: het castbord. Een meer dan prima cast! Het enige minpuntje vond ik dat Wilhelmina nu door een wat jongere vrouw (61 jaar) werd gespeeld. Ik zocht het net even op en nu blijkt Koningin Wilhelmina zelf ook pas 60 was toen de Tweede Wereldoorlog begon, maar door de eerdere vertolkingen die ik zag, had ik een wat oudere, doorleefdere, statige dame in mijn hoofd.

Pauze! Best gave lampen eigenlijk.

Na een wat onrustige nacht – we moesten ineens een matras en dekbed delen en thuis liggen we totaal onromantisch individualistisch te doen qua beddengoed – was het tijd voor het ontbijt. De onvolprezen Laura raadde me daarvoor Het Beleg van Oegstgeest aan. Daar voelde ik me direct thuis, want ze hebben een turquoise muur en turquoise dingen maken alles beter.

Een vriendje met humor. Tja. (Oké, stiekem moest ik er wel om lachen.)

Ik bestelde een broodje met gerookte zalm, kappertjes en mierikswortelsaus. Ik had alleen nog nooit mierikswortel geproefd. Maar ja, ik dacht: deze lui runnen een broodjeszaak, die zullen wel weten wat een lekkere combinatie met zalm is. Laten we het zo zeggen: de mierikswortel besloot een zwaar vijandige aanval te doen op mijn tong en gehemelte. Gelukkig was het brood wel heerlijk en de smoothie (ananas-mango) ook.

We eindigden onze mini-vakantie met weer een kleine geocache-wandeling door Reservaat Oegstgeest de straten van Oegstgeest en De Leidse Hout.