Ik vind zwanger zijn een heel bijzondere ervaring. Leven in mijn buik voelen, een mooie grote buik hebben… ik ben heel blij! Tot nu toe mag ik ook terugkijken op een vrij probleemloze (tweeling)zwangerschap, dus ik besef dat ik veel geluk heb. Desondanks is het ook wel fijn dat het einde in zicht komt.

Het allermeest verheug ik me natuurlijk op het ein-de-lijk live zien en vast kunnen houden van onze kindjes. Maar er zijn ook wat andere dingen waar ik naar uitkijk in het post-zwangerschapstijdperk. Lees je mee?

• Op mijn buik slapen. Lijkt me heerlijk. Ik heb inmiddels aardig kunnen wennen aan slapen op mijn zij, maar toch. Hoewel ik me geen illusies maak over de kwaliteit van mijn slaap na de geboorte van maar liefst twee kinderen, lijkt wegdutten op mijn buik me een héél fijn vooruitzicht.
• En als ik dan wakker word, wil ik ook heel graag weer eens ouderwets soepeltjes mijn benen uit bed zwiepen. Dat lukt vast niet binnen een paar dagen na de bevalling, maar toch kijk ik er erg naar uit.
• Ik had nooit verwacht dat ik dit zou gaan missen, maar: me met gemak omdraaien in bed. Zo’n luxe – you don’t know what you’ve got ‘till it’s gone.
• Op één been staan. Zonder pijn te voelen, that is. Gewoon mijn voeten afdrogen of een broek aan- of uittrekken zonder te hoeven gaan zitten en zo.
• Mijn blaas weer in één keer kunnen legen. En dan zonder gekke dansjes te moeten doen of op en neer te moeten wandelen. Wat een luxe is dat, zeg.
• En ook: gewoon een uur met iets bezig zijn zonder naar de wc te hoeven. Het is inmiddels een terugkerende grap in dit huis: “Je raadt NOOIT wat ik ga doen!” “Plassen?” “Check…”
• Deze hadden jullie vast wel verwacht in dit lijstje: alles weer mogen eten. Sushi met rauwe vis. Zachtgekookte eieren met zo’n heerlijk druipende dooier – het liefst als ze nog warm zijn. Broodjes met gerookte zalm. Koekjesdeeg en beslag van cakes, wafels en brownies snoepen. Can’t wait.
• Lekker doorstappen tijdens een wandeling. En lange wandelingen maken, dat ook. Tegenwoordig voelt een rondje van anderhalve kilometer zo’n beetje als een marathon namelijk. Gaat natuurlijk niet allemaal direct weer lukken, maar ik vind het een erg fijn vooruitzicht.
• Moeiteloos kunnen bukken en buigen. Ik kan nu (met 34,5 week zwangerschap) nog gewoon mijn eigen schoenen aantrekken – hoezee! – maar afhankelijk van hoe mijn buik erbij hangt, kan het wel lichtelijk ongemakkelijk zijn, dat bukken en buigen.
• Weer genieten van mijn oude vertrouwde goed functionerende geheugen. Wordt een langetermijndingetje als ik het zo hoor van mensen die al moeder zijn, maar ik kan écht niet wachten. Het is echt heel irritant om je eigen gedachte soms binnen tien seconden volledig kwijt te zijn.

Vanwege dat laatste punt vroeg ik ook Vriend O. maar of ik nog iets vergeten was in dit lijstje. Zijn commentaar: weer gewoon een emotioneel autowrak zijn in plaats van een emotioneel scheepswrak. Helaas voor hem – oké, en ook voor mezelf – zal het nog wel even duren voor mijn hormonen weer een beetje normaal doen.