Afgelopen zondag was het boekenfestival Manuscripta in Utrecht. Eerst was ik niet van plan om te gaan, maar nadat ik van steeds meer mensen hoorde dat ze zouden gaan en ik las over de mini-schrijfworkshops die Lisette Jonkman zou gaan geven, besloot ik toch te gaan. Onder andere Lilian en Ilse gingen ook, waardoor er een soort mini-boekenbloggersbrowniedate ontstond.

Ik kan tegenwoordig bijna geen foto meer maken zonder dat me gevraagd word of ik aan het ploggen ben. Eigenlijk ben ik er zelf ook nog niet zo uit wat nou het verschil is tussen een plog of een gewoon fotoverslag, maar dit is in elk geval mijn verslag van Manuscripta!

Manuscripta werd dit jaar voor het eerst in Utrecht gehouden. Wij waren vooral te vinden op de schrijversmarkt, waar uitgeverijen en auteurs hun kraampjes hadden. Leuke setting, maar wat een geluk dat het zulk mooi weer was! Je had er toch niet aan moeten denken dat al die mooie boeken nat waren geregend. Ook vond ik het jammer dat de schrijversmarkt niet iets ruimer was opgezet. Het was nu vaak wel erg krap, zeker met al die signerende auteurs.

Bij de stand van De Geus kwam ik Linda tegen. Linda en ik kennen elkaar al eeuwen, maar we hadden elkaar – shame on us – ook al eeuwen niet meer in het echt gezien. Heel erg leuk om haar nu weer te zien, helemaal in haar element in de boekenwereld. Ze vertelde erg enthousiast over de boeken van Karl Ove Knausgård.

Bij de stand van De Geus kon je schaapsjoelen om kans te maken op een boek, dus waagden we even een poging. Ilse had talent!

En ik had geen talent, met mijn score van welgeteld nul punten.

Ik had bij het Best of YA-rad wel weer geluk en won een boek. Ilse niet, tot haar hevige teleurstelling 😉 Gelukkig was Emmy er om haar te troosten.

Natuurlijk brachten we een bezoekje aan de stand van Luitingh-Sijthoff. Lisette stond al enthousiast klaar voor de mini-schrijfworkshops (en ze stond zich vast ook stiekem te verheugen op andermans gênante kinderanekdotes – dat was “huiswerk” voor de workshop. Het leukste huiswerk ooit, trouwens! (gelukkig houdt Lisette van haakjes en haakjes in haakjes)).

Juf Lis las mijn anekdotes, toch wel een beetje spannend…

Maar gelukkig vond ze ze leuk en konden we daarna nog lachen! (en ja, voor alle sadisten onder jullie: ik zet de verhalen ook nog hieronder neer.) De workshop was in elk geval erg leuk en ik kan dan ook echt niet wachten tot in oktober haar boek Schrijven kreng! uitkomt! Nu is al alles dat Lisette schrijft leuk (misschien kun je ook gebruiksaanwijzigingen gaan schrijven, Lis?), maar deze schrijfhandleiding belooft wel héél erg leuk te worden.

Geen (semi-)boekenbloggersbrowniedate zonder chocola en/of taart!

En dit had ik verzameld. Onder andere de gewonnen boeken Verwelken van Lauren DeStefano en Hemelsleutels van Tania Heimans en de enige echte boekenbloggersbrowniedate-boekenlegger (gelimiteerde uitgave!). Die kon je laten maken bij de stand van de Boekenbeurs in Antwerpen, heel leuk idee!

Kinderanekdotes

En dan nog de twee verhalen die ik schreef als huiswerk voor Lisettes schrijfworkshop. De eerste is het gênantst, dus laat ik daar maar meteen mee beginnen.

Koffiekransje

Op de plek waar nu de bibliotheek is, zat vroeger de peuterspeelzaal. Ik dacht dat die ruimte best groot was, maar dat viel vies tegen. Ik had natuurlijk beter moeten weten. Als je zelf nog geen meter  hoog bent, is alles groot.
Het zal ongeveer bij de chicklits zijn, de plek waar vroeger een keukentje stond. Met zo’n gezellig tafeltje met stoeltjes waarvan het zitvlak bij volwassenen ongeveer tot hun enkels komt. Arme leidsters.
Ik zal een jaar of drie zijn geweest toen ik lekker aan het spelen was in dat keukentje. Ik was een klein meisje met een grote fantasie en vermaakte me opperbest in mijn eentje.
De leidster vond het zielig dat ik daar al een hele tijd alleen zat te spelen. Ze riep wat kinderen bij elkaar en zei “Kom, we gaan een kopje koffie drinken bij Audrey!”.
Dus die troep kinders nam plaats in mijn keuken. Ik voorzag ze allemaal van een kopje met een schoteltje. Met mijn kannetje vulde ik de kopjes stuk voor stuk met denkbeeldige koffie.

Gezellig, zo’n koffiekransje.

Ik weet niet wat het precies was. Misschien had ik een overdosis denkbeeldige cafeïne gehad, of had ik mijn buik vol van de denkbeeldige koekjes.

Maar ik dronk mijn kopje koffie leeg, zette het met een klap op tafel en vertrok. Op naar een ander speelhoekje. De leidster bleef verbouwereerd achter.

Schooltje

Mijn zus is twee jaar ouder dan ik. Toen zij naar groep 3 ging, was ik vier. Na schooltijd speelden we thuis schooltje. Zij was de oudste en dus was zij de juf. Ik sputterde niet tegen. Lezen en schrijven waren nou eenmaal interessantere skills om over te brengen dan liedjes zingen en tot tien tellen. Hoewel dat ook vaardigheden zijn die me nog altijd van pas komen in diverse situaties.

Dag in, dag uit speelden we daar bij dat schoolbord. Toen we een paar maanden verder waren, had mijn zus alle letters geleerd op school. Ik zat bij mijn moeder op schoot terwijl ze me voorlas.
Toen het verhaaltje uit was, vroeg ik “Zal ik nu voorlezen?”
En daar ging ik. Woord voor woord las ik wat er stond.
“Heb je dit allemaal zo goed onthouden van toen ik het voorlas?” vroeg mijn moeder.
“Nee, ik kan echt lezen,” zei ik een tikkeltje verontwaardigd.
“Nee, joh, dat kan toch nog niet?”
Nou, zeg. Als mijn moeder me niet op mijn woord geloofde, moest ik maar met zwaarder geschut komen. Ik bladerde door naar het eind van het boek en begon hardop te lezen. Weer woord voor woord, precies zoals het er stond. Eindelijk had ik haar overtuigd. “Kijk nou, Audrey kan echt al lezen!” Hè hè, dat zei toch de hele tijd al?

Mijn zus maakte haar werk van lesgeven. Ik van letters.

Ben jij ook al eens op Manuscripta geweest? Wat vond je ervan?