Een vrije ochtend en een lege blogplanning. Een mooie gelegenheid om nog eens mee te doen met Write on Thursday, oftewel #WOT. Wist ik veel dat Martha met zo’n moeilijk woord zou komen? Maar: nobody said it was easy, en ik hou wel van een uitdaging. En als dit dan de pijnlijkste blogpost in tijden wordt, dan is dat maar zo 😉

pijn (de; v(m); meervoud: pijnen)
1 onaangenaam gevoel in (een deel van) het lichaam
2 verdriet

Fysiek

Opvallend eigenlijk, dat dit woord in de eerste, meest voor de hand liggende betekenis, zo wordt omschreven door Van Dale. Is een onaangenaam gevoel in (een deel van) je lichaam altijd pijn? Ik kan je wel een lijstje geven van onaangename gevoelens die dat niet zijn. De spanning in je buik voor iets belangrijks, jeuk, honger. Een irritant gevoel dat maar niet weggaat. Dat er de hele tijd is en je niet zomaar weg weet te krijgen. Onaangenaam, absoluut, maar pijnlijk? Hoogstens mentaal.

Fysieke pijn heb ik niet zo vaak. Af en toe wat hoofdpijn, of buikpijn (boven, beneden of aan de zijkant). En ja, als zwaar onhandig en onatletisch persoon, heb ik ook wel eens spierpijn. Of pijn op een willekeurige plek als ik weer eens tegen een tafel loop die daar toch écht al een hele tijd staat, of als ik een kastdeur tegen mijn hoofd zwaai. Af en toe voel ik dan overduidelijk de pijn. Een niet te missen steek of stoor.  Maar het gebeurt me vaak genoeg dat ik eerst een blauwe plek of schram ontdek, en dan nog wat geheugentraining in moet zetten om te bedenken hóé ik eraan kom.

Naar de dokter ga ik dus niet zo snel. Dan moet het wel héél erg zijn, of heel lang duren. En dat is pijn – in mijn geval – eigenlijk nooit.

Mentaal

En dan heb je nog die mentale pijn. Verdriet, zoals Van Dale het noemt. Die pijn komt bij mij niet vaak in z’n eentje. Een voormalige vriend die nu alleen nog maar voorbijganger is. Prik. Een nare herinnering, die je maar niet kwijtraakt. Steek. En fijne herinneringen uit een tijd waarvan de toekomst inmiddels een ver verleden is. Die een vervelende bijsmaak hebben gekregen. Dat is – meestal – mijn pijn. Fysiek én mentaal, onlosmakelijk met elkaar verbonden.

Een paar maanden geleden zag ik de film Inside Out. Een prachtig gemaakte animatiefilm door Pixar. En zoals veel animatiefilms absoluut niet alleen voor kinderen (dat zeg ik niet alleen omdat ik toevallig heel erg dol ben op Shrek en Finding Nemo, hoor. Het zijn gewoon kunstwerkjes.). Wat dat met pijn te maken heeft? De film laat een denkbeeldig hoofdkwartier in ieders hoofd zien. Met vijf emoties die de boel samen moeten leiden: Vreugde, Angst, Woede, Afschuw en Verdriet. Vreugde wil alles blij en vrolijk houden, en wil vooral niet dat verdriet de vrolijke herinneringen aanraakt. Dan worden ze blauw. Maar je kunt vreugde en verdriet niet gescheiden houden. Emoties hebben elkaar nodig

Pijn is fijn, zeggen sommigen. Ze bedoelen fysiek. De pijngrens oprekken. Voor het hogere doel. Maar misschien is mentale pijn op een bepaalde manier ook wel goed. Omdat het je laat voelen, laat leven. Pijn is niet fijn, maar het mag – moet – er zijn.