Ik ben behoorlijk vaak online. Voor mijn werk, maar ook privé. Om blogs te schrijven en te lezen, contact te hebben met vrienden die niet naast de deur wonen, mijn blik te verruimen… Maar ik geef toe: ook vaak om gewoon een beetje doelloos te scrollen op social media. Het was dan ook geen toeval dat er op mijn 21 for 2021-lijstje stond dat ik een weekend offline wilde gaan dit jaar. Dus dat deed ik, in het laatste weekend van februari. Op vrijdag direct na mijn werk ging de wifi op mijn telefoon uit om pas op maandagochtend weer aan te gaan.

Offline weekend: mijn spelregels

• Het internet op mijn telefoon bleef uit. Ik mocht mijn smartphone wel gebruiken voor bijvoorbeeld de camerafunctie of de notitie-app.
• Bellen of sms’en mocht ook. Dat bleek een goede oplossing om via een vriendin door te krijgen hoe laat ik op zondag mocht gaan trainen.
• Ik lichtte slechts een paar mensen in: mijn moeder, mijn beste vriendinnen en ik plaatste vooraf een berichtje in de Slack-groep die ik met een aantal vrienden heb.
• Offline activiteiten doen op mijn laptop mocht wel (maar die besloot ik zelf uit te laten).
• Voorbereidingen treffen mocht: zo had ik wat adressen, de coördinaten van een geocache en recepten die ik nodig had vooraf opgeschreven.

Een weekend zonder internet: hoe vond ik het?

Ik had vooraf verwacht dat ik hier een soort logboek met observaties zou plaatsen. Over al die momenten dat ik wanhopig zou verlangen naar verbinding met het wereldwijde heb. Verrassend genoeg kwamen die eigenlijk helemaal niet. Oké, ik geef toe: af en toe ging mijn hand wel in een automatisme richting mijn broekzak, maar dan realiseerde ik me al snel dat mijn telefoon checken toch geen zin had.

Buiten dat had ik eigenlijk totaal geen last van afkickverschijnselen. Het voelde als de normaalste zaak van de wereld om even geen toegang tot het internet te hebben. En ja: eigenlijk is het dat natuurlijk ook, want meer dan de helft van mijn leven hád ik niet eens een smartphone.

Wel was dit weekend wellicht niet het meest representatieve. Omdat er op zaterdagmiddag al een georganiseerde wandeling vanuit mijn werk gepland stond, vond ik dit wel een handig weekend om te kiezen. Vervolgens vulde mijn agenda zich nog verder: met de eerste agilitytraining sinds maanden, met het plan om zelf brood te bakken voor bij de soep en ach ja: iets tijdrovends als mijn eerste keer macarons maken, dat kon er ook nog wel bij. Ik zou daarom nog wel eens een offline weekend willen plannen op een moment dat mijn agenda volledig leeg is.

Hoewel ik geen opvallende negatieve of positieve effecten (zoals beter slapen of meer energie) ervaarde, merkte ik wel dat ik wat actiever bezig was en bewuster ging voelen. Doordat het geen optie was om op mijn telefoon te kijken, was ik minder impulsief. Steeds als ik ergens klaar mee was, ging ik bewust nadenken over wat ik daarna zou gaan doen. De grootste winst leverde dat misschien wel op bij die kleine tussendoor-momentjes van een paar minuten. Dat waren eerder wel héél vaak momenten dat ik snel even naar mijn telefoon greep. Nu ging ik in die kleine wachtmomentjes bijvoorbeeld uitgebreid de honden knuffelen, even iets opruimen of pakte ik gewoon even een boek om een halve pagina te lezen. Die bewuste invulling van pauze-momentjes vormde voor mij de grootste winst van dit weekend. Dat neem ik zeker mee voor de toekomst.

Wat me verder opviel, is dat ik een paar andere mensen wel echt verraste met dit offline weekend. Zo hoorde ik op zondag van mijn moeder dat mijn zus haar al had gevraagd of ik nog leefde, omdat haar Whatsapp-berichtje van vrijdagavond nog altijd niet was aangekomen. Daarnaast waren er wat mensen die zich afvroegen of ik het zelf had bedacht, of dat het idee van Vriend O. kwam. Het antwoord daarop luidt overigens ‘nee’ – ik ben een onafhankelijke vrouw, je weet zelf.

En daarna?

Natuurlijk kwam er een moment dat mijn offline weekend ten einde was. Heel gek, maar daar zag ik dus ergens best een beetje tegenop. Het offline weekend gaf me rust en ergens beangstigde het idee dat er allerlei meldingen zouden binnenstromen me. Daarom besloot ik in stapjes weer online te gaan. Gelukkig viel het aardig mee en was ik snel door mijn appjes en Facebook-meldingen heen. Hoewel ik normaal gesproken best wel wat last had van FOMO en graag inhaalde wat ik had gemist, was dat nu vanwege de hoeveelheid geen optie. Best heel fijn.

Wat ik trouwens wel opvallend vond, was dat er op het icoontje van de Twitter-app een bolletje met 20 meldingen prijkte. Huh, zoveel reacties zou die ene ingeplande tweet over een blogpost toch niet hebben opgeleverd? En inderdaad: er waren gewoon twee hartjes, en de overige meldingen gingen over recente tweets. Een wanhoopskreet van het Twitter-algoritme dat het blijkbaar maar moeilijk te accepteren vond dat een vrij actieve gebruiker even van de aardbodem verdween.

Nu ik dit schrijf, ben ik een week verder en ik merk dat ik mijn telefoon nog steeds minder gebruik. Waar ik eerst een sterke neiging tot het onder controle houden van mijn timelines had, heb ik nu een stuk minder last van FOMO en laat ik social media makkelijker links liggen. Ook voel ik dat ik bewuster nadenk over wat IK echt wil doen, en niet wat de grote app-makers willen dat ik doe. Ik zag de serie TMI: Aandacht (aanrader!) al een tijdje geleden, maar om de lessen hieruit toe te passen in mijn eigen leven, had ik deze reset wel echt even nodig.

Of ik een dag, weekend (of langer) offline gaan een aanrader vind? Absoluut! Het is een mooie manier om je gewoontes te resetten en je relatie met het online leven eens onder de loep te nemen.