Laatst kreeg ik een berichtje van Madelon van C’est Belle (volg haar!) dat ze me had genomineerd voor de Liebster Award. Dat is natuurlijk heel lief, maar veredelde kettingbrieven met regeltjes brengen zo’n beetje al mijn innerlijke rebelsheid naar boven. Want serieus, HOE lang worden er Liebster Award-nominaties uitgedeeld? En waarom heeft niemand van die genomineerden ooit een uitnodiging voor een te gekke awardshow gekregen? Hoe zou dat er dan aan toe gaan? Ik ga het me even voorstellen, hoor…

Er is natuurlijk een enorm lange rode loper. Voor de gemiddelde award zijn drie tot zes mensen genomineerd, maar met die Liebster Award zijn er ietsje meer. Ik hoop maar dat het niet verplicht om een jurk te dragen, want ik heb een hekel aan jurken en rokken. Op het eindexamengala van mijn middelbare school heb ik er ook geen gedragen. Misschien wel mijn beste beslissing ooit. Met verplicht teenslippers dragen zou ik dan weer minder een probleem hebben, want ik hou van teenslippers. Loopt ook een stuk makkelijker dan hakken, trouwens, al zou ik er geen marathon op willen afleggen. Dat advies zou ik graag aan anderen willen geven: nooit een marathon lopen op teenslippers.

Maar waar is dat hele awardgala eigenlijk? Ik hoop in IJsland, want dat land zou ik graag nog eens willen bezoeken. Aangezien ik geen strakke jurk aan hoef die elk vetrolletje showt, kan ik van tevoren rustig friet en speklappen met chocoladeprogrestaart als toetje kunnen eten, want dat is echt het lekkerste gerecht. Ondertussen probeert een IJslander me de beste mop ooit te vertellen, maar ik kan hem helaas niet verstaan. Daarom kan ik hem helaas niet met jullie delen, maar hij was écht vast heel goed. Wist je dat mijn profielwerkstuk over IJsland ging? Ik had het profiel Economie & Maatschappij en nog een berg keuzevakken. Ik had de bèta-profielen ook aangekund, maar ik heb toch meer met letters. Ik wilde vroeger niet voor niets kinderboekenschrijfster worden.

Met de komst van alle Liebster Award-genomineerden, bevolken er opeens meer toeristen dan inwoners IJsland. Wist je dat daar maar ongeveer 300,000 mensen wonen? Als we eenmaal in de zaal zitten, vertel ik mijn buurvrouw dat hoewel ik enorm van 10 things I hate about you hou, La vita è bella waarschijnlijk de beste film is die ik ooit gezien heb. Daarna val ik in slaap, want het duurt allemaal veel te lang. Opeens word ik aangestoten. Hé, mijn naam staat op het scherm! Ik heb gewonnen! Ik improviseer een acceptance speech waarin ik God niet bedank, want ik ben niet gelovig. Wel bedank ik al mijn favoriete bloggers (hoe kun je er nou één kiezen?) en natuurlijk mijn lezers, en Madelon die me genomineerd heeft.

Ik ga lekker niemand nomineren (ik heb al eens eerder wat favoriete blogs genoemd) en neem het risico dat er vreselijke dingen gebeuren (of dat mijn prachtige award die hier staat te shinen wordt ingenomen door het Liebster-comité). Gek genoeg zijn er vroeger namelijk ook nooit rampen geweest naar aanleiding van een 12-jarige die haar doorstuurmail niet binnen vijf minuten aan twintig vrienden doorstuurde. En tja, die elf vragen die me zijn gesteld, heb ik stiekem toch maar beantwoord, voor het geval dat…