Vandaag vier ik mijn eerste Moederdag. Ik ben waanzinnig trots op de twee blije baby’s die nu al ruim vier maanden oud zijn. Toch wordt dit geen zoetsappige post over hoe leuk mijn baby’s zijn (spoiler: héél leuk!). In plaats daarvan neem ik jullie even mee in het verleden. Naar de vrouwen die in de generaties voor mij moeder werden. Een klein eerbetoon aan de vrouwen van vroeger.
In de eerste week met onze kindjes snuffelden de oma’s in de fotoalbums. Even kijken en vergelijken. Op wie leken de kleintjes nou? Zoon M. is een mix die van veel familieleden wel iets weg heeft. En dochter L., tja, die blijkt dus een uiterlijke kopie van mij. Heel bijzonder! Maar het gaat nog verder, want de babyversie van mijn moeder leek wel de derde kopie (of ja, die zou dan eerder het origineel zijn natuurlijk).
Er kwamen steeds meer foto’s binnen in mijn WhatsApp-chat. Onder andere van de beide grootouderparen van mijn moeder. Eentje daarvan zie je hierboven: Maria en Peter. Mijn moeders oma en opa van vaderskant. Ik zie mijn moeder overduidelijk terug in deze Maria. Dat is niet zo verwonderlijk, want ze had een hoop sterke genen die ze in elk geval aan onze tak heeft overgedragen. Eentje daarvan is het tweelinggen. Het kwam niet tot uiting bij mijn moeder zelf, maar wel bij haar beide dochters.
Ik grapte tegen mijn moeder dat Maria en Peter er wel wat oud en vermoeid uitzagen, maar dat ik dat niet verwonderlijk vond aangezien ze meerdere tweelingen kregen. Ik had het verhaal in mijn hoofd dat ze 17 roodharige kinderen kregen, waarvan twee tweelingen. Mijn moeder dacht dat het er juist vier waren. Deels kan dat komen door een spraakverwarring: zijn twee setjes twee tweelingen of juist vier? Maar onze nieuwsgierigheid was gewekt en we besloten er eens in te duiken. Mijn moeder nam contact op met een familielid dat stamboomonderzoek heeft gedaan.
Een kijkje in de stamboom
Al gauw kwam er een helaas onbevredigende conclusie: we zullen nooit zeker weten hoe het zit. Stilgeboren kindjes registreerden ze vroeger namelijk niet. In de stamboom kwamen we 15 kinderen tegen van Peter en Maria. Twee daarvan waren tweelingmeisjes. Eentje overleed binnen een maand, de ander een paar maanden later. En dat was niet alles wat Maria te verduren kreeg. Nog twee andere kinderen haalden hun eerste verjaardag niet. Hoe veel kinderen ze nog meer verloor voor of bij de geboorte zullen we dus nooit weten. Wat een verdriet. Je kunt wel zeggen dat het in die tijd – Maria stamt uit 1877 – normaal was, maar toch. Je kind verliezen lijkt me het pijnlijkste dat er is.
Mijn moeders moeder, over wie ik al eerder schreef, verloor ook in elk geval één kind. We waren praktisch even oud toen we voor het eerst moeder werden. Zij in 1951, ik in 2022. Een wereld van verschil. Want waar ik de kans had om te studeren wat ik wilde en de vrijheid had om een eigen carrièrepad te kiezen, was voor haar het moederschap de enige optie. Zij en haar zussen – degenen die ik heb mogen kennen waren stuk voor stuk slimme dames – kregen die mogelijkheid niet.
Dat mijn kinderen levend, gezond en wel op aarde kwamen en blakend door het leven gaan, heb ik te danken aan de medische wetenschap. Sterker nog: ik had zelf hoogstwaarschijnlijk niet geleefd als mijn moeder in de tijd van haar grootmoeders was geboren. En dat is wat ik vandaag op Moederdag wil koesteren. Dat ik moeder mag zijn, maar ook dat ik nú mag leven. In een tijd waarin ik meer dan alleen moeder mag zijn.
Fijne moederdag voor alle mama’s – en ook voor iedereen die het zou of had willen zijn. Ik denk aan jullie.
8 mei 2022 om 08:36
Wat een mooie manier om Moederdag te vieren op je blog. Het zal inderdaad in die tijd ‘gewoon’ zijn geweest dat veel kinderen stierven, maar voor een ouder zal het dat nooit geweest zijn. En wat me loodzwaar lijkt, is dat er in die tijd niet over gesproken werd (zoals over alle moeilijke dingen veelal werd gezwegen) en verder ook weinig aandacht voor was. Heel veel respect voor de vrouwen van vroeger!
Naomi postte onlangs…Polderplaatjes ~ 2022 ~ week 18
8 mei 2022 om 09:19
Een mooie manier om de dag van de moeder te herdenken….
Gelukkig zijn, zeker op het gebied van pre- en postnatale zorg, de tijden veranderd.
Rianne postte onlangs…The struggle is real
9 mei 2022 om 09:28
Gefeliciteerd met je eerste moederdag (als mama).
… zelf vind ik moederdag niet echt interessant en ik vergeet het ook vaak. Mijn moeder hechtte er ook niet aan: in totaal heb ik 2x een moederdagkado gemaakt op school en dat was het. Geen ontbijtjes op bed (mijn moeder deed sowieso niet aan ontbijt) en geen gedoe. Heerlijk. Helaas is het voor mijn schoonmoeder denk ik wel een belangrijke dag, maar da’s niet mijn verantwoordelijkheid, toch? 😉
Vrouwen verdienen elke dag respect, ongeacht of ze moeder zijn of niet. Dat moeders een zware verantwoordelijkheid delen met vaders is logisch, en ik zou dan ook verwachten dat mensen daar altijd rekening mee houden. Als jij geniet van een aparte dag waarop dat even wordt aangestipt en benoemd: doen! 🙂
Mijn moeder en tante werden overigens als onverwachte tweeling in de oorlog geboren en zijn prima terecht gekomen. De zorg was toen ook al goed hoor.
10 mei 2022 om 09:26
Dat is een prachtige gedachte voor Moederdag. We boffen inderdaad maar met alle goede medische voorzieningen die er tegenwoordig zijn.
10 mei 2022 om 22:32
Mooi! En proficiat nog met je eerste Moederdag! Goeie foto ook haha.
11 mei 2022 om 11:43
Mooie blog dit. Ik heb mijn moeder veel over haar moeder gepraat. Zij was een fantastisch lieve moeder en deed alles voor haar (elf) kinderen. Mijn moeder vertelde dat toen ze overleed, de pastoor zei “Ze verdient een stoel in de hemel aan haar kindjes”. Dat ontroerde me. We boffen inderdaad, met de tijd waarin we nu leven.
15 mei 2022 om 20:31
Wat leuk en interessant geschreven! Ik ben nu ook wel heel erg benieuwd naar mijn opa’s en oma’s. Stom eigenlijk dat ik daar nooit eerder aan gedacht heb.
18 mei 2022 om 13:23
Wat mooi om zo stil te staan bij Moederdag en alle moeders voor jou; een mooi eerbetoon!
Giovanna Jansen postte onlangs…Schrijven tijdens je vakantie of juist niet?