Ons gezin is meer dan compleet. Een nieuwe zwangerschap staat dan ook absoluut niet op mijn wishlist – integendeel zelfs. Toch denk ik de laatste tijd meer dan eerst terug aan mijn zwangerschap. Nu de kinderwagen op Marktplaats staat, de kinderen binnenkort in grote bedden gaan slapen en ze over een maand of vier zelfs al naar school gaan, sluiten we de laatste restjes van de kleine-kinderen-fase nu definitief af. Dat alles – samen met deze hilarische blogpost van Lesley – inspireerde me om hier nog een laatste keer een uitgebreide terugblik op mijn zwangerschap te delen. Welke dingen kan ik soms nog wel missen, en waar verlang ik absoluut niet naar terug? Ook deel ik nog een paar dingen die ik achteraf liever anders had gedaan in mijn zwangerschap.

Vermoeidheid

Iets wat ik absoluut niet mis, is hoe moe ik was tijdens de zwangerschap. Oké, ik moet toegeven dat ik nu – bijna vier jaar postpartum – nog steeds niet per se blaak van de energie, maar toch. Ik vind dat vermoeidheid echt een onderbelicht aspect is van zwanger zijn. Iedereen heeft het altijd over misselijkheid – daarover later meer – maar ik was in het eerste trimester ook echt doodmoe. Niet zo gek, want mijn lichaam was hard aan het werk. Ik had het geluk dat ik door de covid-maatregelen in die periode thuis kon werken, en dat was geen overbodige luxe. Ik  ben echt regelmatig tussendoor even op bed gaan liggen.

Vaak wordt gezegd dat het tweede trimester van een zwangerschap de fijnste is: je bent doorgaans van de ergste beginkwaaltjes af, en je lichaam heeft het nog niet zo zwaar te verduren als op het eind. Nou ja, insert een extra baby in je buik, en dan wordt die happy glowy periode eigenlijk nogal kort. De rondjes die ik kon wandelen werden steeds korter en trager. En nou ja, je kunt je wel voorstellen dat het ook niet zo lekker slaapt met een enorme buik, dus dat hielp ook weer niet mee voor mijn energielevel. Wat me brengt naar mijn volgende punt: de positieve en negatieve punten van mijn zwangere lijf.

Lichaam tijdens de zwangerschap

Sommige zwangeren hebben er veel moeite mee dat hun lichaam verandert. Ik vond het hele proces alleen maar enorm cool en fascinerend. Mijn zwangere lijf vond ik te gek. Ik was ook mooi zwanger, al zeg ik het zelf. Niet dat je ook echt lelijk zwanger kunt zijn (of dat er überhaupt weer schoonheidsnormen op deze categorie geplakt hoeven worden), maar toch. Ik had een mooie buik en verder besloot het lot me niet op te zadelen met dingen als overmatig vocht in je benen, zware bekkeninstabiliteit of een plofkop.

Ik kan mijn zwangere lijf in dat opzicht dus best nog wel eens missen. Ook voelde ik me heel erg op mijn gemak in mijn lijf. Mijn buik is al zo’n kwart eeuw iets waar ik onzeker over kan zijn, omdat-ie nooit echt plat is geweest. En hoewel hij tijdens mijn zwangerschap nogal groot was, had ik wel voor het eerst in mijn leven een strakke buik, haha. Het voelde best wel als een bevrijding om me nooit meer af te hoeven vragen of je geen ontsierende vetkwabben zat. Ook op dit punt realiseer ik me wel hoe stom het is dat je als vrouw zo onzeker bent gemaakt door de maatschappij. Blegh.

Activiteit in mijn buik

Ik vond het heel erg gezellig dat er twee mini-wezens in mijn buik bivakkeerden en zat ook heel vaak lekker over mijn buik te aaien. Zodra ik ze ook kon voelen bewegen, was het helemaal feest. Dat gebeurde trouwens met exact 20 weken voor het eerst. Ik zat in een vergadering op locatie, midden in een stadscentrum. Ik voelde twee keer een soort trilling in mijn buik en dacht dat het kwam doordat er een vrachtwagen vlak langs het gebouw kwam of zo, maar toen ik die avond in bed hetzelfde voelde, wist ik dat dit ‘het’ was: het langverwachte gefladder in je buik.

Dat lichte gefladder veranderde natuurlijk geleidelijk wel naar steviger gewoel. Af en toe kon een van de twee ook wel eens heel onhandig gaan liggen. Mijn onderste kindje lag in stuit en stampte regelmatig tegen mijn baarmoedermond aan. Ook wel vrij a-relaxed, haha. De zachte bewegingen en het gezelschap kan ik dus nog wel eens missen, maar het inwendige geweld zeker niet.

Misselijkheid en cravings

Die misselijkheid en het overgeven, OMG. Wat een verschrikking. Voor iemand die dol is op eten is het gewoon helemaal niet leuk om je eetlust als sneeuw voor de zon te zien verdwijnen. Ik moest er de eerste helft van de dag gewoon absoluut niet aan dénken om de meeste etenswaren te nuttigen. Ook hier was thuiswerken echt een zegening, want ik moest regelmatig naar de wc rennen. Het is ook een keer gebeurd dat ik echt een paar minuten voor de start van een Teams-meeting nog had overgegeven en vervolgens met een pepermuntje in mijn mond en een opgeplakte glimlach voor mijn laptop zat. Als ik op locatie had moeten werken, had ik mijn zwangerschap onmogelijk geheim kunnen houden. Hoe doen anderen dat in vredesnaam? Diep, diep respect.

Wat betreft food cravings: ik vind het eigenlijk wel jammer dat ik die bijna niet had. Gewoon zonde dat ik het fantastische excuus van een zwangerschap niet heb kunnen uitmelken.

Ik had alleen een paar gekke voorkeuren die eigenlijk alleen gebaseerd waren op het feit dat er iets was dat ik tijdens mijn zwangerschap echt niet wegkreeg: boterhammen. Ja, onhandig, hè? Harde broodjes waren prima, maar dat was vrij duur geworden. Daarom zocht ik voor mijn ontbijt en lunch meestal mijn toevlucht tot droge pitabroodjes. Even in het broodrooster en dan in kleine stukjes opeten. Worstenbroodjes vond ik trouwens ook heel lekker, en voor de lunch koos ik nog wel eens voor opgebakken krieltjes en gehaktballetjes voor de variatie.

Wat ik anders had willen doen in mijn zwangerschap

• Als je een meerling verwacht, word je doorverwezen naar het ziekenhuis. Hoewel bijna alle artsen, tweedelijns verloskundigen en echoscopisten die ik daar heb gezien heel kundig en vriendelijk waren, waren het er ook nogal veel verschillende. Ik miste daardoor de persoonlijke aandacht van een kleinschalige verloskundigenpraktijk, waar ze je bij je voornaam kennen en ze je situatie ook kennen zonder je medisch dossier erbij te pakken. Ik heb gehoord dat er inmiddels de mogelijkheid is om ook in een tweelingzwangerschap een deel van je controles bij een normale verloskundige te doen. Dat had ik echt perfect gevonden.
• Ik had (nog) meer willen vastleggen. Hoewel ik trouw elke week een buikfoto liet maken vanaf 8 weken, ik een zwangerschapsshoot deed en mijn vriend op de dag voor de geboorte nog uitgebreid foto’s van me maakte, staat dit punt toch echt serieus op mijn lijstje. Toen we in het ziekenhuis nog aan het wachten waren tot ik naar de OK kon en mijn vriend vroeg of ik nog een foto wilde, heb ik dat afgeslagen, terwijl ik achteraf wel zo’n lastminute-zwangerschapsfoto had willen hebben.
  Ook had ik nog wel een 3D-herinnering willen hebben. Zo’n gipsbuik maken is echt niks voor mij (waar laat je zo’n gevaarte ook?!), maar ik heb later wel eens gezien dat je ook een klein 3D-beeldje kunt maken van je zwangere lijf. Dat had ik wel echt tof gevonden, maar helaas.
• Een zwangerschapsmassage stond hoog op mijn wensenlijstje. Het stond op de planning voor in mijn verlof, maar toen begonnen de covid-besmettingen weer toe te nemen. We vonden het risico op besmetting te groot en dus ging er een streep door het plan. Na de geboorte had ik nog wel een postpartummassage aan huis, en die vrouw had dus een massagetafel waar je allerlei stukken uit kon halen bij je buik en borsten. Dat was echt DE HEMEL. Als je de mogelijkheid hebt om je zwangere lijf op zo’n tafel te leggen, DOE HET!
• Waar ik echt van baal, is dat ik nooit een meer ontspannen zwangerschap zal beleven. Ik maakte me mijn hele zwangerschap lang zorgen om de kinderen in mijn buik en alles wat er mis kon gaan. Ik las – tegen alle adviezen in – zo’n beetje elk horrorverhaal dat er te vinden was. Ik was heel bang dat de geboorte zich (veel) te vroeg geboren zou aandienen en was volledig op de hoogte van de kansen op overleving en/of blijvende schade per zwangerschapsweek. Als ik terug in de tijd zou kunnen gaan, zou ik mijn zwangere zelf daarin echt graag willen geruststellen.

Dat was ‘m! Ben jij ooit zwanger geweest? Zo ja: wat mis je wel of juist niet aan zwanger zijn?