Ik heb een best wel drukke week voor de boeg. Twee dagen stage, morgen een toets voor mijn studie waarin álle vakken die ik heb gehad bevraagd worden, Sinterklaas vieren met de familie, een avondje theater. Reden genoeg om mezelf eens te verwennen met het laten bezorgen van de boodschappen. En dus gooide ik deze week mijn digitale mandje bij Picnic vol.

Op zondagavond – het is een uur of 9 – hoor ik het zachte geruis van het elektrische wagentje dat voorrijdt. Ik spring op van de bank, schiet gauw in mijn slippers en haast me naar de deur. De bel maakt onze slapende kinderen niet wakker, maar het domino-effect van deurbel-blaffende honden zou dat wél doen.

Ik sta te wachten in ons krappe halletje. Best fris zo met de voordeur open op een winteravond. Ik heb natuurlijk ook alleen een oude joggingbroek en een vrij dunne trui aan.

Vakkundig verzamelt de bezorger – die ze bij Picnic een ‘Runner’ noemen – mijn gekoelde en bevroren artikelen in zakjes, om vervolgens richting de deur te lopen. Ondertussen schampt hij nog een deel van onze uit de kluiten gewassen vlinderstruik – oeps, sorry, nog geen tijd gehad om te snoeien.

De arme jongen heeft zijn handen behoorlijk vol – hij draagt alle vijf zakjes tegelijk. Ik haast me om een deel van hem over te nemen. Dat verloopt niet al te soepel. Terwijl we een soort vreemde dans uitvoeren met onze vingers en vier handvatten, kijkt de jongen me steeds indringender aan. Wat zou hij denken, vraag ik mezelf af. ‘Jezus, dit is de onhandigste klant ooit, ik hoop dat ik hier niet elke week hoef te komen’ of iets dergelijks.

Maar dan zegt hij opeens iets dat ik níét verwacht. “U was toch mijn docent Nederlands?”

Opeens herken ik hem, maar ik kan niet op zijn naam komen. Dat beken ik dus maar even. We praten even – hij met een brede glimlach, ik met licht ongemak – en vervolgens nemen we afscheid.

Ik struikel bijna over een van de schoenen die verspreid over de vloer liggen en wurm me tussen de verwarming en de tweelingwagen door met mijn potten Ben & Jerry’s, pakjes tofu en zakjes volkoren couscous.

Als ik de boodschappen die koel moeten blijven heb opgeruimd, vis ik het informatieboekje uit een van de tasjes en begin ik te lezen. Ja, Picnic, het was in elk geval een héél memorabel moment…