Een tijdje geleden plogde ik voor het eerst een dag. Ik had mezelf al bijna benoemd tot meest kansloze plogger ooit, toen de reacties erop wel enthousiast waren. Afgelopen dinsdag had ik een leuke dag op de planning en dus ging mijn camera mee. En nee, ook deze keer kon ik het weer niet laten om veel te schrijven tussen de foto’s door…
Ik fotografeerde deze keer wel mijn ontbijt, hoewel dat nog steeds geen foto-waardig healthy iets is.
Ik ben niet zwanger, ik heb niet stiekem een kind gebaard, ik hou gewoon van beschuit met muisjes.
Met de honden in het bos. Ze zijn te snel om goede foto’s van te maken.
Mijn puppy sleepte weer een stok mee die groter is dan zijzelf. (Ik vrees dat je me op mijn woord moet geloven, want je ziet het niet heel duidelijk op de foto. Ik ben nog steeds in de running voor de titel van worst plogger ever, hoor.)
Toen ging ik naar de bloedbank. Zie je, ik ben dus niet zwanger (geweest) en heb ook geen tatoeages laten zetten of drugs gesnoven. Wat ben ik toch braaf.
Ik geef bloedplasma, niet dat jullie denken dat mijn bloed een hele rare kleur heeft. Daarbij hang je wat langer aan een apparaat dat je bloed scheidt en je een deel van je cellen weer teruggeeft.
Ondertussen word je voorzien van gratis eten, drinken en wifi. Ik vind dat dus best een goede ruil voor 600 milliliter bloedplasma, dat zich als klap op de vuurpijl vanzelf weer aanvult zonder dat ik daar iets voor hoef te doen (dat gebeurt nou nooit als ik geld doneer, dat het zich vanzelf weer aanvult).
Kreeg ik er nog een gratis accessoire bij ook. Leukt je outfit of the day ook weer mooi op, hè.
Ik vind het altijd grappig als mensen half in paniek vragen wat er met mij gebeurd is als ik met dat drukverband loop. Dit betekent juist dat ik zo super-duper-healthy ben dat ik zieke mensen kan helpen.
Ik had wel een McFlurry verdiend, vond ik. Het was de caramel cookie McFlurry. Die was best lekker, maar niet zo lekker als de Lion-McFlurry. Eeuwig zonde dat die er niet meer is. Ik vind het sowieso altijd een beetje jammer dat McDonalds bijna alle nieuwe McFlurry’s maar voor heel even in het assortiment houdt. De enige die van de laatste jaren is blijven hangen, is volgens mij de stroopwafel-versie. En nu vind ik stroopwafels best lekker (hoewel stroopkoeken nog veel lekkerder zijn), maar die stoppen ze tegenwoordig maar overal in. Volgens mij heeft bijna elke ijssalon een stroopwafel-ijscoupe. Dus pretty please, McDonalds, mag alsjeblieeeeft de Lion-McFlurry daarvoor in de plaats komen?
Ik heb een Dalvoordeel-abonnement, en dus ben ik een vaste klant volgens NS. Nou, meer dan prima als dat me recht geeft op een goedkope dagkaart 😉 Jullie eigen Audrey M.W. ging ermee richting het Brabantse land.
Eerst even shoppen in Eindhoven.
Met de aankoop van dit shirt is mijn leven compleet. (Dit is een pyjama-shirt, hoor, ik ga me er niet mee in het openbaar begeven.)
Ik treinde door naar Den Bosch, waar ik met Merel had afgesproken. Merel ken ik van Twitter en van Slechte Slogans, en van haar verhalen en jaloersmakende foto’s over haar favoriete eettentje, waar je surprise-eieren als dessert kan bestellen. Hoe cool is dat?
Tijdens het wachten vroeg ik me af wat in vredesnaam een passerelle is. Het bleek geen gekke Brabantse variatie op ‘passage’, maar het duidt aan dat het een kleinere passage is die bedoeld is voor voetgangers. Weer wat geleerd.
Terwijl we praatten over verdwenen pony’s en onze niet-bestaande haarroutines, liepen we naar Eetbar Dit. Dat is dus die plek van de surprise-eieren, dat voelde je vast al aankomen.
Bij Dit is het de bedoeling dat je meerdere kleine gerechten bestelt die je deelt. Wij kozen voor de hartige appeltaart, de Turkse pizza (JUM!) en Vis & Chips.
Ik riep al de hele avond dat ik vijf toetjes zou bestellen. Ik ben namelijk net als Ilse een dessert person, en bij Dit hebben ze een indrukwekkende lijst toetjes op hun kaart staan, wat kiezen niet bepaald makkelijk maakt. Naast het onvermijdelijke surprise-ei wilde ik eigenlijk ook de cheesecake, de trifle (met bastogne, kersen én mascarpone), de chocolademousse én de Rolo-cakejes met karamelijs proeven.
Probleempje, dus.
Van de chocolademousse (geserveerd op/in een garde, hoe tof!) en de Rolo-cakejes kon je een halve portie bestellen, dus koos ik voor die desserts en natuurlijk mijn ei.
Toen kwam dit bord (met ook de cheesecake voor Merel). Eh, ja. Ik begon me een beetje af te vragen hoe de héle porties van de toetjes er dan uit moesten zien. Op kreeg ik ze dus niet, maar dat nam niet weg dat ze superlekker waren.
Na een erg gezellige avond nam ik afscheid van Merel en treinde ik weer richting Roermond.
Ik had mijn surprise-ei meegenomen wegens het toetjes-overschot. En deze plog is natuurlijk niet compleet zonder de grote onthulling van de inhoud van het surprise-ei, hè.
Allereerst: wat is er gebeurd met het gele bakje, en dan vooral: de sluiting? Heb ik al zó lang geen surprise-ei meer gehad? (Ik moet vaker naar Dit gaan. Ook om de trifle en de cheesecake te proeven, trouwens.)
Kijk, het dekseltje is nu onlosmakelijk verbonden met de andere kant. Waarom? Zijn er mensen gewond geraakt door een wegschietend dekseltje? (Merel wist me trouwens te vertellen dat surprise-eieren in Amerika verboden zijn. Omdat ze daar blijkbaar in de veronderstelling zijn dat er kinderen zijn die zo’n ei in één keer in hun mond kunnen duwen. En ja, dan zal dat plastic binnenin inderdaad niet heel makkelijk door je slokdarm gaan. Gekke Amerikanen.)
In elk geval: de spanning stijgt…
En het is… een motor! Ik was een beetje teleurgesteld dat het niet iets was dat je in elkaar moest zetten. Nu moest ik mijn opgedane surprise-ei-skills inzetten voor het plakken van stickertjes. Hoewel dat op zich een grotere opgave is als je vingers niet meer op kinderformaat zijn.
Maar het lukte wel, hoor. En de motor is best gaaf, want hij heeft van die wieltjes die doordraaien nadat je ermee hebt gerold.
Ten slotte heb ik nog een trein-uitzicht voor jullie in de aanbieding.
En ik zit alweer over de 1000 woorden heen. In een blogpost die om de foto’s zou moeten draaien. Worst plogger ever, wat ik al zei. Maar wel eentje met een te gek gave surprise-ei-motor.
15 augustus 2014 om 11:08
Wat goed dat je bloed(plasma) doneert. Ik wilde dat toen ook doen, maar mijn ijzer is te laag. Helaas!
Hmmm Kinder Surprise ei! Zo lekker. 😀
Anneke postte onlangs…Top Ten Thursday: Top 10 Mooiste vormgeving in boeken
15 augustus 2014 om 11:48
Jammer! Maar je intenties waren goed, daar gaat het om 🙂 Mijn ijzer zit meestal nét boven de grens!
17 augustus 2014 om 01:03
Zo véél zin in een surprise ei nu… Beetje jammer alleen dat het 1 uur ’s nachts is. Zouden ze die ook bij pompstations verkopen?
Ilse postte onlangs…Laat mij maar even