Gisteren was het Baristafeestje van Elsbeth Witt (want deel 3 van de Barista!-serie, Troost, was uit) en Chicklit.nl en ik dacht: doe eens hip en ga ploggen. Goed voor de verhouding beeld en tekst op mijn blog en zo.

Ik kwam erachter dat ik niet zo’n goede plogger was.

Het begon er al mee dat ik geen foto maakte van mijn ontbijt. Nu was het ook geen havermout-superfood-goji-bes-lijnzaad-banaan-iets, maar gewoon een beschuit met pure chocoladehagelslag.

Foto 1 dan maar. Met de hondjes in het bos!

Daarna ging ik douchen, maar daar heb ik maar geen sfeerbeeld van gemaakt. Ik ga ervan uit dat jullie allemaal wel eens een douche gezien hebben in jullie leven.

Daarna zocht ik mijn zooi bij elkaar. Ik nam 5 boeken mee. Eentje om te lezen en 4 zodat de schrijvers die de boeken geschreven hadden nóg meer in het boek konden schrijven.

Het immer spannende station Roermond.

Ik zat in een rustige coupé. Altijd goed.

Lunch! Een broodje en komkommer. Compenseert lekker dat ik later die middag een stuk taart naar binnen zou duwen.

In Boxtel moest ik overstappen op een snelbus. Gelukkig had ik het vooruitzicht dat ik in Den Bosch Ilse en Lara zou tegenkomen. En de buschauffeur wenste ons een fijne dag en zei dat we lief voor elkaar moesten zijn. Topgozer.

Aangekomen in Utrecht kon ik gaan zitten kwijlen bij deze menukaart. Te. Veel. Keus.

Lisette Jonkman kwam Elsbeth interviewen. Ik kwam erachter dat mijn nieuwe camera bij weinig licht redelijk crappy foto’s maakt.

En met flits was het nog steeds crappy.

Bewerkt waren de foto’s ook niet veel indrukwekkender. Maar dat neemt niet weg dat Lisette hele goede vragen stelde en Elsbeth hele leuke antwoorden gaf, hoor.

Daarna gingen we groepsfoto’s maken. Hé, maar waarom staan die dan niet in je plog, Audrey? Nou, omdat er een of andere (no pun intended) idioot met een blauw shirtje op ALLE VIER de foto’s haar ogen ergens tussen halfdicht en dicht had. Man man man.

Gelukkig was het toen tijd voor taart. Jullie wisten natuurlijk allang dat ik voor de chocolate love zou gaan, hè. Ilse wist het ook al meteen. Lilian ging voor de cheesecake. Overloper! Nee, die cheesecake zag er ook bijzonder lekker uit.

Elsbeth en ik gingen op de foto. Lilian maakte hem (thanks!)

Ik had mijn stapel boeken natuurlijk niet alleen meegenomen om mijn armspieren te trainen.

We kletsten met Lisette, die ons ook op Twitter volgt, waardoor we elkaar eigenlijk al eeuwen leken te kennen. Superleuk om haar in het echt te ontmoeten!

Ik reisde met Lara en Ilse terug naar Den Bosch, waar we bruut van elkaar werden gescheiden. Ik liep door een soort Efteling-wachtrij – terwijl er nauwelijks een wachtrij was – en moest voor dit hek wachten tot ik werd afgevoerd naar de bus. (Dat ging er in Boxtel toch een stuk gezelliger aan toe, NS. Ik kan best zelf bordjes volgen, trust me.)

Ik zat weer in de snelbus. Wie ontwerpt die patroontjes van de bekleding eigenlijk?

In Eindhoven maakte ik een extra stop omdat ik eten wilde. Van Julia’s pasta.

Ik genoot van het uitzicht en smeedde reisplannetjes. Door mijn stop in Eindhoven zou ik eigenlijk 50 minuten in Roermond moeten wachten op de stoptrein in Echt. No fun. Mijn plannetje was zo ingenieus dat zelfs de NS reisplanner het niet snapte.

Ik las nog wat in mijn boek.

Ik snap best dat de reisplanner Roermond-Echt via Sittard niet heel logisch vond. En dat een overstaptijd van 2 minuten aan de krappe kant lijkt. Maar ik bewees dat het kon. Ik trok een sprintje. Op hakken en met twee tassen. And I made it! Vervolgens groette ik heel relaxed het treinpersoneel dat nog rustig op het perron stond te kletsen.

Ik krijg trouwens wel altijd hoofdpijn van rennen. Het zal wel niet zo’n vaart lopen dat mijn hoofd er ooit echt van zal ontploffen, maar het lijkt me wel zo veilig om nooit recreatief te gaan hardlopen. Gewoon voor de zekerheid.

De zon!

Met een half uur tijdwinst kwam ik aan bij mijn auto in Echt. Vinden jullie het ook altijd zo heerlijk als de parkeervakken naast je al leeg zijn met uitdraaien? Dan hoef je alleen nog maar op te letten dat je geen voorbijgangers aanrijdt in plaats van dat je links, rechts én achter je moet blijven kijken.

Mijn auto vond dat ik mijn spullen een gordel om moest doen. Kom op. Zó zwaar waren die boeken ook weer niet, hoor.

Thuis kwamen de honden hyperenthousiast op me afrennen. Wederzijdse liefde, dacht ik, maar al snel bleek dat ze vooral blij waren met een willekeurige potentiële vrijwilliger om 100 keer tegen een bal aan te schoppen.

Gelukkig vindt Bones me altijd lief. Flatcoat-kusjes all the way.

Ik zie dat meer foto’s bij mij toch vooral tot meer woorden leiden. Ahum. Applausje voor jezelf als je braaf tot hier hebt doorgelezen!