Het is hoog tijd voor een persoonlijke update van mijn kant. Ik heb namelijk nieuws voor jullie. Op zich had ik het best in de titel van deze blogpost kunnen zetten, maar hé, ik vond het leuker om de spanning nog een klein beetje op te bouwen. Nieuwsgierig? Klik dan gauw door…

*tromgeroffel*…

Ik ben zwanger! Ruim drie maanden inmiddels. Hoewel Vriend O. en ik de afgelopen maanden veel lol hebben gehad met ons geheimpje dat de buitenwereld nog niet kende, ben ik ook heel blij dat iedereen het nu mag weten. En tja, mijn buik is inmiddels ook wel getransformeerd van wat zachte vetrolletjes naar een kleine, maar stevige baby bump. Verbergen is bijna niet meer mogelijk!

Spannende eerste maanden

Nu het eerste trimester achter de rug is, denk ik dat ik eigenlijk niet echt mag klagen over zwangerschapskwaaltjes tot nu toe. Ik was wel behoorlijk moe (hoera voor thuiswerken, waardoor ik af en toe even 5 minuten op bed kon gaan liggen) en heb zo nu en dan boven een emmer gehangen. En verder maakte mijn baarmoeder het ook nog wel spannend. Ik had namelijk best wel wat bloedverlies in het begin. Daarom ging ik met bijna 7 weken voor het eerst naar de verloskundige voor een snelle echo, en daar zagen we gelukkig een kloppend hartje! Ook wel een kleine opluchting dat het er maar eentje bleek. Er zitten namelijk nogal wat tweelingen in mijn familie – onder andere bij mijn zus. Hartstikke leuk natuurlijk, maar één kindje is toch wat makkelijker en overzichtelijker.

De dag na de eerste echo had ik echter weer bloedverlies – en niet zo’n beetje ook. Er viel letterlijk een flats bloed uit me, inclusief twee flinke stolsels. Gek genoeg bleef ik daar vrij rustig onder, ook omdat ik had gelezen dat de kans op een miskraam nog maar heel klein is als je al een hartje hebt zien kloppen. Een paar dagen later stond de intake bij de verloskundige al gepland, dus we besloten dat af te wachten.

Eenmaal daar sloeg de spanning toch even toe. Wat niet hielp, is dat je rond de 7-8 weken echt precies niks kunt zien op het scherm tot de verloskundige aanwijst wat je waar zou moeten zien. Het bleef wat langer stil dan de vorige keer. Wat zou ze gaan zeggen? “Kijk, daar is het hartje” of toch “Helaas…”

En Wat Er Toen Gebeurde Zal Je Verbazen!

De verloskundige sprak de woorden:

“Het zijn er twee!”

Eh… WAT? Ik weet niet meer wat mijn letterlijke woorden waren, maar volgens mij zei ik iets als “Huh, HOEZO, het zijn er twee?” Niet dat ik er niet blij mee was (absoluut wel!), maar het is wel éééven een schok als je eerst maar een kindje hebt gezien. Vriend O. reageerde iets gevatter: “Nou, we komen hier niet meer terug, hoor, de volgende keer zijn het er drie.” Dat bleek gelukkig niet het geval, maar er groeien nog steeds twee kleine kindjes in me. We krijgen een twee-eiige tweeling! Dat is gelukkig medisch gezien de veiligste variant – beide kindjes hebben hun eigen placenta en hun eigen vruchtzak. Geen wonder dat ik zo moe was in het begin: mijn lichaam moest niet alleen twee kindjes laten groeien, maar maakte ook nog even twee nieuwe organen from scratch aan.

Dus ja, ik word moeder van een tweeling. Mijn uitgerekende datum ligt halverwege januari, maar met tweelingen weet je het natuurlijk maar nooit. Ik hoop in elk geval van harte dat ze tot na de feestdagen kunnen en willen blijven zitten.

Nu ben ik wel benieuwd: op welk punt in dit artikel zag jij aankomen wat mijn nieuwtje was?