Voor mijn 29e verjaardag – inmiddels alweer 3,5 maand geleden – kreeg ik een supertof verjaardagscadeau van mijn vriend. We gingen eten in een sterrenrestaurant! We hadden het er al eerder over gehad dat we dat eens zouden willen doen, en ik zag toen op de site van Da Vinci in Maasbracht dat ze dit jaar vanwege hun 25-jarig bestaan een aantal lunches organiseerden tegen een gereduceerd tarief. Subtiel als ik ben, vertelde ik hem dat hij dat maar als verjaardagscadeau moest geven. Maar hij reageerde verder niet echt en dus verdween de gedachte naar een plekje ver weg in mijn brein.

De dag na mijn verjaardag vertelde mijn vriend me ’s ochtends dat ik niet naar mijn werk hoefde en dat hij een verrassing had geregeld. De hele ochtend kreeg ik werkelijk NIETS uit hem, op wat vage hints en – zo bleek later – leugentjes om bestwil na. Tja, O. kent me natuurlijk langer dan vandaag en wist daardoor dat de lichtste hint naar eten of lunch me op het juiste pad zou brengen. In dit Twitter-draadje vertel ik alles over de aanloop naar de verrassing, en in deze blogpost ga ik je uitgebreid vertellen over mijn eerste keer eten in een sterrenrestaurant. Wat vond ik ervan? Is het het geld waard? Kun je niet beter ergens voor 15 euro een schnitzel met friet gaan eten? (spoiler: NEE!)

Hoe is het om te eten in een sterrenrestaurant?

In één woord: geweldig! Vanaf de eerste hap die ik nam, merkte ik hoe anders het was dan normaal eten. Ineens begreep ik alles wat ze zeiden in kookprogramma’s, haha. Over gerechten die mooi samenkomen, over balans in een gerecht, over zoetjes en zuurtjes… Eten op Michelin-niveau is eigenlijk gewoon kunst met voedsel. Mijn vriend en ik hebben er enorm van genoten. Het was zo’n intense ervaring dat we ook alleen maar wilden genieten van wat we allemaal proefden. Hierdoor hebben we eigenlijk ook heel weinig gepraat. Heel bijzonder.

Macaron van bietjes, Manjari-chocolade en aceto. Ik droom hier nog bijna elke nacht over.

De ambiance in een sterrenrestaurant: chic gedoe?

Oké, ik geef toe: zo’n sterrenrestaurant is wel fancy. Ik vond het ook een beetje ongemakkelijk toen iemand van de bediening water inschonk. Ze deed dat heel netjes, met haar linkerarm op haar rug en uiteraard voorzichtig, waardoor het proces tergend traag verliep.

Naar de wc gaan was ook een ervaring op zich. Naast het toilet bevond zich namelijk een enorme ronde spiegel… De wc-borstel en de luchtverfrisser waren heel discreet in een nisje gezet, en bij de wasbakken vond je ook alles wat je als vrouw nodig zou kunnen hebben. Toen ik het damestoilet inliep, passeerde ik overigens een dame die op een wel zeer kakkineuze toon gedag zei.

Ja, een beetje awkward was het soms wel. Toch droeg alles vooral bij aan de unieke ervaring.

Maar je krijgt je maag toch niet gevuld met een paar van die liflafjes?

Tja, dat dacht deze vreetzak for life eerst ook. We hadden een tweegangenlunch, en dat hield inderdaad in dat je grote borden met kleine gerechtjes krijgt. Maar wat een aangename verrassing was, waren alle amuses (maar liefst vier stuks) die we kregen. Daarnaast werd er een ‘groetje uit de keuken’ geserveerd (dat ook weer uit drie kleine hapjes bestond) en kregen we een broodmandje. Honger heb ik dus zeker niet gehad. Je maag zit ook weer niet supervol, maar het was zeker genoeg.

Moeilijke eters: help, dit lust ik allemaal niet!

Ik ben niet de allermakkelijkste als het om eten gaat. Er zijn best wat dingen die ik niet lust of in een restaurant niet snel zou bestellen. Een blik op het menu leerde me dat het spannend ging worden. Parmezaanse kaas, peer en balkenbrij vind ik normaal gesproken niet lekker, coquille en postelein had ik nog nooit gehad en van sommige ingrediënten had ik simpelweg nog nooit gehoord. Aceto? Tijgermelk? Ponzu? Ik had géén idee hoe het smaakte. Maar ik vond dus serieus alles lekker – op een ding na. Bij het hoofdgerecht werd een ganzenlevertoffee geserveerd. Ieh, die slikte ik gauw door zodra ik de smaak proefde. Niet voor herhaling vatbaar. Maar de rest? Waanzinnig goed!

Oké, ik ben dus overtuigd. Meer dan overtuigd. Betekent dat dan ook dat ik eetcafés voortaan links laat liggen en all you can eat-sushirestaurants oversla? Nee, absoluut niet! Juist omdat eten in een restaurant met een Michelin-ster zo’n ander niveau is, kun je het niet vergelijken met eten in een normaal restaurant. Het is een ervaring op zich die los staat van de rest. Mijn vriend en ik hebben besloten dat we het bijzonder willen houden en we zijn van plan om gewoon eens in de drie jaar naar een sterrenrestaurant te gaan.

Ben jij wel eens in een sterrenrestaurant geweest?