Ik heb een nieuwe bril en niemand ziet het. Dat is best ironisch voor iets dat er juist voor zorgt dat ik de wereld weer een stuk scherper zie. Ik heb mijn nieuwe montuur al twee weken, en ik heb serieus van niemand de vraag gekregen of ik een nieuwe bril had. Zelfs mijn eigen moeder – die erbij was toen ik ‘m kocht – zag pas na twee dagen dat ik ‘m blijkbaar al had opgehaald bij de opticien. Hmpf.

Nu is het op zich een goed teken dat niemand het zag, want dat betekent dat hij me in elk geval goed staat en dat mensen er niet aan hoeven te wennen. Maar een beetje jammer is het wel, natuurlijk. Ik moet trouwens wel toegeven dat het niet zo is dat deze bril compleet anders is dan mijn vorige, maar toch: ik ben weer van kunststof naar metaal gegaan, en hij heeft vrij opvallende turquoise pootjes. Daar viel ik trouwens ook op, op die pootjes. In elk geval leek het me leuk om ‘m hier uitgebreid te showen en te vertellen over mijn brillenverleden. Ik haalde namelijk voor de gelegenheid ook een paar oude brillen tevoorschijn voor de foto’s…

Het leed dat slechte ogen heet

Nog even voor de duidelijkheid: niemand heeft me betaald om deze post te schrijven. Geen enkele brillenwinkel zou namelijk zo gek zijn om mij een gratis bril te geven. Ik vind weinig zo irritant als mensen die brillen zien als mode-accessoires en roepen dat je gerust een paar verschillende kan kopen om af te wisselen, omdat monturen toch niet zo duur zijn. Nee, monturen niet nee, maar als je een serieuze sterkte hebt, zijn glazen echt reteduur. Ter illustratie: voor de prijs van mijn montuur exclusief korting, krijg ik niet eens één glas, laat staan allebei. Extra dun geslepen glazen zijn echt noodzaak bij mij (niet alleen om het jampoteffect te voorkomen, maar ook om niet met een superzware bril op je neus te lopen).

Wat de schade van wat genetische pech bij mij (op dit moment) is? Rechts -6,5, en links zelfs -10,75, plus nog wat cilinder. Dat enorme verschil is veroorzaakt door het luie oog dat ik vroeger had. Dat grote verschil tussen mijn ogen is trouwens ’s nachts nog best handig: als ik op mijn wekker (direct naast mijn bed) wil kijken, doe ik mijn linkeroog dicht en kan ik met mijn “goede” oog ontcijferen hoe laat het is…

Een nieuwe bril kiezen

Vroeger vond ik een bril uitkiezen echt leuk, en kon ik lekker lang in de rekken snuffelen. Tegenwoordig ben ik zo’n ervaringsdeskundige dat ik aardig precies weet wat wel en niet gaat werken. Qua kleur moet ik niet voor licht gaan, maar pikzwart mijd ik ook. De rand moet niet te dik, maar ook niet te dun, en ik moet een rechte lijn aan de bovenkant ook vermijden. Daarnaast is hoekig zonder dat het vierkant wordt ook een vereiste bij mijn ronde hoofd. In het algemeen geldt dat je bij een rond hoofd voor hoekig moet gaan, en bij een vierkant gezicht juist een ronder montuur moet kiezen. Als je een ovaal gezicht hebt, heb je geluk, want dan kun je alles dragen.

Bij mijn nieuwe bril was ik er dus ook in no time uit, al zette ik wel nog een paar atypische brillen op voor de lol. Eentje vond mijn moeder nog best leuk staan, maar het was echt een montuur dat schreeuwde ‘kort pittig kapsel’. Nu voel ik al niet eens de behoefte om mijn haar af te knippen, laat staan dat ik het ook nog in koper, paars of een kleur die matcht bij het montuur (de horror!) zou verven. Dus nee, dat werd ‘m niet.

Zoals je ziet, heb ik toch redelijk wat verschillende brillen gehad de afgelopen jaren. Vooral de grootte van de glazen is flink veranderd. Als ik nu een oud montuur op doe, vind ik het er altijd belachelijk uitzien. En dat terwijl ik juist bij het kiezen van een nieuwe bril altijd alles raar vind staan, omdat ik zo gewend ben aan mijn hoofd met de bril die ik dan al een paar jaar trouw draag. Daarom vraag ik voor mijn definitieve keuze vaak ook een medewerker of een willekeurige aanwezige bij de opticien om even mee te kijken in plaats van iemand die mij (met oude bril) juist al goed kent.

Tips voor het kiezen van een bril als je een hoge sterkte hebt

Ik zit op het punt dat ik, zelfs met de dunst geslepen glazen die in kunststof mogelijk zijn, nog redelijk dikke glazen heb. Als ik mijn hoofd schuin hou, zul je gegarandeerd ergens witte randen zien. Ook zie je het soms van de zijkant als je dicht bij me zit, maar met een slimme montuurkeuze kun je je semi-jampotglazen wel enigszins camoufleren.

Met echt glas kunnen brillenglazen trouwens nog iets dunner, maar dat lijkt me niet verstandig bij mij, en echt glas is ook een stuk zwaarder. Ook is het zo dat brillenglazen aan de buitenkant het dikst zijn, dus als je een klein montuur goed kunt hebben, is dat een aanrader. Voor mij geldt dat niet, dus ik hou het lekker bij grote glazen.

Wel kies ik vaak een montuur dat relatief gunstig is voor dikke glazen. Brede stangetjes, een dikker montuur, of gewoon opvallende pootjes die de aandacht afleiden: je ziet ze hieronder op een rijtje. De bril die ik dáárvoor had was er een dat half randloos was. Dat is tegenwoordig geen optie meer voor mij – en het scheelt dat het ook geen trend meer is 😉

Toch ben ik wel écht van de brillen, en hoef ik echt geen lenzen. Dat kost én meer tijd om ze in te doen, én het zou ertoe leiden dat ik (oog)make-up moet gaan dragen om een blotebillengezicht te voorkomen. Met bril op is mijn hoofd meteen klaar. Scheelt me heel wat uurtjes slaap.

Mede-brildragers: hebben jullie ook zo veel verschillende monturen gehad? En heb je nog een goed brillenverhaal?