Tijd voor een nieuwe plog! Op 5 mei ging ik naar Maaike toe voor een gezellige bak/kook/klets/picknickdag. Praten en eten (maken) is eigenlijk hetgene dat Maaike en ik eigenlijk elke keer weer doen. Ons oorspronkelijke idee was om eindelijk eens in Roermond af te spreken, tot ik me realiseerde dat het naast Bevrijdingsdag ook Hemelvaart was. En dat betekent Duitsers. Heel veel Duitsers. Daarom gingen we  voor een iets rustigere ambiance en die vonden we bij Maaike thuis in Gelderland.

Dit is de allerlelijkste plek van Roermond: de stationstunnel. Zelf is-ie ook niet zo blij met zijn looks, volgens mij – pareidolia olé.

Gelukkig is er altijd licht aan het einde van de tunnel. Haha. Ha. Ha. Sorry.

Verder is Roermond hartstikke leuk. Het is misschien een tikkie overdreven om Amsterdam te willen imiteren met dit kunstwerk, maar ach: aan alleen maar bescheiden zijn heb je ook niks. Wat ik dan wel weer extreem suf vind, is dat er een paal voor staat. Of ja, die paal staat er al langer, dus het is meer stom dat ze dit er zo achter hebben gezet. Maakt je foto toch ietsje minder. On the bright side: je kunt hier waarschijnlijk wel moeiteloos (groeps)foto’s maken zonder dat er tig andere toeristen op staan. Eet dat, Amsterdam.

Als ik naar Maaike ga, mag ik mijn kaartje maar liefst zes keer per enkele reis voor een paal houden. Top, die ov-chipkaart.

Nog meer stomme uitvindingen: zeszitters in treinen. Ik vind een vierzits vaak al best een uitdaging als je zonder gezelschap reist, laat staan dat je met z’n zessen op een kluitje zit. En in het midden zitten is helemaal erg.

Weet je nog dat ik zei dat ik zes keer in- en uit moest checken per enkele reis? Daar maakte ik nu acht keer van. Vanuit Arnhem moest ik nog een stoptrein nemen, en dan ben je al behoorlijk snel bij het juiste station. Ik was dus even niet op aan het letten, en precies op het moment dat ik dacht: ‘hé, zijn we er nu al?’ kwam de trein weer in beweging en miste ik mijn station. De bus naar Maaike ging pas 50 minuten later, dus pakte ik maar snel de eerstvolgende trein terug.

Het was trouwens niet helemaal mijn schuld dat ik mijn station miste, want in de betreffende trein stonden de schermen uit én werd er niets omgeroepen. Beetje jammer, Arriva.

Maar eind goed, al goed: uiteindelijk kwam ik aan bij de juiste bushalte, waar Maaike echt met een perfecte timing aankwam.

En toen kon het grote bakfestijn beginnen! We gingen eerst aan de slag met veganistische lemon curd, en daarna met yoghurttaartjes. In een gesloten verpakking biscuitjes troffen we dit aan. Eerst waren we verontwaardigd dat iemand een kwart van ons koekje gebietst had, tot ik opperde dat het ook wel eens een extra bijna-heel koekje kon zijn. Benefit of the doubt, hè.

Ik doe een koekbodem in een vormpje. Vet interessant.

When life gives you lemons, maak dan niet alleen lemonade. Dat is best lekker, maar lemon curd is lekkerder. Sowieso maakt citroen heel veel dingen in het leven beter, dus als life je lemons geeft ben je niet per se slecht af. Tenzij je een levenslang verbod krijgt op het gebruik van suiker, dan kan ik me wel voorstellen dat je er een beetje van baalt.

Onze lemon curd was goed. Héél goed. Je vindt het recept op Maaikes supertoffe vegan foodblog: Colours & Cooking.

Iemand liet lemon curd op de grond vallen. Hint: Maaike was het niet.

Iemand besloot dat het zonde zo zijn om het niet op te eten. Hint: ik was het niet.

Je kunt hier namelijk toch van de grond eten. Dat geeft clean eating wel weer een heel andere dimensie, hè.

Met nog meer vertraging dan ik had/veroorzaakte met mijn ov-reis gingen we uiteindelijk met een goedgevulde mand picknicken.

Er was gras.

En er was een vliegtuig dat mijn reactiesnelheid op de proef stelde. Ben ik nu gezakt voor het ploggerexamen?

Daarna gingen we aan de slag met het hoofdgerecht én maakten we onze desserts (af). Hier zie je quatre mains bij het fornuis. Maaike doet verwoede pogingen om lasagnebladen van elkaar los te maken. Spoiler: dat lukte niet voor 100%. Ondertussen hielp Maaikes moeder een handje met de ragout voor de saus. En op het moment dat ik niet bezig was met foto’s maken, roerde ik af en toe door de groenten. Teamwork, man.

Had ik al gezegd dat je hier van de grond kan eten?

En ondanks dat dit nog niet de perfecte versie was van de door Maaike bedachte lasagne, was-ie toch al héél lekker en verrassend genoeg ook al best fotogeniek.

Als toetje hadden we onze yoghurttaartjes en appel-kaneel-crème brulee. Voor die laatste was mijn clumsiness de “inspiratiebron” (“Nu een theelepel kaneel. Eh, schrijf maar twee theelepels op in je recept, Maaike…”). Ik ben bang dat ik geen foto heb van het dessert, omdat ik meteen aanviel. Maarrrr: er staat wel ergens in deze blogpost een sneak preview van de crème brulee. Een prijsvraag. jongens! Je prijs is de eer, en misschien krijg je nog wel een shoutout als bonus.

Maaike maakte nog een foto van mijn tas die matchte met mijn shirt. Daar moest Maaike me op wijzen, want ik gebruik over het algemeen dezelfde tas tot hij kapot is of tot ik eens zin heb om de inhoud te verplaatsen.

Treinuitzicht part one.

Treinuitzicht part two. Waalbruuuuug.

Ik las nog even in mijn boek – een recensie komt binnenkort! – maar ik kan je alvast verklappen dat het echt ontzettend leuk is.

Vervolgens had ik nog een blond momentje op het station in Roermond, toen ik me een split second afvroeg wat die helikopter hier nou deed. Lekker bezig…

Heb jij nog wat leuks gedaan op Bevrijdingsdag of in dit (lange) weekend?