Iedereen die ergens tussen Sinterklaas en Driekoningen mijn woonkamer binnen stapt, kan er niet omheen: mijn kerstboom is zo hysterisch over the top en kleurrijk dat zelfs Geer en Goor er nog van zouden schrikken. Hoewel ik mijn boompje uitgebreid liefkoos en regelmatig vertel hoe prachtig hij is, kan ik me voorstellen dat de gemiddelde spar in Nederland in december niet echt happy is…
Stel je voor: je staat in een bos te chillen met je homies.
Lekker in de buitenlucht rondhangen, genoeg aarde rond je wortels, omringd door soortgenoten: helemaal goed. Zo kun je nog wel even blijven staan. Want hé: je doet tenslotte niet anders. Dit is je comfort zone, je inner circle, je place to be!
“Kom, we nemen deze. Er is niks beters dan dit gedrocht!”
Maar dan opeens wordt het december. Dan blijkt dat je in een vleeskeuring bent beland die nog erger is dan een Miss-verkiezing en America’s Next Top Model bij elkaar. Onschuldig uitziende gezinnetjes en deftige dames lopen opeens langs jou en je vrienden en slingeren zonder blikken of blozen de gemeenste opmerkingen naar je hoofd. Je krijgt commentaar over je grootte, je vorm, je omvang, je kale plekken… Als je geluk hebt – of pech – besluit uiteindelijk iemand dat jij de beste keuze bent. Soms met een vrolijk “jaaa, deze is mooi”, maar af en toe ook met een gemompeld “tja, de rest is nog slechter” of een geïrriteerd “ja jezus Sylvia, als deze óók niet goed genoeg voor je is, nemen we gewoon helemaal niet zo’n kloteding dit jaar”.
Sommige kerstbomen hebben vervolgens een meevaller: die mogen met kluit en al mee in de auto of aanhanger. Anderen hebben het minder getroffen: die worden bruut afgezaagd. Want hè getsie, je gaat toch zeker niet het risico lopen dat er een korreltje zand op je mooie vloer terechtkomt? Nee nee, die kerstboom wordt gewoon in een standaard geperst.
Pff, dit is zwaar… Zal ik volgend jaar hun voeten eraf hakken als wraak?
Vervolgens gaan je nieuwe eigenaren aan je sjorren en trekken terwijl ze vloeken dat je niet recht staat. Ja hallo, als ze verdorie je wortels eraan hadden laten zitten, dat had je heel wat steviger gestaan! Je doet je uiterste best om een manier te bedenken om hun voeten er als wraak ook af te hakken, maar je merkt dat je niet meer zo goed kan nadenken. Want ja, je sterft langzaam van binnen…
Die kerstboom staat niet echt lekker in zijn kracht, hè?
Alsof dat nog allemaal niet erg genoeg is, word je volledig versierd met lampjes, ballen en andere ornamenten. Je hield verdorie zo van je natuurlijke look! Maar dat zal je eigenaar, vaak een type dat zelf allerlei dure cursussen volgt om dichter bij zijn of haar eigen ik te komen en optimaal in z’n kracht te staan, natuurlijk worst wezen.
Ondanks alles blijf je je best doen. Hoe ongelukkig je ook bent: je probeert je nieuwe look zo goed mogelijk te nailen. Dat moet wel, want iedereen die het huis binnenkomt en je nog niet heeft ontmoet, bekijkt je nauwlettend. Vervolgens draaien ze zich om, geven ze hun oordeel door aan de eigenaar en gaan ze de hele avond tetteren en zich laveloos zuipen.
“Morgen flikkeren we dat ding op straat!”
Je voelt je zwakker en zwakker worden. Met je laatste krachten probeer je je naalden vast te houden. Je krijgt steeds minder aandacht, en water geven zijn ze al helemaal vergeten. De kinderen hebben alleen maar aandacht voor de cadeaus die eerst nog zo gezellig naast je lagen. Terwijl je de vrolijke geluiden en de kerstliedjes langzaam hoort wegsterven, vallen er steeds meer naalden naast je. Opeens hoor je iemand vlak naast je staan die zegt: “Ik ben al die naalden spuugzat. Morgen flikkeren we dat ding op straat.” Dat is de druppel. De kerstboom pleegt kamikaze.