Ik heb al eeuwen niet meer geplogd, maar vond het wel weer eens tijd worden. Mocht je je nu verheugen op een nieuw inkijkje in míjn leven, dan heb je pech. Vandaag laat mijn hond Sproet namelijk een dag uit haar leven zien. Dat is niet mijn idee – ik zag het al op meer blogs, onder andere de übercoole Sjors ging Sproet al voor – maar ik vond het toch te leuk om het niet te doen. En dat het vandaag dan ook nog eens dierendag is, vormde natuurlijk weer het perfecte excuus voor mij om ongegeneerd over mijn hond te praten. Of ja, mijn hond over zichzelf te laten praten. Het woord is aan Sproet!

Hoi, ik ben Sproet. Mijn volledige naam is “Sproeteltje-luisternoutocheens”, maar die gebruiken ze alleen als ze boos zijn of zo. Ik neem jullie mee in mijn leven. Hoe een gemiddelde dag eruitziet. Soms word ik al erg vroeg wakker, maar mijn dag begint pas écht zodra een van mijn mensen naar beneden komen om een lekker ontbijtje voor me in elkaar te draaien. Dat duurt altijd best wel lang voor mijn gevoel, maar als ik zit te kwijlen bij mijn bakje, moet ik altijd eerst wachten tot Bones er is. En OMG, ik hou echt van Bones, maar wat is dat een tergend traag type in de morgen. Komt ze na een uitgebreide smeekbede eindelijk eens uit haar mand, en doet ze dan nog een half uur over haar route naar onze bakjes omdat ze even op haar dooie gemakje nog wat rek- en strekoefeningen doet. HET IS ETENSTIJD, Bones, geen friggin’ yogales!

Als mijn ontbijt een beetje gezakt is, is het tijd voor de ochtendwandeling.

Ik slurp ondertussen even wat heerlijk fris water weg. Kraanwater is zó overrated. Dit is pas clean eating, joh, helemaal natuurlijk.

Dit is het favoriete stuk bos van Audrey. Dat weet ik, omdat ze elke keer opnieuw verzucht hoe mooi het is. Ik vind het vooral leuk dat ik lekker ongeremd kan rennen.

Ik dénk dat we hier naar links gaan, maar ik wacht nog even op het seintje van die langzame baas van mij.

Eenmaal thuis ga ik lekker lui liggen naast de bank. Ik chill een beetje met een van onze knuffels. Al onze speeltjes hebben namen; dit is Schaapvleesj.

Even later vlucht ik naar buiten, want Het Enge Kind is er en hij is wakker. Jullie kennen hem misschien als Neefje F., en hij is vast heel aardig, maar ik vind hem dus doodeng. Loop ik nietsvermoedend de woonkamer in, en dan begint hij van die enthousiaste kreetjes te slaken, waardoor ik denk: oké doei, I’m out of here. Het liefst vlucht ik dus naar een veilige plek, zoals de tuin of de vensterbank. Het enige moment dat ik vrijwillig bij hem in de buurt kom, is als hij veilig en hoog in zijn kinderstoel zit, want dan valt er zo nu en dan op de grond. En voor eten doe ik alles, duh.

Even een tukkie doen op de vensterbank. Als je denkt dat dat iets voor katten is: think again. Zo’n kat is alleen maar met zichzelf bezig, terwijl ik regelmatig de voorbijgangers van entertainment verzorg. Als ik niet te moe ben, althans. Zzz…

Na de lunch blokkeer ik de uitgang voor de vader van Audrey. Die komt dus mooi niet het huis uit voor hij met ons met de ballen heeft gespeeld. Jeej!

Bones en ik in gevecht om dezelfde bal. Spoiler: ik win. Ik win altijd, want Bones kan niet om mijn charmes heen.

Nou, oké, ik win niet altijd. Bij de grote ballen wel, maar kleine balletjes laat Bones nooit vallen voor me. Die zijn heilig voor haar. Dat zie je ook wel aan haar dreigende blik, dat ze het serieus meent.

Ik ben dus een halve border collie, en in plaats van schapen verzamel ik een kudde ballen. Je moet wat.

En even later gaan we alweer wandelen! Hier sta ik dus overdreven hysterische geluiden te maken, alsof ik al vijf jaar niet neer gewandeld heb in plaats van vijf uur. Dat klinkt ongeveer zo, mocht je het je afvragen.

Voordat we het commando “vrij” krijgen, vindt het vrouwtje het altijd leuk om ons eerst even te laten blijven. Vindt ze elke keer opnieuw weer hilarisch, om te zien hoe ik sta te shaken om te mogen gaan. Bones is overduidelijk al wat volwassener dan ik, want die berust gewoon in zijn lot.

Hier hebben we even werkoverleg, want we moeten toch weer een eeuwigheid wachten op Audrey. Had ik al gezegd dat ze niet zo snel is?

Ik heb een stokje, en Bones lekker niehiet… Nanana, u can’t touch this…

O, of toch wel. Nu hebben we er allebei één.

Het vrouwtje heeft zich geïnstalleerd op de bank, maar ik heb alweer honger. Dus ik geef haar De Blik.

En nog eens vanuit een ander punt… Zie je dan niet hoe zielig ik ben?

O, jij gaat wel al eten. Nou, smakelijk, hoor. Geniet ervan. Ik ga hier wel gewoon liggen wachten naast je. Ik zeg niks, hoor, ik lig hier gewoon. Je merkt het vanzelf wel als ik een tragische hongersdood ben gestorven.

 

Nee, joh, doe lekker rustig aan. Mijn avondmaaltijd heeft to-taal geen haast. Nee, ik ben niet boos, ik ben teléúrgesteld.

My prrrecious! Flikker op met die camera, en geef me mijn eten! Hashtag Grumpy Dog.

O, shit, het vrouwtje heeft haar zwarte tas bij zich en vraagt of ik meekom. O, shit, dat betekent dat we met de auto moeten… Hmm, kan ik daar nog onderuit komen? O, laat ik eens op mijn rug gaan liggen. Dan wordt ze misschien afgeleid door mijn hoge schattigheidsgehalte en kom ik er misschien onderuit.

Oké, ik kwam er niet onderuit. Ik hou niet zo van autorijden, maar gelukkig is ons doel wel leuk. Alleen weet ik dat hier nog niet…

Het is namelijk woensdag, dus: agility! Tunnels, sprongen, slalom, joehoeeee! En mijn favoriet: de kattenloop. Daarvan vind ik vooral het raakvlak op het eind leuk, want dan krijg ik altijd snoepjes. Tenminste, vroeger altijd, en daarom ren ik nu elke keer naar het raakvlak. Winning!

Op de terugweg mag ik gelukkig voorin. Vind ik al een stuk beter dan die achterbak. Maar ja, eigenlijk is dat illegaal (want: onveilig), dus het mag helaas niet altijd.

En daarna zijn we allebei moe – het vrouwtje staat meer te hijgen na zo’n rondje over het agilityparcours dan ik, maar niet verder vertellen, hoor – dus gaan we lekker knuffelen op de bank. Doen we eigenlijk bijna elke avond wel. Lekker wat quality time samen! Ondanks dat ze zo langzaam is, heeft Audrey ook haar goede kanten, hoor.

 

Fijne dierendag allemaal!